ذخر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ذَخْر (به فتح ذال و سکون خاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای ذخیره کردن است. از این ماده هجده مورد در
نهج البلاغه آمده است.
ذَخْر به معنای ذخيره كردن است.
«ادخّار» به معنى ذخيره كردن است. در اصل اذتخار از باب افتعال است تاء به ذال قلب شده و در آن ادغام گرديده و با ذال و دال هر دو خوانده مى‌شود.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
تشویق به عمل فرموده:
«اعْمَلُوا لِيَوْم تُذْخَرُ لَهُ الذَّخَائِرُ، وَ تُبْلَى فِيهِ السَّرَائِرُ.» (براى آن روز كه ذخيره‌ها را پس انداز مى‌كنند و اسرار فاش مى‌گردد عمل كنيد!)
(شرح‌های خطبه:
)
و به
کمیل بن زیاد فرموده:
«... مُسْتَعْمِلاً آلَةَ الدِّينِ لِلدُّنْيَا ... مُغْرَماً بِالْجَمْعِ وَالاِْدِّخَارِ.» «بلى فقط كسى را يافتم كه دين را براى دنيا به كار مى‌برد... و يا گرسنه لذت است... و يا غرامت ديده است با جمع و ذخيره كردن مال.»
(شرح‌های حکمت:
)
از اين كلمه هيجده مورد در «نهج البلاغه» يافته است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ذخر»، ج۱، ص۴۱۱.
