سَفَه (به فتح سین و فاء) و سَفاهَة (به فتح سین و هاء) از واژگان قرآن کریم به معنای حماقت است. از مشتقات سَفَه که در آیات قرآن آمده سَفیه (به فتح سین) به معنای احمق است و جمع آن سُفَهاء می‌باشد.
سَفَن از واژگان قرآن کریم به معنای تراشیدن است. كشتى را به اعتبار آن‌كه سطح آب را می‌تراشد سفينه می‌گویند. این کلمه چهار بار در آیات قرآن به کار رفته است.
سُفْل (به ضم سین و سکون فاء) از واژگان قرآن کریم به معنای پائینی و پستی است. شمتقات واژه سفل که در آیات قرآن استفاده شده عبارتند از: سافِل (اسم فاعل) به معنای پائین، أسْفَل (اسم تفضیل) به معنای پائین‌تر که جمع آن أسْفَلون و مؤنثش سُفلی می‌باشد.
طَمْس (به فتح طاء و سکون میم) و طُموس (به ضم طاء) از واژگان قرآن کریم، به معنای کهنه شدن و محو شدن و نیز محو و هلاک کردن است. این واژه در آیاتی از قرآن به کار رفته است.
طَلّ (به فتح طاء و تشدید لام)، طلل از واژگان قرآن کریم، به معنای باران خفیف در مقابل وابل به معنی باران شدید است. این کلمه یک بار در قرآن به کار رفته است.
