حِکْمَت (به کسر حاء و سکون کاف) از مفردات نهج البلاغه به معنای حالت، خصیصیه درک و تشخیص است. حضرت علی (علیهالسلام) در رابطه با حکمت از این واژه استفاده نموده است.
به معنای حالت، خصیصیه درک و تشخیص که شخص به وسیله آن میتواند کار را متقن و محکم انجام دهد، علی هذا حکمت حالت نفسانی است. راغب اصفهانی گوید: حکمت رسیدن به حق است به واسطه علم و عقل.