تَسْبیح (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَسْبیح (به فتح تاء و سکون سین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای تنزيه خدا از هر بدى و
نقص است.
تَسْبِيح به معنای تنزيه خدا از هر بدى و نقص است.
در
نهایه گويد: «
التَّسْبِيحُ: التَّنزيهُ وَ التَّقْديسُ وَ التَّبْرِئَةُ مِنَ النَّقائِص»
معنى سبحان الله آن است كه
خدا را از هر بدى كنار مى‌دانم.
«
ابَرّءُ اللّه مِنَ السّوءِ بَرائَة»
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است به شرح ذیل می‌باشد:
حضرت علی (علیه‌السلام) در وصف
ملائکه فرموده:
«وَ مُسَبِّحونَ لا يَسْأَمونَ.» «و
تسبیح كنندگانی كه از تسبيح خسته نمى‌شوند.»
در توصیف فرشتگان می‌فرماید:
«تُسَبِّحُ جَلالَ عِزَّتِهِ.» «آنان كه همواره تسبيح جلال و
عزّت او مى‌گويند.»
و نیز می‌فرماید:
«زَجَلُ الْمُسَبِّحينَ.» «هم اكنون صداى تسبيح آن‌ها فاصله‌ها را پركرده.»
مواردی از این ماده در «نهج‌البلاغه» استفاده شده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تسبیح»، ج۱، ص۵۱۲.
