سفل (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سُفْل (بر وزن قفل و فعل) از
واژگان نهج البلاغه به معنای پائینی و پستی است. این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، مانند:
سافِل (به فتح سین و کسر فاء) به معنای پائین و
أسْفَل (به فتح الف و سکون سین) به معنای پائین‌تر، مؤنث آن سفلی است. هشت مورد از این واژه در نهج البلاغه آمده است.
سُفْل به معنای پائینی و پستی آمده است.
امام علی (علیه‌السلام) آنگاه که به خلافت بیعت شد فرمود:
«أَلا وَ إِنَّ بَلِيَّتَكُمْ قَدْ عادَتْ كَهَيْئَتِها يَوْمَ بَعَثَ اللهُ نَبِيَّهُ (صلى‌الله‌عليه‌وآله) ... وَ لَتُساطُنَّ سَوْطَ القِدْرِ، حَتَّى يَعُودَ أَسْفَلُكُمْ أَعْلاكُمْ، وَ أَعْلاكُمْ أَسْفَلَكُمْ» «بدانید که امتحان شما بازگشت مانند روزی که
خداوند پیامبرش را مبعوث کرد، بهم زده و مخلوط خواهید شد، مانند بهم زده و مخلوط شدن محتویات
دیگ تا پائین‌تر شما بالاترتان و بالعکس باشد.»
(شرح‌های خطبه:
)
هشت مورد از واژه سفل در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «سفل»، ج۱، ص۵۳۷.
