واو (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
واو (به فتح واو) از
واژگان قرآن کریم حرف بیست هفتم از الفبای عربی است که در معانی مختلفی همچون
عطف، بیان حالت و
قسم بکار رفته است.
واو حرف بیست هفتم از الفبای عربی و در حساب ابجد بجای عدد شش است.
اهل لغت آن را در شانزده معنی بکار برده‌اند از جمله:
۱-
واو عطف: در این صورت معنی آن مطلق جمع میان دو چیز یا چند چیز است گاهی شی‌ء را بر صاحبش عطف می‌کند مثل
(فَاَنْجَیْناهُ وَ اَصْحابَ السَّفِینَةِ) «
نوح و اهل کشتی را نجات دادیم.» و گاهی بر سابقش عطف می‌کند مانند
(وَ لَقَدْ اَرْسَلْنا نُوحاً وَ اِبْراهِیمَ) (ما نوح و
ابراهیم را فرستاديم.)
و نیز به لاحقش عطف می‌کند مثل:
(کَذلِکَ یُوحِی اِلَیْکَ وَ اِلَی الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکَ اللَّهُ...) (اين گونه خداوند توانا و حكيم به تو و پيامبرانى كه پيش از تو بودند
وحی مى‌كند.)
۲-
واو حالیه: مثل: «جاء زید وَ الشمس طالعة» زید آمد در حالیکه آفتاب بر آمده بود و آن را واو ابتداء گویند.
۳-
واو قسم: مثل:
(وَ الْقُرْآنِ الْحَکِیمِ) (
سوگند به
قرآن حکیم و استوار.)
(اِنَّکَ لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ) (كه تو قطعاً از فرستادگان
خداوند هستى.)
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «واو»، ج۷، ص۱۷۵.
