بخل (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

بُخْل (به ضم باء و سکون خاء) یکی از مفردات نهج البلاغه، ضد سخاوت و بخشش به معنای امساک و نگه‌داشتن چیزی است؛ که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص افرادی که اهل انفاق و صدقه نیستند و همچنین در مورد علم خدای تعالی از این واژه استفاده نموده است.

---

بُخل (به ضم باء و سکون خاء) به معنای ضد سخاوت آمده است. راغب اصفهانی معتقد است: بخل امساک چیزی است از محلّی که نباید امساک شود.

---

امام (صلوات الله علیه) از کنار مزبله‌ای می‌گذشت و در آن قاذورات بود فرمود: «هذا ما بخل به الباخلون؛ این قاذورات همان طعام‌هایی است که اهل بخل، از دیگران مضایقه کردند.»
آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با علم حق تعالی فرموده است: «فیعلم الله سبحانه ما فی الارحام من ذکر او انثی و قبیح او جمیل و سخّی او بخیل.»

---

این کلمه با مشتقاتش جمعاً بیست بار در «نهج البلاغه» آمده است.

---