تَفِه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَفِه (به فتح تاء و کسر فاء) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای کمی و
خسیس بودن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیه‌ای خطاب
امام مجتبی (علیه‌السلام) و
نامه‌ای به
مالک اشتر از این واژه استفاده نموده است.
این واژه دو بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
تَفِه (به فتح تاء و کسر فاء) به معنای کمی و خسیس بودن، آمده است.
چنان‌که گفته می‌شود: «
تَفِهَ تَفَهاً: قَلَّ وَ خَسَّ.»
بنابر این «تافه» به معنای شی قلیل است.
مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی خطاب به امام حسن مجتبی (صلوات‌الله‌علیه) فرموده است:
«وَ إِيّاكَ وَ مُصادَقَةَ الْفاجِرِ، فَإِنَّهُ يَبيعُكَ بِالتّافِهِ.» «دوری کن از رفاقت با
فاجر، که او تو را به چیزی اندک می‌فروشد.»
همچنین در نامه‌ای خطاب به مالک اشتر می‌نویسد:
«فَإِنَّكَ لا تُعْذَرُ بِتَضْييعِ التّافِهَ لاِحْكامِكَ الْكَثيرَ الْمُهِمَّ.» «تو در تضییع شی‌ء کم، به علت محکم کردن شی‌ء زیاد معذور نیستی.»
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تفه»، ص۱۷۵.
