گزارش خطا
برای مشاهده معنا و شرح هر کلمه، بر روی آن کلیک کنید.
سياسي ، اخلاقي ، اقتصادي ، عسكري ، عبادي
وَ مِنْ كِتاب لَهُ (عَلَيْهِ‌السَّلامُ)
از نامه های آن حضرت است
كَتَبَهُ لِلاَْشْتَرِ النَّخَعِىِّ (رَحِمَهُ‌اللّهُ) لَمّا وَلاّهُ عَلى مِصْرَ وَ اَعْمالِها. حينَ اضْطَرَبَ اَمْرُ اَميرِها مُحَمَّدِ بْنِ اَبى بَكْر. وَ هُوَ اَطْوَلُ عَهْد كَتَبَهُ وَ اَجْمَعُهُ لِلْمَحاسِنِ.
برای مالک اشتر نَخَعی (رحمه اللّه) زمانی که او را به امارت مصر و مناطق تابعه آن انتخاب نمود. و این برنامه به وقتی بود که کار حاکم مصر محمد بن ابوبکر در آشفتگی قرار داشت. این عهدنامه طولانی ترین عهدنامه و از جهت دربرداشتن خوبیها جامع ترین آنهاست.
(بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ)۱به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی
«هذَا مَا أَمَرَ بِهِ عَبْدُ اللهِ عَلِيٌّ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ، مَالِكَ بْنِ الْحَارِثِ الاَْشْتَرَ فِي عَهْدِهِ إِلَيْهِ، حِينَ وَلاَّهُ مِصْرَ:»۲این فرمانی است که بنده خدا امیرالمؤمنین در پیمانش به مالک بن حارث اشتر زمانی که او را به فرمانروایی مصر برگزید دستور داد،
«جِبَايَةَ خَرَاجِهَا،»۳تا مالیاتهای آن را جمع کند،
«وَ جِهَادَ عَدُوِّهَا،»۴و با دشمنش جهاد نماید،
«وَ اسْتِصْلاَحَ أَهْلِهَا،»۵و به اصلاح اهلش برخیزد،
«وَ عِمَارَةَ بِلاَدِهَا.»۶و شهرهایش را آباد سازد.
۱. ضرورة بناءِ الذات
«أَمَرَهُ بِتَقْوَى اللهِ،»۷او را فرمان می دهد به تقوای الهی،
«وَ إِيثَارِ طَاعَتِهِ،»۸و مقدم داشتن طاعت خدا،
«وَ اتِّبَاعِ مَا أَمَرَ بِهِ فِي كِتَابِهِ: مِنْ فَرَائِضِهِ وَ سُنَنِه،»۹و پیروی آنچه را که خداوند در کتابش از واجبات و سنّت های خود امر فرموده،
«الَّتِي لاَ يَسْعَدُ أَحَدٌ إِلاَّ بِاتِّبَاعِهَا،»۱۰که کسی جز به پیروی آنها خوشبخت نمی شود،
«وَ لاَ يشْقَى إِلاَّ مَعَ جُحُودِهَا وَ إِضَاعَتِهَا،»۱۱و جز به انکار و ضایع نمودن آنها بدبخت نمی گردد;
«وَ أَنْ يَنْصُرَ اللهَ سُبْحانَهُ بِقَلْبِهِ وَ يَدِهِ وَ لِسَانِهِ;»۱۲و دیگر آنکه خداوند سبحان را به قلب و دست و زبانش یاری کند،
«فَإِنَّهُ جَلَّ اسْمُهُ، قَدْ تَكَفَّلَ بِنَصْرِ مَنْ نَصَرَهُ، وَ إِعْزَازِ مَنْ أَعَزَّهُ.»۱۳زیرا خداوند یاری‌ِ یاری کننده خود، و عزّت آن کس را که او را عزیز بدارد ضامن شده.
«وَ أَمَرَهُ أَنْ يَكْسِرَ نَفْسَهُ مِنَ الشَّهَوَاتِ،»۱۴او را دستور می دهد که نفس را به وقت خواسته های نابجا درهم شکند،
«وَ يَزَعَهَا عِنْدَ الْجَمَحَاتِ،»۱۵و آن را به هنگام سرکشی ها بازدارد،
«فَإِنَّ النَّفْسَ أَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ،»۱۶که نفس امرکننده به بدی است
«إِلاَّ مَا رَحِمَ اللهُ.»۱۷مگر خداوند رحم نماید.
«ثُمَّ اعْلَمْ يَا مَالِكُ،»۱۸ای مالک، آگاه باش
«أَنِّي قَدْ وَجَّهْتُكَ إِلَى بِلاَد قَدْ جَرَتْ عَلَيْهَا دُوَلٌ قَبْلَكَ، مِنْ عَدْل وَ جَوْر،»۱۹که تو را به شهرهایی روانه کردم که پیش از تو فرمانروایانی در آن به عدالت و ستم حکومت کردند،
«وَ أَنَّ النَّاسَ يَنْظُرُونَ مِنْ أُمُورِكَ فِي مِثْلِ مَا كُنْتَ تَنْظُرُ فِيهِ مِنْ أُمُورِ الْوُلاَةِ قَبْلَكَ،»۲۰و مردم به وضع تو به همان صورت می نگرند که تو به حاکمان پیش از خود می نگریسته ای،
«وَ يَقُولُونَ فِيكَ مَا كُنْتَ تَقُولُ فِيهِمْ،»۲۱و همان را در حق تو می گویند که تو درباره حاکمان گذشته مصر می گفته ای;
«وَ إِنَّمَا يُسْتَدَلُّ عَلَى الصَّالِحِينَ بِمَا يُجْرِي اللهُ لَهُمْ عَلَى أَلْسُنِ عِبَادِهِ.»۲۲شایستگان را به ذکر خیری که خداوند بر زبان بندگانش جاری می کند می توان شناخت.
«فَلْيَكُنْ أَحَبَّ الذَّخَائِرِ إِلَيْكَ ذَخِيرَةُ الْعَمِلِ الصَّالِحِ،»۲۳پس باید محبوبترین اندوخته ها در نزد تو عمل صالح باشد.
«فَامْلِكْ هَوَاكَ،»۲۴بنابراین بر هواهایت مسلط باش،
«وَ شُحَّ بِنَفْسِكَ عَمَّالاَ يَحِلُّ لَكَ،»۲۵نسبت به خود از آنچه بر تو حلال نیست بخل بورز،
«فَإِنَّ الشُّحَّ بِالنَّفْسِ (الأنفس) الاِْنْصَافُ مِنْهَا فَيَما أَحَبَّتْ أَوْ كَرِهَتْ.»۲۶زیرا بخل به خود انصاف دادن از خود است در رابطه با آنچه محبوب یا منفور انسان است.
۲. اخلاقية القيادة
«وَ أَشْعِرْ قَلْبَكَ الرَّحْمَةَ لِلرَّعِيَّةِ، وَ الَْمحَبَّةَ لَهُمْ، وَ اللُّطْفَ بِهِمْ،»۲۷مهربانی و محبت و لطف به رعیت را شعار قلب خود قرار ده،
«وَ لاَ تَكُونَنَّ عَلَيْهِمْ سَبُعاً ضَارِياً (ضارباً) تَغْتَنِمُ أَكْلَهُمْ،»۲۸بر رعیت همچون حیوان درنده مباش که خوردن آنان را غنیمت دانی،
«فَإِنَّهُمْ صِنْفَانِ:»۲۹که رعیت بر دو گروهند:
«إِمَّا أَخٌ لَكَ فِي الدِّينِ،»۳۰یا برادر دینی توانَد،
«أَوْ نَظِيرٌ لَكَ فِي الْخَلْقِ،»۳۱یا انسانهایی مانند تو،
«يَفْرُطُ مِنْهُمُ الزَّلَلُ،»۳۲که خطاهایی از آنان سر می زند،
«وَ تَعْرِضُ لَهُمُ الْعِلَلُ،»۳۳علل گناهی بر آنان عارض می شود،
«وَ يُؤْتَى عَلَى أَيْدِيهِمْ فِي الْعَمْدِ وَ الْخَطَأِ،»۳۴و گناهانی از آنان به عمد یا اشتباه بروز می کند،
«فَأَعْطِهِمْ مِنْ عَفْوِكَ وَ صَفْحِكَ مِثْلَ الَّذِي تُحِبُّ وَ تَرْضَى أَنْ يُعْطِيَكَ اللهُ مِنْ عَفْوِهِ وَ صَفْحِهِ.»۳۵پس همان گونه که علاقه داری خداوند بخشش و چشم پوشی را به تو عنایت نماید رعیت را مورد عفو و چشم پوشی قرار بده،
«فَإِنَّكَ فَوْقَهُمْ،»۳۶چرا که تو از نظر قدرت برتر از آنانی،
«وَ وَآلِي الاَْمْرِ عَلَيْكَ فَوْقَكَ،»۳۷و آن که بر تو ولایت دارد بالاتر از تو می باشد،
«وَ اللهُ فَوْقَ مَنْ وَلاَّكَ!»۳۸و خداوند برتر از آن کسی که تو را والی مصر نموده،
«وَ قَدِ اسْتَكْفَاكَ أَمْرَهُمْ،»۳۹خداوند کفایت امور رعیّت را از تو خواسته،
«وَ ابْتَلاَكَ بِهِمْ.»۴۰و به خاطر آنان تو را در عرصه آزمایش قرار داده.
«وَ لاَ تَنْصِبَنَّ نَفْسَكَ لِحَرْبِ اللهِ»۴۱خود را در موقف جنگِ با خدا قرار مده،
«فَإِنَّهُ لاَ يَدَ لَكَ بِنِقْمَتِهِ،»۴۲که تو را تحمّل کیفر او نیست،
«وَ لاَ غِنَى بِكَ عَنْ عَفْوِهِ وَ رَحْمَتِهِ.»۴۳و از عفو و رحمتش بی نیاز نمی باشی.
«وَ لاَ تَنْدَ مَنَّ عَلَى عَفْو،»۴۴از گذشتی که ازمردم کرده ای پشیمان مشو،
«وَ لاَ تَبْجَحَنَّ بِعُقُوبَة،»۴۵و برکیفری که داده ای شاد مباش،
«وَ لاَ تُسْرِعَنَّ إِلَى بَادِرَة وَجَدْتَ مِنْهَا مَنْدُوحَةً،»۴۶و به خشمی که راه بیرون رفتن ازآن وجود دارد شتاب مکن،
«وَ لاَ تَقُولَنَّ:»۴۷و فریاد مزن که
«إِنِّي مُؤَمَّرٌ آمُرُ فَأُطَُاعُ،»۴۸من برشما گمارده ام، فرمان می دهم باید اطاعت شوم;
«فَإِنَّ ذلِكَ إِدْغَالٌ فِي الْقَلْبِ،»۴۹که این وضع موجب فساد دل،
«وَ مَنْهَكَةٌ لِلدِّينِ،»۵۰و کاهش و ضعف دین،
«وَ تَقَرُّبٌ مِنَ الْغِيَرِ.»۵۱و باعث نزدیک شدن زوال قدرت است.
«وَ إِذَا أَحْدَثَ لَكَ مَا أَنْتَ فِيهِ مِنْ سُلْطَانِكَ أُبَّهَةً أَوْ مَخِيلَةً،»۵۲هرگاه حکومت برای تو خودبزرگ بینی و کبر به وجود آورد،
«فَانْظُرْ إِلَى عِظَمِ مُلْكِ اللهِ فَوْقَكَ، وَ قُدْرَتِهِ مِنْكَ عَلَى مَالاَ تَقْدِرُ عَلَيْهِ مِنْ نَفْسِكَ،»۵۳به بزرگی سلطنت خداوند که فوق توست و قدرتی که بر تو دارد و تو را بر خودت آن قدرت و توانایی نیست نظر کن،
«فَإِنَّ ذلِكَ يُطَامِنُ إِلَيْكَ مِنْ طِمَاحِكَ،»۵۴که این نظر کبر و غرورت را می نشاند،
«وَ يَكُفُّ عَنْكَ مِنْ غَرْبِكَ،»۵۵و تندی و شدت را از تو بازمی دارد،
«وَ يَفِيءُ إِلَيْكَ بِمَا عَزَبَ عَنْكَ مِنْ عَقْلِكَ!»۵۶و عقلِ از دست رفته را به تو بازمی گرداند!
۳. التجنّب من الغرور و الأنانيّة
«إِيَّاكَ وَ مُسَامَاةَ اللهِ فِي عَظَمَتِهِ، وَ التَّشَبُّهَ بِهِ فِي جَبَرُوتِهِ،»۵۷از برابر داشتن خود با عظمت حق، و از تشبّه خود با جبروت خداوند برحذر باش،
«فَإِنَّ اللهَ يُذِلُّ كُلَّ جَبَّار،»۵۸که حضرت او هر گردنکشی را خوار،
«وَ يُهِينُ كُلَّ مُخْتَال.»۵۹و هر متکبری را بی ارزش و پست می کند.
«أَنْصِفِ اللهَ وَ أَنْصِفِ النَّاسَ مِنْ نَفْسِكَ، وَ مِنْ خَاصَّةِ أَهْلِكَ، وَ مَنْ لَكَ فِيهِ هَوًى مِنْ رَعِيَّتِكَ،»۶۰خدا و مردم را از جانب خود و خواص از خاندانت و کسانی از رعیتت که به او علاقه داری انصاف ده،
«فَإِنَّكَ إِلاَّ تَفْعَلْ تَظْلِمْ!»۶۱که اگر انصاف ندهی ستم کرده ای!
«وَ مَنْ ظَلَمَ عِبَادَ اللهِ»۶۲و هر که به بندگان خدا ستم کند
«كَانَ اللهُ خَصْمَهُ دُونَ عِبَادِهِ،»۶۳خداوند به جای بندگان ستمدیده خصم او می باشد،
«وَ مَنْ خَاصَمَهُ اللهُ»۶۴و هرکه خداوند خصم او باشد
«أَدْحَضَ حُجَّتَهُ،»۶۵عذرش را باطل کند،
«وَ كَانَ لِلّهِ حَرْباً حَتَّى يَنْزِعَ أَوْ يَتُوبَ.»۶۶و شخص ستمکار محارب با خداست تا وقتی که از ستم دست بردارد و توبه کند.
«وَ لَيْسَ شَيْءٌ أَدْعَى إِلَى تَغْيِيرِ نِعْمَةِ اللهِ وَ تَعْجِيلِ نِقْمَتِهِ مِنْ إِقَامَة عَلَى ظُلْم،»۶۷چیزی در تغییر نعمت خدا، و سرعت دادن به عقوبت او قوی تر از ستمکاری نیست،
«فَإِنَّ اللهَ سَمِيعٌ دَعْوَةَ الْمُضْطَهَدِينَ (المظلومين)،»۶۸که خداوند شنوای دعای ستمدیدگان،
«وَ هُوَ لِلظَّالِمِينَ بِالْمِرْصَادِ.»۶۹و در کمین سـتمکاران است.
۴. كيفيّة جلب رضا العامة او رضا الخاصّة
«وَ لْيَكُنْ أَحَبَّ الاُْمُورِ إِلَيْكَ أَوْسَطُهَا فِي الْحَقِّ،»۷۰باید محبوبترین امور نزد تو میانه ترینش در حق،
«وَ أَعَمُّهَا فِي الْعَدْلِ،»۷۱و همگانی ترینش در عدالت،
«وَ أَجْمَعُهَا لِرِضَى الرَّعِيَّةِ،»۷۲و جامع ترینش در خشنودی رعیت باشد،
«فَإِنَّ سُخْطَ الْعَامَّةِ يُجْحِفُ بِرِضَى الْخَاصَّةِ،»۷۳چرا که خشم عمومْ خشنودی خواص را بی نتیجه می کند،
«وَ إِنَّ سُخْطَ الْخَاصَّةِ يُغْتَفَرُ مَعَ رِضَى الْعَامَّةِ.»۷۴و خشم خواص در برابر خشنودی عموم بی اثر است.
«وَ لَيْسَ أَحَدٌ مِنَ الرَّعِيَّةِ أَثْقَلَ عَلَى الْوَالِي مَؤُونَةً فِي الرَّخَاءِ،»۷۵و به وقت آسانی و رفاه احدی از رعیّت بر والی پرخرج تر،
«وَ أَقَلَّ مَعُونَةً لَهُ فِي الْبَلاَءِ،»۷۶و زمان مشکلات کم یاری تر،
«وَ أَكْرَهَ لِلاِْنْصَافِ،»۷۷و هنگام انصاف ناخشنودتر،
«وَ أَسْأَلَ بِالاِْلْحَافِ،»۷۸و در خواهش و خواسته با اصرارتر،
«وَ أَقَلَّ شُكْراً عِنْدَ الاِْعْطَاءِ،»۷۹و زمان بخشش کم سپاس تر،
«وَ أَبْطَأَ عُذْراً عِنْدَ الْمَنْعِ،»۸۰و وقت منعِ از عطا دیرعذرپذیرتر،
«وَ أَضْعَفَ صَبْراً عِنْدَ مُلِمَّاتِ الدَّهْرِ مِنْ أَهْلِ الْخَاصَّةِ.»۸۱و در حوادث روزگار بی صبرتر از خواص نیست.
«وَ إِنَّمَا عِمَادُ الدِّينِ،»۸۲همانا ستون دین،
«وَ جِمَاعُ الْمُسْلِمِينَ،»۸۳و جمعیّت مسلمانان،
«وَ الْعُدَّةُ لِلاَْعْدَاءِ،»۸۴و مهیاشدگان برای جنگ با دشمن
«الْعَامَّةُ مِنَ الاُْمَّةِ;»۸۵توده مردمند،
«فَلْيَكُنْ صِغْوُكَ لَهُمْ، وَ مَيْلُكَ مَعَهُمْ.»۸۶پس باید توجه و میل تو به آنـان باشد.
۵. ضرورة حفظ السّرّ
«وَلْيَكُنْ أَبْعَدَ رَعِيَّتِكَ مِنْكَ،»۸۷باید دورترین رعیّت تو از حریم تو،
«وَ أَشْنَأَهُمْ عِنْدَكَ، أَطْلَبُهُمْ لِمَعَائِبِ النَّاسِ;»۸۸در شدّت کینه تو نسبت به او کسی باشد که در حق مردم عیبجوتر است،
«فَإِنَّ فِي النَّاسِ عُيُوباً،»۸۹زیرا در مردم عیوبی هست
«الْوَالِي أَحَقُّ مَنْ سَتَرَهَا،»۹۰که والی در پوشاندن آن عیوب از همه کس سزاوارتر است،
«فَلاَ تَكْشِفَنَّ عَمَّا غَابَ عَنْكَ مِنْهَا،»۹۱پس در رابطه باعیوبی که از مردم بر تو پنهان است کنجکاوی مکن،
«فَإِنَّمَا عَلَيْكَ تَطْهِيرُ مَا ظَهَرَ لَكَ،»۹۲چراکه فقط در آنچه از عیوب مردم نزد تو معلوم است وظیفه اصلاح داری،
«وَ اللهُ يَحْكُمُ عَلَى مَا غَابَ عَنْكَ،»۹۳و نسبت به آنچه از عیوب رعیّت بر تو پنهان است خداوند داوری می کند.
«فَاسْتُرِ الْعَوْرَةَ مَا اسْتَطَعْتَ،»۹۴پس تا می توانی عیوب مردم را بپوشان،
«يَسْتُرِ اللهُ مِنْكَ مَا تُحِبُّ سَتْرَهُ مِنْ رَعِيَّتِكَ.»۹۵تا خداوند عیوب تو را که علاقه داری از مردم پوشیده بماند پرده پوشی کند.
«أَطْلِقْ عَنِ النَّاسِ عُقْدَةَ كُلِّ حِقْد،»۹۶گره هر کینه ای که از مردم به دل داری بگشای،
«وَ اقْطَعْ عَنْكَ سَبَبَ كُلِّ وِتْر،»۹۷و رشته هر انتقامی را قطع کن،
«وَ تَغَابَ عَنْ كُلِّ مَا لاَ يَضِحُ (۱) لَكَ،»۹۸و در هر چه از دیگران برایت ثابت نشده خود را به غفلت زن،
«وَ لاَ تَعْجَلَنَّ إِلَى تَصْدِيقِ سَاع،»۹۹در باور کردن گفتار سخن چینان شتاب مکن،
«فَإِنَّ السَّاعِيَ غَاشٌّ،»۱۰۰زیرا سخن چین خائن است
«وَ إِنْ تَشَبَّهَ بِالنَّاصِحِينَ.»۱۰۱گرچه خود را شبیه خیرخواهان نشان دهد.
۶. المشورة و مكانها الصّحيح
«وَ لاَ تُدْخِلَنَّ فِي مَشُورَتِكَ بَخِيلا»۱۰۲در امور خود بخیل را وارد مشورت مکن
«يَعْدِلُ بِكَ عَنِ الْفَضْلِ،»۱۰۳که تو را از بخشش مانع گردد،
«وَ يَعِدُكَ الْفَقْرَ،»۱۰۴و از تهیدستی می ترساند;
«وَ لاَ جَبَاناً يُضْعِفُكَ عَنِ الاُْمُورِ،»۱۰۵و همچنین با بزدل و ترسو که تو را در اجرای برنامه هایت سست می نماید;
«وَ لاَ حَرِيصاً يُزَيِّنُ لَكَ الشَّرَهَ بِالْجَوْرِ،»۱۰۶و نه با طمعکار که حرص براندوختن و ستمگری را در نظرت می آراید،
«فَإِنَّ الْبُخْلَ وَ الْجُبْنَ وَ الْحِرْصَ غَرَائِزُ شَتَّى يَجْمَعُهَا سُوءُ الظَّنِّ بِاللهِ.»۱۰۷همانا بخل و ترس و حرص سرشت هایی جدای از هم اند که جمع کننده آنها در انسان سوءظن به خداوند است.
«إِنَّ شَرَّ وُزَرَائِكَ مَنْ كَانَ لِلاَْشْرَارِ قَبْلَكَ وَزِيراً،»۱۰۸بدترین وزرای تو وزیری است که پیش از تو وزیر اشرار بوده،
«وَ مَنْ شَرِكَهُمْ فِي الاْثَامِ»۱۰۹و در گناهانشان شرکت داشته،
«فَلاَ يَكُونَنَّ لَكَ بِطَانَةً،»۱۱۰چنین کسی نباید از محرمان تو باشد،
«فَإِنَّهُمْ أَعْوَانُ الاَْثَمَةِ (الائمة)،»۱۱۱که اینان یاران اهل گناه،
«وَ إِخْوَانُ الظَّلَمَةِ،»۱۱۲و برادران اهل ستم اند،
«وَ أَنْتَ وَاجِدٌ مِنْهُمْ خَيْرَ الْخَلَفِ مِمَّنْ لَهُ مِثْلُ آرَائِهِمْ وَ نَفَاذِهِمْ،»۱۱۳البته درحالی که قدرت داری جانشینی بهتر از آنان بیابی که درکشورداری مانند آنان دارای رأی و کاردانی است،
«وَ لَيْسَ عَلَيْهِ مِثْلُ آصَارِهِمْ وَ أَوْزَارِهِمْ وَ آثَامِهِمْ.»۱۱۴و بار سنگین گناهان آنان هم بر او نیست،
«مِمَّنْ لَمْ يُعَاوِنْ ظَالِماً عَلَى ظُلْمِهِ، وَ لاَ آثِماً عَلَى إِثْمِهِ،»۱۱۵از کسانی که اهل ستم را در ستمکاری و گناهکاران را در گناهشان یاری نکرده است.
«أُولئِكَ أَخَفُّ عَلَيْكَ مَؤُونَةً،»۱۱۶هزینه اینان بر تو سبکتر،
«وَ أَحْسَنُ لَكَ مَعُونَةً،»۱۱۷و همکاریشان بهتر،
«وَ أَحْنَى عَلَيْكَ عَطْفاً،»۱۱۸و نسبت به تو در طریق عطوفت مایل تر،
«وَ أَقَلُّ لِغَيْرِكَ إِلْفاً،»۱۱۹و الفتشان با بیگانه کمتر است.
«فَاتَّخِذْ أُولئِكَ خَاصَّةً لِخَلَوَاتِكَ وَ حَفَلاَتِكَ،»۱۲۰اینان را از خاصان خود در خلوتها و مجالس خویش قرار ده.
«ثُمَّ لْيَكُنْ آثَرُهُمْ عِنْدَكَ أَقْوَلَهُمْ بِمُرِّ الْحَقِّ لَكَ،»۱۲۱و نیز باید از وزرایت برگزیده ترینشان نزد تو وزیری باشد که سخن تلخ حق را به تو بیشتر بگوید،
«وَ أَقَلَّهُمْ مُسَاعَدَةً فِيَما يَكُونُ مِنْكَ مِمَّا كَرِهَ اللهُ لاَِوْلِيَائِهِ،»۱۲۲و نسبت به آنچه که خداوند برای اولیائش خوش ندارد کمتر تو را یاری دهد،
«وَاقِعاً ذلِكَ مِنْ هَوَاكَ حَيْثُ وَقَعَ.»۱۲۳گرچه این برنامه بر علیه میل تو به هر جا که خواهد برسد.
۷. القيادة و الروابط الاجتماعيّة
«وَ الْصَقْ بِأَهْلِ الْوَرَعِ وَ الصِّدْقِ;»۱۲۴به اهل پاکدامنی و صدق بپیوند،
«ثُمَّ رُضْهُمْ عَلَى أَلاَّ يُطْرُوكَ»۱۲۵و آنان را آنچنان تعلیم ده که تو را زیاد تعریف نکنند،
«وَ لاَ يَبْجَحُوكَ بِبَاطِل لَمْ تَفْعَلْهُ،»۱۲۶و بیهوده به کاری که انجام نداده ای تو را شاد ننمایند،
«فَإِنَّ كَثْرَةَ الاِْطْرَاءِ تُحْدِثُ الزَّهْوَ،»۱۲۷که تمجیدِ فراوان ایجاد کبر و نخوت کند،
«وَ تُدْنِي مِنَ الْعِزَّةِ (الغرّة).»۱۲۸و به گردنکشی نزدیک نماید.
«وَ لاَ يَكُونَنَّ الُْمحْسِنُ وَ الْمُسِيءُ عِنْدَكَ بِمَنْزِلَة سَوَاء،»۱۲۹نیکوکار و بدکار در برابرت یکسان نباشند،
«فَإِنَّ فِي ذلِكَ تَزْهِيداً لاَِهْلِ الاِْحْسَانِ فِي الاِْحْسَانِ،»۱۳۰که این کار نیکوکار را در انجام کار نیک بی رغبت،
«وَ تَدْرِيباً لاَِهْلِ الاِْسَاءَةِ عَلَى الاِْسَاءَةِ!»۱۳۱و بدکار را در بدی ترغیب می کند،
«وَ أَلْزِمْ كُلاًّ مِنْهُمْ مَا أَلْزَمَ نَفْسَهُ.»۱۳۲هر کدام را نسبت به کارشان پاداش بخش.
«وَ اعْلَمْ أَنَّهُ لَيْسَ شَيْءٌ بِأَدْعَى إِلَى حُسْنِ ظَنِّ رَاع بِرَعِيَّتِهِ مِنْ إِحْسَانِهِ إِلَيْهِمْ،»۱۳۳آگاه باش که چیزی برای جلب خوشبینی حاکم بر رعیت بهتر از نیکی به آنان،
«وَ تَخْفِيفِهِ الْمَؤُونَاتِ عَلَيْهِمْ،»۱۳۴و سبک کردن هزینه بر دوش ایشان،
«وَ تَرْكِ اسْتِكْرَاهِهِ إِيَّاهُمْ عَلَى مَا لَيْسَ لَهُ قِبَلَهُمْ.»۱۳۵و اجبار نکردنشان به حقّی که حاکم بر آنان ندارد نیست.
«فَلْيَكُنْ مِنْكَ فِي ذلِكَ أَمْرٌ يَجْتَمِعُ لَكَ بِهِ حُسْنُ الظَّنِّ بِرَعِيَّتِكَ،»۱۳۶به صورتی باید رفتار کنی که خوش گمانی بر رعیتت را در کمک همه جانبه به حاکم فراهم آری،
«فَإِنَّ حُسْنَ الظَّنِّ يَقْطَعُ عَنْكَ نَصَباً طَوِيلا.»۱۳۷که این خوش گمانی رنجی طولانی را از تو برمی دارد،
«وَ إِنَّ أَحَقَّ مَنْ حَسُنَ ظَنُّكَ بِهِ لَمَنْ حَسُنَ بَلاَؤُكَ عِنْدَهُ،»۱۳۸و به خوش گمانی تو کسی شایسته تر است که از تو احسان دیده،
«وَ إِنَّ أَحَقَّ مَنْ سَاءَ ظَنُّكَ بِهِ لَمَنْ سَاءَ بَلاَؤُكَ عِنْدَهُ.»۱۳۹و به بدگمانیت کسی سزاوارتر است که از جانب تو به او ناراحتی رسیده.
«وَ لاَ تَنْقُضْ سُنَّةً صَالِحَةً عَمِلَ بِهَا صُدُورُ هذِهِ الاُْمَّةِ، وَ اجْتَمَعَتْ بِهَا الاُْلْفَةُ، وَ صَلَحَتْ عَلَيْهَا الرَّعِيَّةُ.»۱۴۰روشی را که بزرگان امت بر اساس آن رفتار کرده اند، و به سبب آن در میان مردم الفت برقرار شده، و اصلاح جامعه بر پایه آن بوده از بین مبر،
«وَ لاَ تُحْدِثَنَّ سُنَّةً تَضُرُّ بِشَيْء مِنْ مَاضِي تِلْكَ السُّنَنِ،»۱۴۱و روشی را که به روشهای گذشته ضرر می زند به وجود نیاور،
«فَيَكُونَ الاَْجْرُ لِمَنْ سَنَّهَا،»۱۴۲که پاداش و اجر برای کسی است که روشهای درست را برپا کرده،
«وَ الْوِزْرُ عَلَيْكَ بِمَا نَقَضْتَ مِنْهَا.»۱۴۳و گناه از بین بردن آن روشها بر گردن توست.
«وَ أَكْثِرْ مُدَارَسَةَ الْعُلَمَاءِ، وَ مُنَاقَشَةَ الْحُكَمَاءِ، فِي تَثْبِيتِ مَا صَلَحَ عَلَيْهِ أَمْرُ بِلاَدِكَ، وَ إِقَامَةِ مَا اسْتَقَامَ بِهِ النَّاسُ قَبْلَكَ.»۱۴۴در استوار ساختن آنچه صلاح کار شهرهایت بر آن است، و برپا داشتن آنچه مردم پیش از این به آن مستقیم شده اند با دانشمندان و اندیشمندان زیاد گفتگو کن.
۸. التعرفة بالطبقات الاجتماعيّة
«وَ اعْلَمْ أَنَّ الرَّعِيَّةَ طَبَقَاتٌ»۱۴۵آگاه باش که مردم مملکت گروههای مختلفند
«لاَ يَصْلُحُ بَعْضُهَا إِلاَّ بِبَعْض،»۱۴۶که هر گروه جز به گروه دیگر اصلاح نمی شود،
«وَ لاَ غِنَى بِبَعْضِهَا عَنْ بَعْض.»۱۴۷و با داشتن گروهی از گروه دیگر بی نیازی نیست.
«فَمِنْهَا جُنُودُ اللهِ،»۱۴۸اینان عبارتند از ارتش حق،
«وَ مِنْهَا كُتَّابُ الْعَامَّةِ وَ الْخَاصَّةِ،»۱۴۹و نویسندگان عمومی و خصوصی،
«وَ مِنْهَا قُضَاةُ الْعَدْلِ،»۱۵۰و قاضیان عدل،
«وَ مِنْهَا عُمَّالُ الاِْنْصَافِ وَ الرِّفْقِ،»۱۵۱و مأموران انصاف و مدارا،
«وَ مِنْهَا أَهْلُ الْجِزْيَةِ وَ الْخَرَاجِ مِنْ أَهْلِ الذِّمَّةِ وَ مُسْلِمَةِ النَّاسِ،»۱۵۲و اهل جزیه و مالیات از غیر مسلمان و مسلمان،
«وَ مِنْهَا التُّجَّارُ وَ أَهْلُ الصِّنَاعَاتِ»۱۵۳و تاجران و صنعتگران،
«وَ مِنْهَا الطَّبَقَةُ السُّفْلَى مِنْ ذَوِي الْحَاجَةِ وَ الْمَسْكَنَةِ،»۱۵۴و طبقه پایین از نیازمندان و افتادگان.
«وَ كُلٌّ قَدْ سَمَّى اللهُ لَهُ سَهْمَهُ،»۱۵۵خداوند سهم هر یک از این طبقات را مقرر فرموده،
«وَ وَضَعَ عَلَى حَدِّهِ فَرِيضَةً فِي كِتَابِهِ أَوْ سُنَّةِ نَبِيِّهِ (صَلَّى‌اللّهُ‌عَلَيْهِ‌وَآلِهِ) عَهْداً مِنْهُ عِنْدَنَا مَحْفُوظاً.»۱۵۶و در کتابش یا سنّت پیامبرش (صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله) عهدی محفوظ را بر حدّ و اندازه واجب آن نزد ما قرار داده است.
«فَالْجُنُودُ، بِإِذْنِ اللهِ، حُصُونُ الرَّعِيَّةِ،»۱۵۷ارتش به اذن خداوند دژ مردم،
«وَ زَيْنُ الْوُلاَةِ،»۱۵۸و زینت حاکمان،
«وَ عِزُّ الدِّينِ،»۱۵۹و ارجمندی دین،
«وَ سُبُلُ الاَْمْنِ،»۱۶۰و راههای امنیّت اند،
«وَ لَيْسَ تَقُومُ الرَّعِيَّةُ إِلاَّ بِهِمْ.»۱۶۱که مردم بدون آنان برپای نمانند.
«ثُمَّ لاَ قِوَامَ لِلْجُنُودِ إِلاَّ بِمَا يُخْرِجُ اللهُ لَهُمْ مِنَ الْخَرَاجِ»۱۶۲سپس نظام ارتش جز با مالیاتی که خداوند برای آنان قرار داده استوار نگردد،
«الَّذِي يَقْوَوْنَ بِهِ عَلَى جِهَادِ عَدُوِّهِمْ،»۱۶۳مالیاتی که به وسیله آن در جنگ با دشمن توانا می شوند،
«وَ يَعْتَمِدُونَ عَلَيْهِ فِيَما يُصْلِحُهُمْ،»۱۶۴و برای اصلاح زندگی خود به آن تکیه می نمایند،
«وَ يَكُونُ مِنْ وَرَاءِ حَاجَتِهِمْ.»۱۶۵و مایه رفع نیازمندیهای آنان است.
«ثُمَّ لاَ قِوَامَ لِهذَيْنِ الصِّنْفَيْنِ إِلاَّ بِالصِّنْفِ الثَّالِثِ»۱۶۶سپس کار ارتش و مالیات دهندگان استوار نگردد جز با گروه سوم
«مِنَ الْقُضَاةِ وَ الْعُمَّالِ وَ الْكُتّابِ،»۱۶۷که عبارتند از قضات و کارگزاران حکومت و منشیان حسابگر
«لِمَا يُحْكِمُونَ مِنَ الْمَعَاقِدِ،»۱۶۸که قراردادها را محکم می کنند،
«وَ يَجْمَعُونَ مِنَ الْمَنَافِعِ،»۱۶۹و آنچه را به سود رعیّت است جمع می نمایند،
«وَ يُؤْتَمَنُونَ عَلَيْهِ مِنْ خَوَاصِّ الاُْمُورِ وَ عَوامِّهَا.»۱۷۰و در امور خصوصی و عمومی بر آنان اعتماد می شود.
«وَ لاَ قِوَامَ لَهُمْ جَمِيعاً إِلاَّ بِالتُّجَّارِ وَ ذَوِي الصِّنَاعَاتِ،»۱۷۱و کار اینان نیز به سامان نشود جز با تاجران و صنعتگران
«فِيَما يَجْتَمِعُونَ عَلَيْهِ مِنْ مَرَافِقِهِمْ،»۱۷۲که آنچه برای مردم سودمند است فراهم می آورند،
«وَ يُقِيمُونَهُ مِنْ أَسْوَاقِهِمْ،»۱۷۳و بازارها را به آن برپا می دارند،
«وَ يَكْفُونَهُمْ مِنَ التَّرَفُّقِ بِأَيْدِيهِمْ»۱۷۴و به کارهایی که به نفع مردم است دست می زنند،
«مَا لاَ يَبْلُغُهُ رِفْقُ غَيْرِهِمْ.»۱۷۵کارهایی که از غیر ایشان ساخته نیست.
«ثُمَّ الطَّبَقَةُ السُّفْلَى مِنْ أَهْلِ الْحَاجَةِ وَ الْمَسْكَنَةِ»۱۷۶سپس جمع نیازمند و از کار افتاده است
«الَّذِينَ يَحِقُّ رِفْدُهُمْ وَ مَعُونَتُهُمْ.»۱۷۷که احسان و یاری ایشان لازم است.
«وَ فِي اللهِ لِكُلٍّ سَعَةٌ،»۱۷۸و برای هر کدام از این گروهها نزد خداوند گشایشی است،
«وَ لِكُلٍّ عَلَى الْوَالِي حَقٌّ بِقَدْرِ مَا يُصْلِحُهُ،»۱۷۹و برای هر یک از این طبقات به مقداری که امور آنان را اصلاح نماید برعهده والی حقّی است،
«وَ لَيْسَ يَخْرُجُ الْوَالِي مِنْ حَقِيقَةِ مَا أَلْزَمَهُ اللهُ مِنْ ذلِكَ»۱۸۰و والی از ادای آنچه خداوند برعهده او قرار داده برنیاید
«إِلاَّ بِالاِْهْتَِمامِ وَ الاِْسْتِعَانَةِ بِاللهِ،»۱۸۱جز با کوشش و یاری خواستن از خداوند،
«وَ تَوْطِينِ نَفْسِهِ عَلَى لُزُومِ الْحَقِّ،»۱۸۲و مهیّا نمودن خود بر به کارگیری حق و استقامت بر آن،
«وَ الصَّبْرِ عَلَيْهِ فِيَما خَفَّ عَلَيْهِ أَوْ ثَقُلَ.»۱۸۳چه اینکه بر او آسان باشد یا سخت.
الاوّل ـ أفضل العسكريين
«فَوَلَّ مِنْ جُنُودِكَ أَنْصَحَهُمْ فِي نَفْسِكَ لِلّهِ وَ لِرَسُولِهِ وَ لاِِمَامِكَ، وَ أَنْقَاهُمْ جَيْباً، وَ أَفْضَلَهُمْ حِلْماً،»۱۸۴آن که پیش تو نسبت به خداوند و پیامبر و پیشوایت خیرخواه تر و پاک دامن تر و بردبارتر است او را به فرماندهی ارتشت انتخاب کن،
«مِمَّنْ يُبْطِئُ عَنِ الْغَضَبِ،»۱۸۵از آنان که دیر به خشم آیند،
«وَ يَسْتَرِيحُ إِلَى الْعُذْرِ،»۱۸۶و پوزش پذیرترند،
«وَ يَرْأَفُ بِالضُّعَفَاءِ،»۱۸۷و به ناتوانان مهربان،
«وَ يَنْبُو عَلَى الاَْقْوِيَاءِ،»۱۸۸و در برابر زورمندان گردنفرازند،
«وَ مِمَّنْ لاَ يُثِيرُهُ الْعُنْفُ،»۱۸۹و از آنان که خشونت او را برنینگیزد،
«وَ لاَ يَقْعُدُ بِهِ الضَّعْفُ.»۱۹۰و ناتوانی وی را بر جای ننشاند.
«ثُمَّ الْصَقْ بِذَوِي الْمُرُوءَاتِ وَ الاَْحْسَابِ، وَ أَهْلِ الْبُيُوتَاتِ الصَّالِحَةِ، وَ السَّوَابِقِ الْحَسَنَةِ;»۱۹۱با صاحبان مکارم و شرافت، و خانواده های شایسته و دارای سوابق نیکو پیوند برقرار کن،
«ثُمَّ أَهْلِ النَّجْدَةِ وَ الشَّجَاعَةِ، وَ السَّخَاءِ وَ السَّمَاحَةِ;»۱۹۲پس از آن با دلاورمردان و شجاعان و بخشندگان و جوانمردان رابطه برقرار ساز،
«فَإِنَّهُمْ جِمَاعٌ مِنَ الْكَرَمِ،»۱۹۳زیرا اینان جامع بزرگواری،
«وَ شُعَبٌ مِنَ الْعُرْفِ.»۱۹۴و شاخه هایی از خوبی و احسانند.
«ثُمَّ تَفَقَّدْ مِنْ أُمُورِهِمْ مَا يَتَفَقَّدُ الْوَالِدَانِ مِنْ وَلَدِهِمَا،»۱۹۵سپس از آنان چنان دلجویی کن که پدر و مادر از فرزندشان دلجویی می نمایند،
«وَ لاَ يَتَفَاقَمَنَّ فِي نَفْسِكَ شَيْءٌ قَوَّيْتَهُمْ بِهِ،»۱۹۶و نباید چیزی که آنان را به وسیله آن نیرومند می سازی در دیده ات بزرگ آید،
«وَ لاَ تَحْقِرَنَّ لُطْفاً تَعَاهَدْتَهُمْ بِهِ وَ إِنْ قَلَّ;»۱۹۷و لطفی که نسبت به ایشان متعهد شده ای کوچک شماری گرچه کوچک باشد،
«فَإِنَّهُ دَاعِيَةٌ لَهُمْ إِلَى بَذْلِ النَّصِيحَةِ لَكَ، وَ حُسْنِ الظَّنِّ بِكَ.»۱۹۸زیرا لطف تو آنان را نسبت به تو خیرخواه و خوش گمان می نماید.
«وَ لاَ تَدَعْ تَفَقُّدَ لَطِيفِ أُمُورِهِمُ اتِّكَالا عَلَى جَسِيمِهَا،»۱۹۹از بررسی امور ناچیز آنان به امید بررسی کارهای بزرگشان چشم مپوش،
«فَإِنَّ لِلْيَسِيرِ مِنْ لُطْفِكَ مَوْضِعاً يَنْتَفِعُونَ بِهِ،»۲۰۰که نیکی اندک تو جایی دارد که از آن بهره مند می گردند،
«وَ لِلْجَسِيمِ مَوْقِعاً لاَ يَسْتَغْنُونَ عَنْهُ.»۲۰۱و برای احسان بزرگ تو نیز موقفی است که از آن بی نیاز نیستند.
«وَ لْيَكُنْ آثَرُ رُؤُوسِ جُنْدِكَ عِنْدَكَ مَنْ وَاسَاهُمْ فِي مَعُونَتِهِ، وَ أَفْضَلَ عَلَيْهِمْ مِنْ جِدَتِهِ،»۲۰۱و باید برگزیده ترین سران سپاهت نزد تو کسی باشد که در کمک به سپاهیان مواسات را رعایت نماید،
«بِمَا يَسَعُهُمْ وَ يَسَعُ مَنْ وَرَاءَهُمْ مِنْ خُلُوفِ أَهْلِيهِمْ،»۲۰۲و از توانگری خود به آنان احسان کند به اندازه ای که بتواند سپاهیان و خانواده های آنان را که از خود به جای نهاده اند اداره نماید،
«حَتَّى يَكُونَ هَمُّهُمْ هَمّاً وَاحِداً فِي جِهَادِ الْعَدُوِّ.»۲۰۳تا اندیشه آنان در جنگ با دشمن یک اندیشه باشد،
«فَإِنَّ عَطْفَكَ عَلَيْهِمْ يَعْطِفُ قُلُوبَهُمْ عَلَيْكَ،»۲۰۴چرا که عنایت تو نسبت به آنان دلهایشان را متوجه تو می گرداند.
«وَ إِنَّ أَفْضَلَ قُرَّةِ عَيْنِ الْوُلاَةِ»۲۰۵برترین چیزی که موجب چشم روشنی زمامداران می شود
«اسْتِقَامَةُ الْعَدْلِ فِي الْبِلاَدِ،»۲۰۶برقراری عدالت در شهرها،
«وَ ظُهُورُ مَوَدَّةِ الرَّعِيَّةِ»۲۰۷و ظهور دوستی و محبت رعیت است.
«وَ إِنَّهُ لاَ تَظْهَرُ مَوَدَّتُهُمْ إِلاَّ بِسَلاَمَةِ صُدُورِهِمْ،»۲۰۸و دوستی رعیت آشکار نشود مگر به سلامت دل آنان،
«وَ لاَ تَصِحُّ نَصِيحَتُهُمْ إِلاَّ بِحِيطَتِهِمْ عَلَى وُلاَةِ الاُْمُورِ،»۲۰۹و خیرخواهی ایشان درست و راست نگردد جز آنکه زمامداران خود را حمایت نمایند،
«وَ قِلَّةِ اسْتِثْقَالِ دُوَلِهِمْ،»۲۱۰و حکومت حاکمان را بر خود سنگین نشمارند،
«وَ تَرْكِ اسْتِبْطَاءِ انْقِطَاعِ مُدَّتِهِمْ.»۲۱۱و توقع به پایان رسیدن زمان حکومتشان را نداشته باشند.
«فَافْسَحْ فِي آمَالِهِمْ،»۲۱۲پس آرزوهای رعیّت را برآور،
«وَ وَاصِلْ فِي حُسْنِ الثَّنَاءِ عَلَيْهِمْ،»۲۱۳و نیکو ستودن آنان را پیوسته دار،
«وَ تَعْدِيدِ مَا أَبْلَى ذَوُو الْبَلاَءِ مِنْهُمْ;»۲۱۴و رنج و زحمت و کوشش و ابتلای صاحبان فعالیت را در نظر داشته باش،
«فَإِنَّ كَثْرَةَ الذِّكْرِ لِحُسْنِ أَفْعَالِهِمْ تَهُزُّ الشُّجَاعَ،»۲۱۵چه اینکه بسیار یاد کردن کارهای خوبْ دلیر را به هیجان آورده،
«وَ تُحَرِّضُ النَّاكِلَ،»۲۱۶و ترسو را به کوش وا می دارد
«إِنْ شَاءَ اللهُ.»۲۱۷ان شاء اللّه.
«ثُمَّ اعْرِفْ لِكُلِّ امْرِئ مِنْهُمْ مَا أَبْلَى،»۲۱۸سپس کوشش هر یک از آنان را به دقّت بشناس،
«وَ لاَ تَضُمَّنَّ بَلاَءَ امْرِئ إِلَى غَيْرِهِ،»۲۱۹و زحمت کسی را به دیگری نسبت مده،
«وَ لاَ تُقَصِّرَنَّ بِهُ دُونَ غَايَةِ بَلاَئِهِ،»۲۲۰و در اجر و مزدش به اندازه رنجی که برده کوتاهی مکن،
«وَ لاَ يَدْعُوَنَّكَ شَرَفُ امْرِئ إِلَى أَنْ تُعْظِمَ مِنْ بَلاَئِهِ مَا كَانَ صَغِيراً،»۲۲۱و مقام کسی باعث نشود که کوشش اندکش را بزرگ شماری،
«وَ لاَ ضَعَةُ امْرِئ إِلَى أَنْ تَسْتَصْغِرَ مِنْ بَلاَئِهِ مَا كَانَ عَظِيماً.»۲۲۲و معمولی بودن شخص علت نگردد که کار بزرگش را انـــدک دانـــی.
«وَارْدُدْ إِلَى اللهِ وَ رَسُولِهِ مَا يُضْلِعُكَ مِنَ الْخُطُوبِ، وَ يَشْتَبِهُ عَلَيْكَ مِنَ الاُْمُورِ;»۲۲۳جایی که کارها بر تو مشکل شود و در اموری که برایت شبهه حاصل گردد حلّ آن را به خدا و پیامبرش ارجاع ده،
«فَقَدْ قَالَ اللهُ تَعَالى لِقَوْم أَحَبَّ إِرْشَادَهُمْ:»۲۲۴که خداوند به مردمی که هدایتشان را علاقه داشته فرموده:
(یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنکُمْ ۖ فَإِن تَنَازَعْتُمْ فِی شَیْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَی اللَّهِ وَ الرَّسُولِ ) (۲)۲۲۵«ای کسانی که ایمان آورده اید، خدا و پیامبر و اولی الامر از خودتان را اطاعت کنید، و اگر در برنامه ای اختلاف کردید حکمش را به خدا و رسول بازگردانید.»
«فَالرَّدُّ إِلَى اللهِ،»۲۲۶بازگردان به خدا،
«الاَْخْذُ بِمُحْكَمِ كِتَابِهِ،»۲۲۷قبول آیات محکم او،
«وَ الرَّدُّ إِلَى الرَّسُولِ:»۲۲۸و ارجاع به رسول
«الاَْخْذُ بِسُنَّتِهِ الْجَامِعَةِ غَيْرِ الْمُفَرِّقَةِ.»۲۲۹پذیرفتن سنّت اوست که جمع کننده همگان بر یک رأی است و پراکنده نیست.
الثّانى ـ افضل القضاة
«ثُمَّ اخْتَرْ لِلْحُكْمِ بَيْنَ النَّاسِ أَفْضَلَ رَعِيَّتِكَ فِي نَفْسِكَ،»۲۳۰برای قضاوت بین مردم برترین شخص نزد خودت را انتخاب کن،
«مِمَّنْ لاَ تَضِيقُ بِهِ الاُْمُورُ،»۲۳۱کسی که امور قضاوت او را دچار تنگنا نکند،
«وَ لاَ تُمَحِّكُهُ الْخُصُومُ،»۲۳۲و برخورد مدعیانِ پرونده وی را گرفتار لجبازی ننماید،
«وَ لاَ يَتََمادَى فِي الزَّلَّةِ،»۲۳۳و در خطا پافشاری نورزد،
«وَ لاَ يَحْصَرُ مِنَ الْفَيْءِ إِلَى الْحَقِّ إِذَا عَرَفَهُ،»۲۳۴و هنگام شناخت حق از بازگشت به آن درنماند،
«وَ لاَ تُشْرِفُ نَفْسُهُ عَلَى طَمَع،»۲۳۵و درونش به طمع میل نکند،
«وَ لاَ يَكْتَفِي بِأَدْنَى فَهْم دُونَ أَقْصَاهُ;»۲۳۶و در رسیدن به حقیقت مقصود به اندک فهم اکتفا ننماید،
«وَ أَوْقَفَهُمْ فِي الشُّبُهَاتِ،»۲۳۷و درنگش در شبهات از همه بیشتر باشد،
«وَ آخَذَهُمْ بِالْحُجَجِ،»۲۳۸و دلایل را بیش از همه به کار گیرد،
«وَ أَقَلَّهُمْ تَبَرُّماً بِمُرَاجَعَةِ الْخَصْمِ،»۲۳۹و از رفت و آمد نزاع کنندگان کمتر ملول شود،
«وَ أَصْبَرَهُمْ عَلَى تَكَشُّفِ الاُْمُورِ،»۲۴۰و در کشف امور از همه شکیباتر،
«وَ أَصْرَمَهُمْ عِنْدَ اتِّضَاحِ الْحُكْمِ،»۲۴۱و در وقت روشن شدن حکم از همه قاطع تر باشد،
«مِمَّنْ لاَ يَزْدَهِيهِ إِطْرَاءٌ،»۲۴۲کسی که ستایش مردم او را دچار خودبینی نکند،
«وَ لاَ يَسْتَمِيلُهُ إِغْرَاءٌ،»۲۴۳وتمجید و تعریف او را به تعریف کننده مایل ننماید،
«وَ أُولئِكَ قَلِيلٌ.»۲۴۴که آراستگان به این صفات درجامعه اندکند.
«ثُمَّ أَكْثِرْ تَعَاهُدَ (تعهّد) قَضَائِهِ،»۲۴۵قضاوت قاضی را هرچه بیشتر بررسی کن،
«وَ افْسَحْ لَهُ فِي الْبَذْلِ مَا يُزِيلُ عِلَّتَهُ،»۲۴۶و در پرداخت مال به او گشاده دست باش آن مقدار که نیازش را برطرف کند،
«وَ تَقِلُّ مَعَهُ حَاجَتُهُ إِلَى النَّاسِ.»۲۴۷و احتیاجش به مردم کم شود،
«وَ أَعْطِهِ مِنَ الْمَنْزِلَةِ لَدَيْكَ»۲۴۸و آنچنان مقامش را نزد خود بالا بر
«مَا لاَ يَطْمَعُ فِيهِ غَيْرُهُ مِنْ خَاصَّتِكَ،»۲۴۹که از نزدیکانت احدی در نفوذ به او طمع ننماید،
«لِيَأْمَنَ بِذلِكَ اغْتِيَالَ (اغتياب) الرِّجَالِ لَهُ عِنْدَكَ.»۲۵۰تا از ضایع شدنش به توسط مردم نزد تو در امان بماند.
«فَانْظُرْ فِي ذلِكَ نَظَراً بَلِيغاً،»۲۵۱در زمینه انتخاب قاضی از هر جهت دقت کن دقّتی بلیغ و رسا،
«فَإِنَّ هذَا الدِّينَ قَدْ كَانَ أَسِيراً فِي أَيْدِي الاَْشْرَارِ،»۲۵۲که این دین اسیر دست اشرار بود،
«يُعْمَلُ فِيهِ بِالْهَوَى،»۲۵۳در آن به هوا و هوس عمل می کردند،
«وَ تُطْلَبُ بِهِ الدُّنْيَا.»۲۵۴و وسیله دنیاطلبی آنان بود.
الثّالث ـ افضل المسؤولين
«ثُمَّ انْظُرْ فِي أُمُورِ عُمَّالِكَ،»۲۵۵سپس درامور کارگزاران حکومتت دقت کن
«فَاسْتَعْمِلْهُمُ اخْتِبَاراً (اختياراً)،»۲۵۶و آنان را پس از آزمایش به کار گیر،
«وَ لاَ تُوَلِّهِمْ مُحَابَاةً وَ أَثَرَةً،»۲۵۷از راه هوا و هوس و خودرأیی آنان را به کارگردانی مگمار،
«فَإِنَّهُمَا جِمَاعٌ مِنْ شُعَبِ الْجَوْرِ وَ الْخِيَانَةِ.»۲۵۸زیرا هوا و هوس و خودرأیی جامع همه شعبه های ستم و خیانت است.
«وَ تَوَخَّ مِنْهُمْ أَهْلَ التَّجْرِبَةِ (النّصيحة) وَ الْحَيَاءِ،»۲۵۹ز عمّال حکومت کسانی را انتخاب کن که اهل تجربه و حیاءاند،
«مِنْ أَهْلِ الْبُيُوتَاتِ الصَّالِحَةِ،»۲۶۰و از خانواده های شایسته
«وَ الْقَدَمِ فِي الاِْسْلاَمِ الْمُتَقَدِّمَةِ،»۲۶۱و در اسلام پیش قدم ترند،
«فَإِنَّهُمْ أَكْرَمُ أَخْلاَقاً،»۲۶۲چرا که اخلاق آنان کریمانه تر،
«وَ أَصَحُّ أَعْرَاضاً (أغراضاً)،»۲۶۳و خانواده ایشان سالم تر،
«وَ أَقَلُّ فِي الْمَطَامِعِ إِشْرَاقاً (اسرافاً)،»۲۶۴و مردمی کم طمع تر،
«وَ أَبْلَغُ فِي عَوَاقِبِ الاُْمُورِ نَظَراً.»۲۶۵و در ارزیابی عواقب امور دقیق ترند.
«ثُمَّ أَسْبِغْ عَلَيْهِمُ الاَْرْزَاقَ،»۲۶۶سپس جیره آنان را فراوان ده،
«فَإِنَّ ذلِكَ قُوَّةٌ لَهُمْ عَلَى اسْتِصْلاَحِ أَنْفُسِهِمْ،»۲۶۷زیرا این برنامه برای آنان در اصلاح وجودشان قوّت است،
«وَ غِنًى لَهُمْ عَنْ تَنَاوُلِ مَا تَحْتَ أَيْدِيهِمْ،»۲۶۸و ازخیانت در آنچه زیردست آنان می باشد بی نیازکننده است،
«وَ حُجَّةٌ عَلَيْهِمْ إِنْ خَالَفُوا أَمْرَكَ أَوْ ثَلَمُوا أَمَانَتَكَ.»۲۶۹و اگر از فرمانت سر برتابند و یا در امانت خیانت کنند بر آنان حجّت است.
«ثُمَّ تَفَقَّدْ أَعْمَالَهُمْ،»۲۷۰به کارهایشان رسیدگی کن،
«وَ ابْعَثِ الْعُيُونَ مِنْ أَهْلِ الصِّدْقِ وَ الْوَفَاءِ عَلَيْهِمْ،»۲۷۱و جاسوسانی از اهل راستی و وفا بر آنان بگمار،
«فَإِنَّ تَعَاهُدَكَ فِي السِّرِّ لاُِمُورِهِمْ حَدْوَةٌ لَهُمْ عَلَى اسْتِعْمَالِ الاَْمَانَةِ،»۲۷۲زیرا بازرسی پنهانی تو از کارهای آنان سبب امانتداری ایشان
«وَ الرِّفْقِ بِالرَّعِيَّةِ.»۲۷۳و مدارای با رعیّت است.
«وَ تَحَفَّظْ مِنَ الاَْعْوَانِ;»۲۷۴از یاران و یاوران برحذر باش،
«فَإِنْ أَحَدٌ مِنْهُمْ بَسَطَ يَدَهُ إِلَى خِيَانَة»۲۷۵اگر یکی از آنان دست به خیانت دراز کند
«اجْتَمَعَتْ بِهَا عَلَيْهِ عِنْدَكَ أَخْبَارُ عُيُونِكَ،»۲۷۶و مأموران مخفی تو بالاتفاق خیانتش را گزارش نمایند
«اكْتَفَيْتَ بِذلِكَ شَاهِداً،»۲۷۷اکتفای به همین گزارش تو را بس باشد،
«فَبَسَطْتَ عَلَيْهِ الْعُقُوبَةَ فِي بَدَنِهِ (يديه)،»۲۷۸و او را به جرم خیانت کیفر بدنی بده،
«وَ أَخَذْتَهُ بِمَا أَصَابَ مِنْ عَمَلِهِ،»۲۷۹و وی را به اندازه عمل ناپسندش عقوبت کن،
«ثُمَّ نَصَبْتَهُ بِمَقَامِ الْمَذَلَّةِ،»۲۸۰و سپس او را به مرحله ذلّت و خواری بنشان،
«وَ وَسَمْتَهُ بِالْخِيَانَةِ،»۲۸۱و داغ خیانت را بر او بگذار،
«وَ قَلَّدْتَهُ عَارَ التُّهَمَةِ.»۲۸۲و گردنبند عار و بدنامی را به گردنش بینداز.
الرّابع ـ صفات الدّافعين للزكّاة
«وَ تَفَقَّدْ أَمْرَ الْخَرَاجِ بِمَا يُصْلِحُ أَهْلَهُ،»۲۸۳در مسأله مالیات به صورتی که اصلاح مالیات دهندگان در آن است رسیدگی کن
«فَإِنَّ فِي صَلاَحِهِ وَ صَلاَحِهِمْ صَلاَحاً لِمَنْ سِوَاهُمْ،»۲۸۴چه اینکه صلاح و بهبودی مالیات و مالیات دهندگان صلاح دیگران است،
«وَ لاَ صَلاَحَ لِمَنْ سِوَاهُمْ إِلاَّ بِهِمْ،»۲۸۵و برای دیگران آسایش جز با بهبودی آنان وجود ندارد
«لاَِنَّ النَّاسَ كُلَّهُمْ عِيَالٌ عَلَى الْخَرَاجِ وَ أَهْلِهِ»۲۸۶چرا که تمام مردم جیره خوار مالیات و پرداخت کنندگان آن هستند.
«وَ لْيَكُنْ نَظَرُكَ فى عِمارَةِ الاَْرْضِ أَبْلَغَ مِنْ نَظَرِكَ فى اسْتْجلابِ اْلَخَراجِ،»۲۸۷باید اندیشه ات در آبادی زمین از تدبیرت در جمع آوری مالیات بیشتر باشد،
«لاَِنَّ ذلِكَ لاَ يُدْرَكُ إِلاَّ بِالْعِمَارَةِ;»۲۸۸زیرا مالیات جز با آباد کردن زمین به دست نمی آید،
«وَ مَنْ طَلَبَ الْخَرَاجَ بِغَيْرِ عِمَارَة أَخْرَبَ الْبِلاَدَ،»۲۸۹و هر کس بخواهد منهای آباد نمودن مالیات بگیرد شهرها را خراب کرده،
«وَ أَهْلَكَ الْعِبَادَ،»۲۹۰و بندگان خدا را به هلاکت انداخته،
«وَ لَمْ يَسْتَقِمْ أَمْرُهُ إِلاَّ قَلِيلا.»۲۹۱و حکومتش جز اندک زمانی نماند.
«فَإِنْ شَكَوْا ثِقَلا أَوْ عِلَّةً، أَوِ انْقِطَاعَ شِرْب أَوْ بَالَّة، أَوْ إِحَالَةَ أَرْض اغْتَمَرَهَا غَرَقٌ، أَوْ أَجْحَفَ بِهَا عَطَشٌ،»۲۹۲اگر مالیات دهندگان از سنگینی مالیات، یا برخورد به آفات، یا خشک شدن چشمه ها، یا کمی باران، یا تغییر زمین بر اثر آب گرفتگی، یا بی آبی شکایت کنند
«خَفَّفْتَ عَنْهُمْ بِمَا تَرْجُو أَنْ يَصْلُحَ بِهِ أَمْرُهُمْ;»۲۹۳مالیات را به اندازه ای که اوضاع آنان بهبود یابد تخفیف ده،
«وَ لاَ يَثْقُلَنَّ عَلَيْكَ شَيْءٌ خَفَّفْتَ بِهِ الْمَؤُونَةَ عَنْهُمْ،»۲۹۴و این تخفیفِ خرجی آنان بر تو سنگین نیاید،
«فَإِنَّهُ ذُخْرٌ يَعُودُونَ بِهِ عَلَيْكَ فِي عِمَارَةِ بِلاَدِكَ، وَ تَزْيِينِ وِلاَيَتِكَ،»۲۹۵زیرا تخفیف تو ذخیره ای است که با آباد کردن شهرهای تو و آرایش حکومتت به تو باز می گردانند،
«مَعَ اسْتِجْلاَبِكَ حُسْنَ ثَنَائِهِمْ (نياتهم)،»۲۹۶علاوه ستایش مردم را به خود جلب نموده،
«وَ تَبَجُّحِكَ بِاسْتِفَاضَةِ الْعَدْلِ فِيهِمْ،»۲۹۷و شادمان هستی که سفره عدالت را در بین آنان گسترده ای،
«مُعْتَمِداً فَضْلَ قُوَّتِهِمْ، بِمَا ذَخَرْتَ عِنْدَهُمْ مِنْ إِجْمَامِكَ لَهُمْ،»۲۹۸در حالی که با قوت بخشیدن به آنان به وسیله ذخیره ای که در تخفیف مالیات نزد ایشان نهاده ای می توانی بر آنان اعتماد کنی،
«وَ الثِّقَةَ مِنْهُمْ بِمَا عَوَّدْتَهُمْ مِنْ عَدْلِكَ عَلَيْهِمْ وَ رِفْقِكَ بِهِمْ،»۲۹۹و با عدالت و مهربانیت که آنان را به آن عادت داده ای بر آنان مطمئن باشی
«فَرُبَّمَا حَدَثَ مِنَ الاُْمُورِ مَا إِذَا عَوَّلْتَ فِيهِ عَلَيْهِمْ مِنْ بَعْدُ احْتَمَلُوهُ طَيِّبَةً أَنْفُسُهُمْ بِهِ;»۳۰۰چه بسا گرفتاریهایی که پیش آید که پس از نیکی به مالیات دهندگان اگر حلّ آن را به آنان واگذاری با طیب خاطر بپذیرند،
«فَإِنَّ الْعُمْرَانَ مُحْتَمِلٌ مَا حَمَّلْتَهُ.»۳۰۱چه اینکه بر مملکت آباد آنچه را بار کنی تحمّلِ کشیدنش را دارد،
«وَ إِنَّمَا يُؤْتَى خَرَابُ الاَْرْضِ مِنْ إِعْوَازِ أَهْلِهَا،»۳۰۲و علّت خرابی زمین بی چیزی و تنگدستی اهل آن زمین است،
«وَ إِنَّمَا يُعْوِزُ أَهْلُهَا لاِشْرَافِ أَنْفُسِ الْوُلاَةِ عَلَى الْجَمْعِ،»۳۰۳و فقر و نداری آنان ناشی از زراندوزی والیان،
«وَ سُوءِ ظَنِّهِمْ بِالْبَقَاءِ،»۳۰۴و بدگمانی آنان به بقاء حکومت،
«وَ قِلَّةِ انْتِفَاعِهِمْ بِالْعِبَرِ.»۳۰۵و کم بهره گیری آنان از عبرتها و پندهاست.
الخامس ـ افضل الكتّاب
«ثُمَّ انْظُرْ فِي حَالِ كُتَّابِكَ،»۳۰۶سپس در حال نویسندگان و منشیان حکومت دقّت کن،
«فَوَلِّ عَلَى أُمُورِكَ خَيْرَهُمْ،»۳۰۷و امورت را به بهترین آنها بسپار،
«وَ اخْصُصْ رَسَائِلَكَ الَّتِي تُدْخِلُ فِيهَا مَكَائِدَكَ وَ أَسْرَارَكَ بِأَجْمَعِهِمْ لِوُجُوهِ صَالِحِ الاَْخْلاَقِ»۳۰۸نامه هایت را که دربردارنده امور محرمانه است به آنان که در تمام خوبیهای اخلاق از دیگران جامع ترند بسپار،
«مِمَّنْ لاَ تُبْطِرُهُ الْكَرَامَةُ،»۳۰۹کسی که پست و مقام او را مست نکند
«فَيَجْتَرِئَ بِهَا عَلَيْكَ فِي خِلاَف لَكَ بِحَضْرَةِ مَلاَ»۳۱۰و منزلتش باعث جرأت او در مخالفت با تو در جمع حاضران نگردد،
«وَ لاَ تَقْصُرُ بِهِ الْغَفْلَةُ عَنْ إِيرَادِ مُكَاتَبَاتِ عُمَّالِكَ عَلَيْكَ،»۳۱۱و غفلتش سبب کوتاهی در رساندن نامه های کارگزارانت به تو،
«وَ إِصْدَارِ جَوَابَاتِهَا عَلَى الصَّوَابِ عَنْكَ،»۳۱۲و گرفتن جوابهای صحیح آن نامه ها از تو نشود،
«فِيَما يَأْخُذُ لَكَ وَ يُعْطِي مِنْكَ،»۳۱۳و در آنچه برای تو می ستاند و یا از جانب تو می دهد فروگذاری ننماید،
«وَ لاَ يُضْعِفُ عَقْداً اعْتَقَدَهُ لَكَ،»۳۱۴و پیمان و قراردادی که برای تو می بندد سست نبندد،
«وَ لاَ يَعْجِزُ عَنْ إِطْلاَقِ مَا عُقِدَ عَلَيْكَ،»۳۱۵و از به هم زدن قراردادی که به زیان تو منعقد شده ناتوان نماند،
«وَ لاَ يَجْهَلُ مَبْلَغَ قَدْرِ نَفْسِهِ فِي الاُْمُورِ،»۳۱۶به مرتبه و اندازه اش جاهل نباشد تا در امور به اندازه مقام خود وارد گردد،
«فَإِنَّ الْجَاهِلَ بِقَدْرِ نَفْسِهِ يَكُونُ بِقَدْرِ غَيْرِهِ أَجْهَلَ.»۳۱۷که جاهل به مقام خویش به مقام دیگران جاهل تر است.
«ثُمَّ لاَ يَكُنِ اخْتِيَارُكَ إِيَّاهُمْ عَلَى فِرَاسَتِكَ وَ اسْتِنَامَتِكَ وَ حُسْنِ الظَّنِّ مِنْكَ،»۳۱۸انتخاب منشیان به فراست و اعتماد و خوش گمانی خودت نباشد،
«فَإِنَّ الرِّجَالَ يَتَعَرَّضُونَ لِفِرَاسَاتِ الْوُلاَةِ بِتَصَنُّعِهِمْ وَ حُسْنِ خِدْمَتِهِمْ،»۳۱۹چرا که مردان برای جلب نظر حاکمان خود را به ظاهرسازی و خوش خدمتی می شناسانند،
«وَ لَيْسَ وَرَاءَ ذلِكَ مِنَ النَّصِيحَةِ وَ الاَْمَانَةِ شَيْءٌ.»۳۲۰در حالی که پشت پرده این ظاهرسازی خبری از خیرخواهی و امانتداری نیست،
«وَ لكِنِ اخْتَبِرْهُمْ بِمَا وُلُّوا لِلصَّالِحِينَ قَبْلَكَ،»۳۲۱بلکه آنان را به کارهایی که برای نیکان پیش از توانجام داده اند امتحان کن،
«فَاعْمِدْ لاَِحْسَنِهِمْ كَانَ فِي الْعَامَّةِ أَثَراً،»۳۲۲پس به آن شخص روی آر که در میان مردم اثرش نیکوتر،
«وَ أَعْرَفِهِمْ بِالاَْمَانَةِ وَجْهاً،»۳۲۳و در امانتداری معروفتر است،
«فَإِنَّ ذلِكَ دَلِيلٌ عَلَى نَصِيحَتِكَ لِلّهِ»۳۲۴که این برنامه نشانه خیرخواهی تو برای خدا
«وَ لِمَنْ وُلِّيتَ أَمْرَهُ.»۳۲۵و برای کسی است که عهده دار کار اویی.
«وَ اجْعَلْ لِرَأْسِ كُلِّ أَمْر مِنْ أُمُورِكَ رَأْساً مِنْهُمْ،»۳۲۶برای هر کاری از کارهایت رئیسی از منشیان قرار ده،
«لاَ يَقْهَرُهُ كَبِيرُهَا،»۳۲۷که بزرگی امور او را عاجز نکند،
«وَ لاَ يَتَشَتَّتُ عَلَيْهِ كَثِيرُهَا،»۳۲۸و کثرت کارها پریشانش نسازد.
«وَ مَهْمَا كَانَ فِي كُتَّابِكَ مِنْ عَيْب»۳۲۹چنانچه در منشیانت عیبی باشد
«فَتَغَابَيْتَ عَنْهُ أُلْزِمْتَهُ.»۳۳۰و تو از آن بی خبر بمانی مسئول آن هستی.
السادّس ـ التّجار و اصحاب الصّنائع
«ثُمَّ اسْتَوْصِ بِالتُّجَّارِ وَ ذَوِي الصِّنَاعَاتِ،»۳۳۱درباره تاجران و صنعتگران پذیرای سفارش باش،
«وَ أَوْصِ بِهِمْ خَيْراً،»۳۳۲و نسبت به آنان سفارش به نیکی کن،
«الْمُقِيمِ مِنْهُمْ»۳۳۳بدون فرق بین آنان که در یک جا مقیمند،
«وَ الْمُضْطَرِبِ بِمَالِهِ،»۳۳۴و آنان که با مال خود در رفت و آمدند،
«وَ الْمُتَرَفِّقِ بِبَدَنِهِ،»۳۳۵و آنان که با هنر دست خود در پی کسب و سودند،
«فَإِنَّهُمْ مَوَادُّ الْمَنَافِعِ،»۳۳۶چه اینکه اینان مایه های منافع،
«وَ أَسْبَابُ الْمَرَافِقِ،»۳۳۷و اسباب راحت جامعه،
«وَ جُلاَّبُهَا مِنَ الْمَبَاعِدِ وَ الْمَطَارِحِ،»۳۳۸و جلب کننده سودها از مکانهای دوردست،
«فِي بَرِّكَ وَ بَحْرِكَ،»۳۳۹در بیابان و دریا،
«وَ سَهْلِكَ وَ جَبَلِكَ،»۳۴۰و زمین هموار و ناهموار منطقه حکومت تواَند،
«وَ حَيْثُ لاَ يَلْتَئِمُ النَّاسُ لِمَوَاضِعِهَا،»۳۴۱از مناطقی که مردم در آن جمع نمی شوند،
«وَ لاَ يَجْتَرِؤُونَ عَلَيْهَا،»۳۴۲و به رفت و آمد در آنها جرأت نمی کنند،
«فَإِنَّهُمْ سِلْمٌ لاَ تُخَافُ بَائِقَتُهُ،»۳۴۳اینان اهل سلامت اند که از ضرر آنان بیمی نیست،
«وَ صُلْحٌ لاَ تُخْشَى غَائِلَتُهُ.»۳۴۴و اهل صلح و مسالمت اند که ترسی از بدی و آسیب آنان وجود ندارد.
«وَ تَفَقَّدْ أُمُورَهُمْ بِحَضْرَتِكَ وَ فِي حَوَاشِي بِلاَدِكَ.»۳۴۵از آنان که در منطقه حکومت تو به سر می برند و آنان که در گوشه و کنار شهرهایت هستند کنجکاوی کن،
«وَ اعْلَمْ ـ مَعَ ذلِكَ ـ أَنَّ فِي كَثِير مِنْهُمْ»۳۴۶ولی روشن باش که با همه آنچه تذکر دادم در میان ایشان گروهی
«ضِيقاً فَاحِشاً،»۳۴۷تنگ نظر و بخیل
«وَ شُحّاً قَبِيحاً،»۳۴۸به شکلی قبیح و زشت،
«وَ احْتِكَاراً لِلْمَنَافِعِ،»۳۴۹و مردمی محتکر،
«وَ تَحَكُّماً فِي الْبِيَاعَاتِ،»۳۵۰و نرخ گذارانی به دلخواه در امر خرید و فروش وجود دارد،
«وَ ذلِكَ بَابُ مَضَرَّة لِلْعَامَّةِ،»۳۵۱که در این وضع زیان جامعه
«وَ عَيْبٌ عَلَى الْوُلاَةِ.»۳۵۲و عیب و ننگ زمامداران است.
«فَامْنَعْ مِنَ الاِْحْتِكَارِ،»۳۵۳پس از احتکار جلوگیری کن
«فَإِنَّ رَسُولَ اللهِ (صَلَّى‌اللّهُ‌عَلَيْهِ‌وَآلِهِ) مَنَعَ مِنْهُ.»۳۵۴که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) آن را منع فرمود.
«وَ لْيَكُنِ الْبَيْعُ بَيْعاً سَمْحاً،»۳۵۵داد و ستد باید آسان باشد،
«بِمَوَازِينِ عَدْل،»۳۵۶و بر موازین عدالت صورت گیرد،
«وَ أَسْعَار لاَ تُجْحِفُ بِالْفَرِيقَيْنِ مِنَ الْبَائِعِ وَ الْمُبْتَاعِ.»۳۵۷و به نرخی معامله شود که به فروشنده و خریدار اجحاف نشود.
«فَمَنْ قَارَفَ حُكْرَةً بَعْدَ نَهْيِكَ إِيَّاهُ»۳۵۸هرگاه کسی پس از نهی تو دست به احتکار زد
«فَنَكِّلْ بِهِ،»۳۵۹او را مجازات کن
«وَ عَاقِبْهُ فِي غَيْرِ إِسْرَاف.»۳۶۰ولی در مجازاتش از زیاده روی بپرهیز.
السّابع ـ المحرومون
«ثُمَّ اللهَ اللهَ فِي الطَّبَقَةِ السُّفْلَى»۳۶۱خدا را خدا را در طبقه پایین اجتماع،
«مِنَ الَّذِينَ لاَ حِيلَةَ لَهُمْ،»۳۶۲از آنان که راه چاره ندارند،
«وَ الْمَسَاكِينِ وَ الُْمحْتَاجِينَ وَأَهْلِ الْبُؤْسَى وَ الزَّمْنَى،»۳۶۳و از کارافتادگان و نیازمندان و دچارشدگان به زیان و سختی و صاحبان امراضی که از پا درآمده اند،
«فَإِنَّ فِي هذِهِ الطَّبَقَةِ قَانِعاً وَ مُعْتَرّاً،»۳۶۴در میان اینان کسانی هستند که روی سؤال و اظهار حاجت دارند و کسانی که عفت نفسشان مانع از سؤال است.
«وَ احْفَظْ لِلّهِ مَا اسْتَحْفَظَكَ مِنْ حَقِّهِ فِيهِمْ،»۳۶۵بنابراین آنچه را که خداوند در مورد آنان از حفظ حقوق از تو خواسته به حفظ آن پرداز،
«وَ اجْعَلْ لَهُمْ قِسْماً مِنْ بَيْتِ مَالِكَ،»۳۶۶نصیبی از بیت المال که در اختیار توست،
«وَ قِسْماً مِنْ غَلاَّتِ صَوَافِي الاِْسْلاَمِ فِي كُلِّ بَلَد،»۳۶۷و سهمی از غلاّت خالصه جات اسلامی را در هر منطقه برای آنان قرار ده،
«فَإِنَّ لِلاَْقْصَى مِنْهُمْ مِثْلَ الَّذِي لِلاَْدْنَى،»۳۶۸که برای دورترین آنها همان سهمی است که برای نزدیکترین آنان است،
«وَ كُلٌّ قَدِ اسْتُرْعِيتَ حَقَّهُ.»۳۶۹در هر صورت رعایت حق هر یک از آنان از تو خواسته شده،
«فَلاَ يَشْغَلَنَّكَ عَنْهُمْ بَطَرٌ (نظر)،»۳۷۰پس نشاط و فرورفتن در نعمت تو را از توجه به آنان بازندارد،
«فَإِنَّكَ لاَ تُعْذَرُ بِتَضْيِيعِكَ التَّافِهَ لاَِحْكَامِكَ الْكَثِيرَ الْمُهِمَّ.»۳۷۱چه اینکه از بی توجهی به امور کوچک آنان به بهانه پرداختن به کارهای زیاد و مهم معذور نیستی،
«فَلاَ تُشْخِصْ هَمَّكَ عَنْهُمْ،»۳۷۲از اندیشه ات در امور ایشان دریغ مکن،
«وَ لاَ تُصَعِّرْ خَدَّكَ لَهُمْ،»۳۷۳و رخ از آنان برمتاب،
«وَ تَفَقَّدْ أُمُورَ مَنْ لاَ يَصِلُ إِلَيْكَ مِنْهُمْ مِمَّنْ تَقْتَحِمُهُ الْعُيُونُ، وَ تَحْقِرُهُ الرِّجَالُ.»۳۷۴نسبت به امور نیازمندان و محتاجانی که به تودسترسی ندارند، از آنان که دیده ها خوارشان می شمارد، و مردم تحقیرشان می کنند کنجکاوی کن،
«فَفَرِّغْ لاُِولئِكَ ثِقَتَكَ مِنْ أَهْلِ الْخَشْيَةِ وَ التَّوَاضُعِ،»۳۷۵برای به عهده گرفتن امور اینان انسانی مورد اعتماد خود را که خداترس و فروتن است مهیّا کن،
«فَلْيَرْفَعْ إِلَيْكَ أُمُورَهُمْ،»۳۷۶تا وضع آنان را به تو خبر دهد.
«ثُمَّ اعْمَلْ فِيهِمْ بِالاِْعْذَارِ إِلَى اللهِ يَوْمَ تَلْقَاهُ،»۳۷۷سپس با آنان به صورتی عمل کن که به وقت لقاء حق عذرت پذیرفته شود،
«فَإِنَّ هؤُلاَءِ مِنْ بَيْنِ الرَّعِيَّةِ أَحْوَجُ إِلَى الاِْنْصَافِ مِنْ غَيْرِهِمْ،»۳۷۸زیرا اینان در میان رعیت از همه به دادگری و انصاف نیازمندترند،
«وَ كُلٌّ فَأَعْذِرْ إِلَى اللهِ فِي تَأْدِيَةِ حَقِّهِ إِلَيْهِ.»۳۷۹و در ادای حق همگان باید چنان باشی که عذرت نزد خداوند قبول شود.
«وَ تَعَهَّدْ أَهْلَ الْيُتْمِ وَ ذَوِي الرِّقَّةِ فِي السِّنِّ مِمَّنْ لاَ حِيلَةَ لَهُ، وَ لاَ يَنْصِبُ لِلْمَسْأَلَةِ نَفْسَهُ،»۳۸۰به اوضاع یتیمان و سالخوردگان که راه چاره ای ندارند، و خود را در معرض سؤال از مردم قرار نداده اند رسیدگی کن.
«وَ ذلِكَ عَلَى الْوُلاَةِ ثَقِيلٌ،»۳۸۱آنچه سفارش کردم بر حاکمان سنگین است،
«وَ الْحَقٌّ كُلُّهُ ثَقِيلٌ;»۳۸۲البته همه حق سنگین است،
«وَ قَدْ يُخَفِّفُهُ اللهُ عَلَى أَقْوَام طَلَبُوا الْعَاقِبَةَ»۳۸۳و گاهی خداوند آن را بر اقوامی سبک می کند که خواهان عاقبت به خیری هستند،
«فَصَبَّرُوا أَنْفُسَهُمْ،»۳۸۴و خود را به صبر و استقامت وا داشته،
«وَ وَثِقُوا بِصِدْقِ مَوْعُودِ اللهِ لَهُمْ.»۳۸۵و به صدق آنچه خداوند به آن وعده داده اعتماد کرده اند.
«وَ اجْعَلْ لِذَوِي الْحَاجَاتِ مِنْكَ قِسْماً»۳۸۶از جانب خود وقتی را برای آنان که به شخص تو نیازمندند قرار ده
«تُفَرِّغُ لَهُمْ فِيهِ شَخْصَكَ،»۳۸۷و در آن وقت وجود خود را برای آنان از هر کاری فارغ کن،
«وَ تَجْلِسُ لَهُمْ مَجْلِساً عَامّاً»۳۸۸و جلوست برای آنان در مجلس عمومی باشد،
«فَتَتَوَاضَعُ فِيهِ لِلّهِ الَّذِي خَلَقَكَ،»۳۸۹و برای خداوندی که تو را آفریده تواضع کن،
«وَ تُقْعِدَ عَنْهُمْ جُنْدَكَ وَ أَعْوَانَكَ مِنْ أَحْرَاسِكَ وَ شُرَطِكَ،»۳۹۰و لشگریان و یاران از پاسبانان و محافظان خود را از این مجلس برکنار دار،
«حَتَّى يُكَلِّمَكَ مُتَكَلِّمُهُمْ غَيْرَ مُتَتَعْتِع،»۳۹۱تاسخنگوی نیازمندان بدون ترس ونگرانی ولکنت وتردید با توسخن بگوید،
«فَإِنِّي سَمِعْتُ رَسُولَ اللهِ (صَلَّى‌اللّهُ‌عَلَيْهِ‌وَآلِهِ) يَقُولُ فِي غَيْرِ مَوْطِن:»۳۹۲که من بارها از رسول خدا (صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله) شنیدم می فرمود:
«لَنْ تُقَدَّسَ أُمَّةٌ لاَ يُؤْخَذُ لِلضَّعِيفِ فِيهَا حَقُّهُ مِنَ الْقَوِيِّ غَيْرَ مُتَتَعْتِع.»۳۹۳«امتی به پاکی و قداست نرسد مگر اینکه حق ناتوان را از قدرتمند با صراحت و روانی کلام بگیرد.»
«ثُمَّ احْتَمِلِ الْخُرْقَ مِنْهُمْ وَ الْعِيَّ،»۳۹۴آن گاه خشونت و درست حرف نزدن آنان را تحمل کن،
«وَ نَحِّ عَنْهُمُ الضِّيقَ وَ الاَْنْفَ»۳۹۵تنگ خویی و غرور و خودپسندی نسبت به آنان را از خود دور کن
«يَبْسُطِ اللهُ عَلَيْكَ بِذلِكَ أَكْنَافَ رَحْمَتِهِ،»۳۹۶تا خداوند جوانب رحمتش را بر تو بگشاید،
«وَ يُوجِبُ لَكَ ثَوَابَ طَاعَتِهِ.»۳۹۷و ثواب طاعتش را بر تو واجب کند.
«وَ أَعْطِ مَا أَعْطَيْتَ هَنِيئاً،»۳۹۸آنچه عطا می کنی به خوشرویی عطا کن،
«وَ امْنَعْ فِي إِجْمَال وَ إِعْذَار!»۳۹۹و خودداری از عطا را با مهربانی و عذر همراه نما!
۹. الاخلاق الخاصّة للوالي
«ثُمَّ أُمُورٌ مِنْ أُمُورِكَ لاَبُدَّ لَكَ مِنْ مُبَاشَرَتِهَا:»۴۰۰قسمتی از امور است که باید خودت به انجام آنها برخیزی،
«مِنْهَا إِجَابَةُ عُمَّالِكَ»۴۰۱از جمله پاسخ دادن به کارگزاران دولت
«بِمَا يَعْيَا عَنْهُ كُتَّابُكَ،»۴۰۲آنجا که منشیانت از پاسخ گویی ناتوانند.
«وَ مِنْهَا إِصْدَارُ حَاجَاتِ النَّاسِ»۴۰۳و نیز جواب دادن به حاجات و مطالب مرد
«يَوْمَ وُرُودِهَا عَلَيْكَ»۴۰۴در همان روزی که حاجاتشان به تو می رسد
«بِمَا تَحْرَجُ بِهِ صُدُورُ أَعْوَانِكَ.»۴۰۵و پاسخش همکارانت را تنگدل و ناراحت می کند.
«وَ أَمْضِ لِكُلِّ يَوْم عَمَلَهُ،»۴۰۶برنامه هر روز را در همان روز انجام ده،
«فَإِنَّ لِكُلِّ يَوْم مَا فِيهِ.»۴۰۷زیرا هر روز را کاری مخصوص به همان روز است.
«وَ اجْعَلْ لِنَفْسِكَ فِيَما بَيْنَكَ وَ بَيْنَ اللهِ أَفْضَلَ تِلْكَ الْمَوَاقِيتِ، وَ أَجْزَلَ تِلْكَ الاَْقْسَامِ،»۴۰۸بهترین اوقات و باعظمت ترین ساعات را برای خود در آنچه بین تو و خداوند است اختصاص ده،
«وَ إِنْ كَانَتْ كُلُّهَا لِلّهِ»۴۰۹هرچند همه کارها در تمام اوقات برای خداست
«إِذَا صَلَحَتْ فِيهَا النِّيَّةُ،»۴۱۰اگر نیّـت صحیح باشد،
«وَ سَلِمَتْ مِنْهَا الرَّعِيَّةُ.»۴۱۱و رعیّت از آن کارها روی آسایش ببیند.
«وَ لْيَكُنْ فِي خَاصَّةِ مَا تُخْلِصُ بِهِ لِلّهِ دِينَكَ،»۴۱۲و باید در خصوص آنچه به آن دینت را برای خدا خالص می کنی
«إِقَامَةُ فَرَائِضِهِ الَّتِي هِيَ لَهُ خَاصَّةً،»۴۱۳اقامه واجبات باشد واجباتی که مخصوص به خداوند است،
«فَأَعْطِ اللهَ مِنْ بَدَنِكَ فِي لَيْلِكَ وَ نَهَارِكَ،»۴۱۴روی این ملاک از بدنت در شب و روز در اختیار خداوند قرار بده،
«وَ وَفِّ مَا تَقَرَّبْتَ بِهِ إِلَى اللهِ مِنْ ذلِكَ كَامِلا غَيْرَ مَثْلُوم وَ لاَ مَنْقُوص،»۴۱۵و از آنچه موجب قرب تو به خداوند می شود به نحو کامل و بدون کم و کاست انجام ده،
«بَالِغاً مِنْ بَدَنِكَ مَا بَلَغَ.»۴۱۶گرچه هرگونه صدمه و فرسایشی به بدنت واردآید.
«وَ إِذَا قُمْتَ فِي صَلاَتِكَ لِلنَّاسِ،»۴۱۷چون بامردم به نمازجماعت بایستی
«فَلاَ تَكُونَنَّ مُنَفِّراً وَ لاَ مُضَيِّعاً،»۴۱۸نه چنان نمازبگزار که مردم را رمیده کنی نه به آن صورت که نماز را ضایع نمایی،
«فَإِنَّ فِي النَّاسِ مَنْ بِهِ الْعِلَّةُ وَ لَهُ الْحَاجَةُ.»۴۱۹که در میان مردم هم بیمار وجود دارد و هم کسی که حاجتی دارد و باید به دنبال آن برود.
«وَ قَدْ سَأَلْتُ رَسُولَ اللهِ (صَلَّى‌اللّهُ‌عَلَيْهِ‌وَآلِهِ) حِينَ وَجَّهَنِي إِلَى الَْيمَنِ»۴۲۰من از رسول خدا (صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله) هنگام سفری که مرا به یمن فرستاد پرسیدم:
«كَيْفَ أُصَلِّي بِهِمْ؟»۴۲۱با مردم چگونه نماز بگزارم؟
«فَقَالَ: «صَلِّ بِهِمْ كَصَلاَةِ أَضْعَفِهِمْ،»۴۲۲فرمود: «با آنان نمازی بخوان مانند نمـاز ناتوان ترین آنـان،
«وَ كُنْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَحِيماً.»»۴۲۳و به مردم مـؤمن مهربان باش.»
«وَ أمَّا بَعْدُ،»۴۲۴اما بعد،
«فَلاَ تُطَوِّلَنَّ احْتِجَابَكَ عَنْ رَعِيَّتِكَ،»۴۲۵پنهان ماندنت را از رعیت طولانی مکن،
«فَإِنَّ احْتِجَابَ الْوُلاَةِ عَنِ الرَّعِيَّةِ شُعْبَةٌ مِنَ الضِّيقِ،»۴۲۶که در پرده ماندن حاکم شعبه ای است از تنگ خویی
«وَ قِلَّةُ عِلْم بِالاُْمُورِ;»۴۲۷و کم اطلاعی به امور.
«وَ الاِْحْتِجَابُ مِنْهُمْ يَقْطَعُ عَنْهُمْ عِلْمَ مَا احْتَجَبُوا دُونَهُ»۴۲۸و پنهان ماندن حاکم از رعیتْ حاکمان را از دانستن آنچه بر آنان پوشیده است بازمی دارد،
«فَيَصْغُرُ عِنْدَهُمُ الْكَبِيرُ،»۴۲۹بر این اساس کار بزرگ پیش آنان کوچک
«وَ يَعْظُمُ الصَّغِيرُ،»۴۳۰و کار کوچک بزرگ جلوه می کند،
«وَ يَقْبُحُ الْحَسَنُ،»۴۳۱زیبا زشت گردد
«وَ يَحْسُنُ الْقَبِيحُ،»۴۳۲و زشت زیبا شود،
«وَ يُشَابُ الْحَقُّ بِالْبَاطِلِ.»۴۳۳و حق به باطل آمیخته می گردد.
«وَ إِنَّمَا الْوَالِي بَشَرٌ لاَ يَعْرِفُ مَا تَوَارَى عَنْهُ النَّاسُ بِهِ مِنَ الاُْمُورِ،»۴۳۴زمامدار انسانی است که آنچه را مردم از او پوشیده دارند نخواهد دانست،
«وَ لَيْسَتْ عَلَى الْحَقِّ سِمَاتٌ»۴۳۵و حق را هم نشانه ای نیست
«تُعْرَفُ بِهَا ضُرُوبُ الصِّدْقِ مِنَ الْكَذِبِ،»۴۳۶که به وسیله آن انواع راستی از دروغ شناخته شود،
«وَ إِنَّمَا أَنْتَ أَحَدُ رَجُلَيْنِ:»۴۳۷و تو یکی از دو مردی:
«إِمَّا امْرُؤٌ سَخَتْ نَفْسُكَ بِالْبَذْلِ فِي الْحَقِّ،»۴۳۸یا انسانی هستی که وجودت به بخشیدن در راه خدا سخاوتمند است،
«فَفِيمَ احْتِجَابُكَ مِنْ وَاجِبِ حَقٍّ تُعْطِيهِ، أَوْ فِعْل كَرِيم تُسْدِيهِ؟!»۴۳۹پس نسبت به حق مردم واجبی که باید عطا کنی یا کار نیکی که باید ادا نمایی علّت روی نشان ندادنت به رعیت چیست؟!
«أَوْ مُبْتَلًى بِالْمَنْعِ،»۴۴۰یا انسانی هستی مبتلا به بخل،
«فَمَا أَسْرَعَ كَفَّ النَّاسِ عَنْ مَسْأَلَتِكَ إِذَا أَيِسُوا مِنْ بَذْلِكَ!»۴۴۱که در این صورت زود باشد که مردم دستِ درخواستشان را از تو بازدارند آن گاه که از عطا و بخششت ناامید گردند.
«مَعَ أَنَّ أَكْثَرَ حَاجَاتِ النَّاسِ إِلَيْكَ»۴۴۲با اینکه بیشترین حاجات مردم از تو
«مِمَّا لاَ مَؤُونَةَ فِيهِ عَلَيْكَ،»۴۴۳چیزی است که برایت زحمت و رنجی ندارد،
«مِنْ شَكَاةِ مَظْلِمَة،»۴۴۴از قبیل شکایت از ستمی،
«أَوْ طَلَبِ إِنْصَاف فِي مُعَامَلَة.»۴۴۵یا درخواست انصاف در خرید و فروشی.
۱۰. اخلاقية القيادة مع الأرقاب
«ثُمَّ إِنَّ لِلْوَالِي خَاصَّةً وَ بِطَانَةً،»۴۴۶سپس والیان را نزدیکانی است
«فِيهِمُ اسْتِئْثَارٌ وَ تَطَاوُلٌ،»۴۴۷که آنان را خوی خودخواهی و دست درازی به مال مردم
«وَ قِلَّةُ إِنْصَاف فِي مُعَامَلَة،»۴۴۸و کمی انصاف در داد و ستد است،
«فَاحْسِمْ مَادَّةَ (مؤونة) أُولئِكَ بِقَطْعِ أَسْبَابِ تِلْكَ الاَْحْوَالِ.»۴۴۹به جدا کردن اسباب و وسایل این حالات مادّه و ریشه آنان را قطع کن.
«وَ لاَ تُقْطِعَنَّ لاَِحَد مِنْ حَاشِيَتِكَ وَ حَامَّتِكَ قَطِيعَةً،»۴۵۰به هیچ یک از اطرافیان و اقوام خود زمینی از اقطاع مسلمین واگذار مکن.
«وَ لاَ يَطْمَعَنَّ مِنْكَ فِي اعْتِقَادِ عُقْدَة، تَضُرُّ بِمَنْ يَلِيهَا مِنَ النَّاسِ، فِي شِرْب»۴۵۱نباید در تو طمع ورزد کسی به گرفتن مزرعه ای که در آبشخور آن به همسایه زیان رساند،
«أَوْ عَمَل مُشْتَرَك،»۴۵۲یا کاری که باید با شرکت به سامان رسد
«يَحْمِلُونَ مَؤُونَتَهُ عَلَى غَيْرِهِمْ،»۴۵۳مشقّت کار مشترک را به همسایگان تحمیل کند،
«فَيَكُونَ مَهْنَأُ ذلِكَ لَهُمْ دُونَكَ،»۴۵۴در آن صورت سودش برای آن طمعکاران
«وَ عَيْبُهُ عَلَيْكَ فِي الدُّنْيَا وَ الاْخِرَةِ.»۴۵۵و عیب و زشتی آن در دنیا و آخرت بر عهده تو خواهد بود.
«وَ أَلْزِمِ الْحَقَّ مَنْ لَزِمَهُ مِنَ الْقَرِيبِ وَ الْبَعِيدِ،»۴۵۶حق را نسبت به هر که لازم است از نزدیک و دور رعایت کن،
«وَ كُنْ فِي ذلِكَ صَابِراً مُحْتَسِباً،»۴۵۷و در این زمینه شکیبا و مزدخواه از خدا باش،
«وَاقِعاً ذلِكَ مِنْ قَرَابَتِكَ وَ خَاصَّتِكَ (خواصّك) حَيْثُ وَقَعَ،»۴۵۸گرچه این برنامه به زیان نزدیکان و خاصانت باشد،
«وَ ابْتَغِ عَاقِبَتَهُ بِمَا يَثْقُلُ عَلَيْكَ مِنْهُ،»۴۵۹و در این مورد نسبت آنچه بر تو گران است جویای عاقبتش باش،
«فَإِنَّ مَغَبَّةَ ذلِكَ مَحْمُودَةٌ.»۴۶۰که سرانجامِ رعایت حق پسندیده و نیکوست.
«وَ إِنْ ظَنَّتِ الرَّعِيَّةُ بِكَ حَيْفاً»۴۶۱هرگاه رعیت گمان ستمی بر تو ببرد
«فَأَصْحِرْ لَهُمْ بِعُذْرِكَ،»۴۶۲آشکارا عذرت را به آنان ارائه کن،
«وَ اعْدِلْ (و اعزل) عَنْكَ ظُنُونَهُمْ بِإِصْحَارِكَ،»۴۶۳و به اظهار عذر گمانهای آنان را از خود بگردان،
«فَإِنَّ فِي ذلِكَ رِيَاضَةً مِنْكَ لِنَفْسِكَ،»۴۶۴چرا که اظهار عذر موجب عادت دادن نفس به اخلاق حسنه،
«وَ رِفْقاً بِرَعِيَّتِكَ،»۴۶۵و مهربانی و نرمی نسبت به رعیت است،
«وَ إِعْذَاراً تَبْلُغُ بِهِ حَاجَتَكَ مِنْ تَقْوِيمِهِمْ عَلَى الْحَقِّ.»۴۶۶و این عذرخواهی تو را به خواسته ات در واداشتن رعیت به حـق می رساند.
۱۱. أسلوب مواجهة الأعداء
«وَ لاَ تَدْفَعَنَّ صُلْحاً دَعَاكَ إِلَيْهِ عَدُوُّكَ وَ لِلّهِ فِيهِ رِضًى،»۴۶۷از صلحی که دشمنت به آن دعوت می کند و خشنودی خدا در آن است روی مگردان،
«فَإِنَّ فِي الصُّلْحِ دَعَةً لِجُنُودِكَ،»۴۶۸زیرا صلح موجب آسایش لشگریان،
«وَ رَاحَةً مِنْ هُمُومِكَ،»۴۶۹و آسودگی خاطر تو،
«وَ أَمْناً لِبِلاَدِكَ،»۴۷۰و امنیت شهرهای توست.
«وَ لَكِنِ الْحَذَرَ كُلَّ الْحَذَرِ مِنْ عَدُوِّكَ بَعْدَ صُلْحِهِ،»۴۷۱ولی پس از صلح به کلی از دشمن حذر کن،
«فَإِنَّ الْعَدُوَّ رُبَّمَا قَارَبَ لِيَتَغَفَّلَ»۴۷۲چه بسا که دشمن برای غافلگیر کردن تن به صلح دهد.
«فَخُذْ بِالْحَزْمِ،»۴۷۳در این زمینه طریق احتیاط گیر،
«وَ اتَّهِمْ فِي ذلِكَ حُسْنَ الظَّنِّ.»۴۷۴و به راه خوش گمانی قدم مگذار.
«وَ إِنْ عَقَدْتَ بَيْنَكَ وَ بَيْنَ عَدُوِّكَ عُقْدَةً،»۴۷۵اگر بین خود و دشمنت قراردادی بستی،
«أَوْ أَلْبَسْتَهُ مِنْكَ ذِمَّةً،»۴۷۶یا از جانب خود به او لباس امان پوشاندی،
«فَحُطْ عَهْدَكَ بِالْوَفَاءِ،»۴۷۷به قراردادت وفا کن،
«وَ ارْعَ ذِمَّتَكَ بِالاَْمَانَةِ،»۴۷۸و امان دادنت را به امانت رعایت نما،
«وَ اجْعَلْ نَفْسَكَ جُنَّةً دُونَ مَا أَعْطَيْتَ،»۴۷۹و خود را سپر تعهدات خود قرار ده،
«فَإِنَّهُ لَيْسَ مِنْ فَرَائِضِ اللهِ شَيْءٌ النَّاسُ أَشَدُّ عَلَيْهِ اجْتَِماعاً، مَعَ تَفَرُّقِ أَهْوَائِهِمْ، وَ تَشَتُّتِ آرَائِهِمْ، مِنْ تَعْظِيمِ الْوَفَاءِ بِالْعُهُودِ.»۴۸۰زیرا مردم بر چیزی از واجبات الهی چون بزرگ شمردن وفای به پیمان ـ با همه هواهای گوناگون و اختلاف آرایی که دارند ـ اتفاق ندارند.
«وَ قَدْ لَزِمَ ذلِكَ الْمُشْرِكُونَ فِيَما بَيْنَهُمْ دُونَ الْمُسْلِمِينَ»۴۸۱مشرکین هم علاوه بر مسلمین وفای بر عهد را بر خود لازم می دانستند،
«لِمَا اسْتَوْبَلُوا مِنْ عَوَاقِبِ الْغَدْرِ;»۴۸۲چرا که عواقب زشت پیمان شکنی را آزموده بودند.
«فَلاَ تَغْدِرَنَّ بِذِمَّتِكَ،»۴۸۳پس در آنچه به عهده گرفته ای خیانت نورز،
«وَ لاَ تَخِيسَنَّ (تحبسنَّ) بِعَهْدِكَ،»۴۸۴و پیمان خود را مشکن،
«وَ لاَ تَخْتِلَنَّ عَدُوَّكَ،»۴۸۵و دشمنت را گول مزن،
«فَإِنَّهُ لاَ يَجْتَرِئُ عَلَى اللهِ إِلاَّ جَاهِلٌ شَقِيٌّ.»۴۸۶که بر خداوند جز نادان بدبخت گستاخی نکند،
«وَ قَدْ جَعَلَ اللهُ عَهْدَهُ وَ ذِمَّتَهُ أَمْناً»۴۸۷خداوند عهد و پیمانش را امان قرارداده
«أَفْضَاهُ بَيْنَ الْعِبَادِ بِرَحْمَتِهِ،»۴۸۸و رعایت آن را از باب رحمتش برعهده همه بندگان گذاشته،
«وَ حَرِيماً يَسْكُنُونَ إِلَى مَنَعَتِهِ،»۴۸۹عهد و پیمان حریم امنی است تا در استواری آن بیاسایند،
«وَ يَسْتَفِيضُونَ إِلَى جِوَارِهِ.»۴۹۰و همگان به پناه آن روند.
«فَلاَ إِدْغَالَ وَ لاَ مُدَ الَسَةَ وَ لاَ خِدَاعَ فِيهِ،»۴۹۱بنابراین در عهد و پیمان خیانت و فریب و مکر روا نیست.
«وَ لاَ تَعْقِدْ عَقْداً تُجَوِّزُ فِيهِ الْعِلَلَ،»۴۹۲عهد و پیمانی برقرار مکن که در آن راه تأویل و بهانه و توریه و فریب باز باشد،
«وَ لاَ تُعَوِّلَنَّ عَلَى لَحْنِ قَوْل بَعْدَ التَّأْكِيدِ وَ التَّوْثِقَةِ.»۴۹۳و پس از تأکید و استوار نمودن عهد و پیمانْ گفتار توریه مانند و دو پهلو به کار مبر،
«وَ لاَ يَدْعُوَنَّكَ ضِيقُ أَمْر،»۴۹۴و نباید در تنگنا افتادنت
«لَزِمَكَ فِيهِ عَهْدُ اللهِ،»۴۹۵به خاطر اینکه عهد و پیمان خدا برای تو الزام آور شده
«إِلَى طَلَبِ انْفِسَاخِهِ بِغَيْرِ الْحَقِّ،»۴۹۶تو را به فسخ آن به طور نامشروع بکشاند،
«فَإِنَّ صَبْرَكَ عَلَى ضِيقِ أَمْر»۴۹۷چرا که صبر تو در تنگنای عهد و پیمان
«تَرْجُو انْفِرَاجَهُ وَ فَضْلَ عَاقِبَتِهِ،»۴۹۸که امید گشایش و برتری عاقبتش را داری
«خَيْرٌ مِنْ غَدْر تَخَافُ تَبِعَتَهُ،»۴۹۹بهتر است از خیانتی که از مجازاتش ترسانی،
«وَ أَنْ تُحِيطَ بِكَ مِنَ اللهِ فِيهِ طِلْبَةٌ،»۵۰۰و نیکوتر است از اینکه از جانب حق مورد بازخواست واقع گردی،
«لاَ تَسْتَقْبِلُ ( تَسْتَقيلُ) فِيهَا دُنْيَاكَ وَ لاَ آخِرَتَكَ.»۵۰۱به صورتی که نتوانی در دنیا و آخرت از خداوند درخواست بخشش کنی.
۱۲. تحذيرات
الاوّل ـ التحذيرٌ من الدّم الحرام
«إِيَّاكَ وَ الدِّمَاءَ وَ سَفْكَهَا بِغَيْرِ حِلِّهَا،»۵۰۲از ریختن خون به ناحق برحذر باش،
«فَإِنَّهُ لَيْسَ شَيْءٌ أَدْنَى لِنِقْمَة،»۵۰۳زیرا چیزی در نزدیک ساختن انتقام حق،
«وَ لاَ أَعْظَمَ لِتَبِعَة،»۵۰۴و عظمت مجازات،
«وَ لاَ أَحْرَى بِزَوَالِ نِعْمَة،»۵۰۵و از بین رفتن نعمت
«وَ انْقِطَاعِ مُدَّة،»۵۰۶و پایان گرفتن زمان حکومت
«مِنْ سَفْكِ الدِّمَاءِ بِغَيْرِ حَقِّهَا.»۵۰۷به مانند خون به ناحق ریختن نیست.
«وَ اللهُ سُبْحانَهُ مُبْتَدِئٌ بِالْحُكْمِ بَيْنَ الْعِبَادِ،»۵۰۸خداوند در قیامت اول چیزی که بین مردم حکم می کند
«فِيَما تَسَافَكُوا مِنَ الدِّمَاءِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ;»۵۰۹در رابطه با خونهایی است که به ناحق ریخته اند.
«فَلاَ تُقَوِّيَنَّ سُلْطَانَكَ بِسَفْكِ دَم حَرَام.»۵۱۰پس حکومت را به ریختن خون حرام تقویت مکن،
«فَإِنَّ ذلِكَ مِمَّا يُضْعِفُهُ وَ يُوهِنُهُ،»۵۱۱که ریختن خون حرام قدرت را به سستی کشاند،
«بَلْ يُزِيلُهُ وَ يَنْقُلُهُ.»۵۱۲بلکه حکومت را ساقط نموده و به دیگری انتقال دهد.
«وَ لاَ عُذْرَ لَكَ عِنْدَ اللهِ وَ لاَ عِنْدِي فِي قَتْلِ الْعَمْدِ،»۵۱۳برای تو در قتل عمد نزد خدا و نزد من عذری نیست،
«لاَِنَّ فِيهِ قَوَدَ الْبَدَنِ.»۵۱۴چرا که کیفر قتل عمد کشتن قاتل است.
«وَ إِنِ ابْتُلِيتَ بِخَطَأ»۵۱۵و اگر دچار اشتباه شدی،
«وَ أَفْرَطَ عَلَيْكَ سَوْطُكَ أَوْ سَيْفُكَ أَوْ يَدُكَ بِالْعُقُوبَةِ;»۵۱۶و تازیانه یا شمشیر یا دستت در کیفر دادن از حد بیرون رفت
«فَإِنَّ فِي الْوَكْزَةِ فَمَا فَوْقَهَا مَقْتَلَةً،»۵۱۷چه اینکه در مشت زدن و بالاتر از آن بیم قتل است
«فَلاَ تَطْمَحَنَّ بِكَ نَخْوَةُ سُلْطَانِكَ عَنْ أَنْ تُؤَدِّيَ إِلَى أَوْلِيَاءِ الْمَقْتُولِ حَقَّهُمْ.»۵۱۸مبادا نخوت حکومت تو را از پرداخت خون بها به خاندان مقتول مانع گردد.
الثانى ـ تحذير من الاُنانيّة
«وَ إِيَّاكَ وَ الاِْعْجَابَ بِنَفْسِكَ، وَ الثِّقَةَ بِمَا يُعْجِبُكَ مِنْهَا، وَ حُبَّ الاِْطْرَاءِ،»۵۱۹از خودپسندی و تکیه بر آنچه تو را آلوده به خودپسندی کند، و از علاقه به ستایش و تعریف مردم برحذر باش،
«فَإِنَّ ذلِكَ مِنْ أَوْثَقِ فُرَصِ الشَّيْطَانِ فِي نَفْسِهِ»۵۲۰زیرا این حالات از مطمئن ترین فرصت های شیطان در نظر اوست
«لَِيمْحَقَ مَا يَكُونُ مِنْ إِحْسَانِ الُْمحسِنِينَ.»۵۲۱تا نیکی نـیـکـوکـاران را نـابـود کنـد.
الثّالث ـ التحذير من المنّ
«وَ إِيَّاكَ وَ الْمَنَّ عَلَى رَعِيَّتِكَ بِإِحْسَانِكَ،»۵۲۲بپرهیز از اینکه احسانت را بر رعیّت منّت گذاری،
«أَوِ التَّزَيُّدَ فِيَما كَانَ مِنْ فِعْلِكَ،»۵۲۳یا کرده خود را بیش از آنچه هست بزرگ شماری،
«أَوْ أَنْ تَعِدَهُمْ فَتُتْبِعَ مَوْعِدَكَ بِخُلْفِكَ،»۵۲۴یا به رعیّت وعده ای دهی و خلاف آن را به جا آوری،
«فَإِنَّ الْمَنَّ يُبْطِلُ الاِْحْسَانَ،»۵۲۵چرا که منّت موجب بطلان احسان،
«وَ التَّزَيُّدَ يَذْهَبُ بِنُورِ الْحَقِّ،»۵۲۶و کار را بیش از آنچه هست پنداشتن باعث از بین بردن نور حق در قلب،
«وَ الْخُلْفَ يُوجِبُ الْمَقْتَ عِنْدَ اللهِ وَ النَّاسِ.»۵۲۷و خلف وعده سبب خشم خدا و مردم است،
«قَالَ اللهُ تَعَالى:»۵۲۸خداوند بزرگ فرموده:
(کَبُرَ مَقْتًا عِندَ اللَّهِ أَن تَقُولُوا مَا لَا تَفْعَلُونَ)(۳)۵۲۹«این باعث خشم بزرگ خداست که بگویید و انجـام نـدهیـد.»
الرابّع ـ التحذير من العجلة
«وَ إِيَّاكَ»۵۳۰و برحذر باش از
«وَ الْعَجَلَةَ بِالاُْمُورِ قَبْلَ أَوَانِهَا،»۵۳۱عجله در کارهایی که وقتش نرسیده،
«أَوِ التَّسَقُّطَ (السَناقط ـ التثبّط) فِيهَا عِنْدَ إِمْكَانِهَا،»۵۳۲یا سهل انگاری در اموری که انجامش ممکن شده،
«أَوِ اللَّجَاجَةَ فِيهَا إِذَا تَنَكَّرَتْ،»۵۳۳یا لجبازی در چیزی که نامعلوم است،
«أَوِ الْوَهْنَ عَنْهَا إِذَا اسْتَوْضَحَتْ.»۵۳۴یا سستی در آنچه که روشن است.
«وَضَعْ كُلَّ أَمْر مَوْضِعَهُ،»۵۳۵هر چیزی را در جای خودش بگذار،
«وَ أَوْقِعْ كُلَّ أَمْر مَوْقِعَهُ.»۵۳۶و هر کاری را به موقع خودش انجام ده.
الخامس ـ التحذير من طلب العناوين
«وَ إِيَّاكَ وَ الاِْسْتِئْثَارَ بِمَا النَّاسُ فِيهِ أُسْوَةٌ،»۵۳۷از اینکه چیزی را به خود اختصاص دهی در حالی که همه مردم در آن مساوی هستند بپرهیز،
«وَ التَّغَابِيَ عَمَّا تُعْنَى بِهِ مِمَّا قَدْ وَضَحَ لِلْعُيُونِ،»۵۳۸و از غفلت در آنچه که توجه تو به آن ضروری است و برای همگان معلوم است برحذر باش،
«فَإِنَّهُ مَأْخُوذٌ مِنْكَ لِغَيْرِكَ.»۵۳۹زیرا آنچه را به خود اختصاص داده ای از تو به نفع دیگران می گیرند،
«وَ عَمَّا قَلِيل تَنْكَشِفُ عَنْكَ أَغْطِيَةُ الاُْمُورِ،»۵۴۰و در اندک زمانی پرده از روی کارهایت برداشته می شود،
«وَ يُنْتَصَفُ مِنْكَ لِلْمَظْلُومِ.»۵۴۱و داد مظلوم را از تو بستانند.
«امْلِكْ حَمِيَّةَ أَنْفِكَ، وَ سَوْرَةَ حَدِّكَ، وَ سَطْوَةَ يَدِكَ، وَ غَرْبَ لِسَانِكَ،»۵۴۲خشم و شدّت و غضب و سرکشی قدرت و تیزی زبانت را در اختیار گیر،
«وَ احْتَرِسْ مِنْ كُلِّ ذلِكَ بِكَفِّ الْبَادِرَةِ، وَ تَأْخِيرِ السَّطْوَةِ،»۵۴۳و از تمام این امور به بازداشتن خود از شتاب در انتقام، و تأخیر انداختن حمله و سطوتْ خود را حفظ کن،
«حَتَّى يَسْكُنَ غَضَبُكَ»۵۴۴تا خشمت آرام گردد
«فَتَمْلِكَ الاِْخْتِيَارَ:»۵۴۵و عنان اختیارت را مالک شوی،
«وَ لَنْ تَحْكُمَ ذلِكَ مِنْ نَفْسِكَ»۵۴۶و هرگز حاکم و مسلط بر خود نخواهی شد
«حَتَّى تُكْثِرَ هُمُومَكَ بِذِكْرِ الْمَعَادِ إِلَى رَبِّكَ.»۵۴۷تا اینکه بسیار به یاد بازگشت به خداوند افـتــی.
«وَ الْوَاجِبُ عَلَيْكَ أَنْ تَتَذَكَّرَ مَا مَضَى لِمَنْ تَقَدَّمَكَ مِنْ حُكُومَة عَادِلَة،»۵۴۸بر تو واجب است که به یاد حکومتهای عدل پیش از خود باشی،
«أَوْ سُنَّة فَاضِلَة،»۵۴۹نیز لازم است که به روش های خوب،
«أَوْ أَثَر عَنْ نَبِيِّنَا (صَلَّى‌اللّهُ‌عَلَيْهِ‌وَآلِهِ)»۵۵۰یا اثری که از پیامبرمان (صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله) رسیده
«أَوْ فَرِيضَة فِي كِتَابِ اللهِ،»۵۵۱یا فریضه ای که در کتاب خداوند است توجه نمایی،
«فَتَقْتَدِيَ بِمَا شَاهَدْتَ مِمَّا عَمِلْنَا بِهِ فِيهَا،»۵۵۲پس به آنچه که دیدی ما بر اساس آن عمل کردیم اقتدا نمایی،
«وَ تَجْتَهِدَ لِنَفْسِكَ فِي اتِّبَاعِ مَا عَهِدْتُ إِلَيْكَ فِي عَهْدِي هذَا،»۵۵۳و کوشش کنی در دنبال کردن آنچه که در این عهدنامه برایت مقرر کردم
«وَ اسْتَوْثَقْتُ بِهِ مِنَ الْحُجَّةِ لِنَفْسِي عَلَيْكَ،»۵۵۴و به وسیله آن حجت را بر تو تمام نمودم
«لِكَيْلاَ تَكُونَ لَكَ عِلَّةٌ عِنْدَ تَسَرُّعِ نَفْسِكَ إِلَى هَوَاهَا.»۵۵۵تا برای تو به هنگام شتاب نفس به سوی هوا و هوس بهانه و عذری نباشد.
«فَلَنْ يَعْصِمَ مِنَ السُّوءِ،»۵۵۶جز خدای بزرگ هرگز احدی نگاهدارنده از بدی،
«وَ لا يُوَفِّقُ لِلْخَيْرِ اِلاَّ اللّهُ تَعالى،»۵۵۷و توفیق دهنده به خیر و خوبی نیست،
«وَ قَدْ كانَ فيما عَهِدَ اِلَىَّ رَسُولُ اللّهِ (صَلَّى‌اللّهُ‌عَلَيْهِ‌وَآلِهِ) فى وَصاياهُ»۵۵۸و از جمله چیزهایی که رسول خدا (صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله) در وصایایش به من سفارش نمود
«تَحْضيضٌ عَلَى الصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ وَ ما مَلَكَتْهُ اَيْمانُكُمْ،»۵۵۹ترغیب بر نماز و زکات و مهربانی بر غلامانتان بود،
«فَبِذلِكَ اَخْتِمُ لَكَ بِما عَهِدْتُ،»۵۶۰و من سفارش حضرت را پایان عهدی که برای تو نوشتم قرار می دهم،
«وَ لاحَوْلَ وَ لاقُوَّةَ اِلاّ بِاللّهِ الْعَلِىِّ الْعظيمِ.»۵۶۱و کسی را حول و قوّتی جز به خدای بزرگ نیست.
وَ مِنْ هذَا الْعَهْدِ وَ هُوَ آخِرُهُ
قسمتی از این پیمان که پایان آن می باشد
«وَ أَنَا أَسْأَلُ اللهَ بِسَعَةِ رَحْمَتِهِ، وَ عَظِيمِ قُدْرَتِهِ عَلَى إِعْطَاءِ كُلِّ رَغْبَة،»۵۶۲من از خداوند با رحمت فراگیرش، و بزرگی قدرتش بر انجام هرگونه درخواست مسئلت می نمایم
«أَنْ يُوَفِّقَنِي وَ إِيَّاكَ»۵۶۳توفیق دهد من و تو را
«لِمَا فِيهِ رِضَاهُ،»۵۶۴به آنچه رضای او در آن است،
«مِنَ الاِْقَامَةِ عَلَى الْعُذْرِ الْوَاضِحِ إِلَيْهِ وَ إِلَى خَلْقِهِ،»۵۶۵از معذور بودن نزد خودش و مخلوقش،
«مَعَ حُسْنِ الثَّنَاءِ فِي الْعِبَادِ،»۵۶۶به همراه ثنای نیک در بین بندگانش،
«وَ جَمِيلِ الاَْثَرِ فِي الْبِلاَدِ،»۵۶۷و آثار زیبا در شهرهایش،
«وَ تَمَامِ النِّعْمَةِ،»۵۶۸و تمامِ نعمت
«وَ تَضْعِيفِ الْكَرَامَةِ.»۵۶۹و فزونی‌ِ کرامت.
«وَ أَنْ يَخْتِمَ لِي وَ لَكَ بِالسَّعَادَةِ وَ الشَّهَادَةِ،»۵۷۰و پایان زندگی من و تو را سعادت و شهادت قرا دهد،
«إِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ (رَاغِبُونَ).»۵۷۱همه ما به سوی او بازمی گردیم.
«وَ السَّلاَمُ عَلَى رَسُولِ اللهِ (صَلَّى‌اللّهُ‌عَلَيْهِ‌وَآلِهِ) الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرِينَ، وَ سَلَّمَ تَسْلِيماً كَثِيراً،»۵۷۲و سلام و درود بر رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و بر اهل پاکیزه و پاکش باد.
«وَالسَّلام.»۵۷۳والسلام.
(۱) در بعضی از نسخ «
يَصِحُّ» آمده است.
(۲)
نساء/سوره۴، آیه۵۹. (۳)
صف/سوره۶۱، سوره۳. 
