دم (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
دَم (به فتح دال) از
واژگان نهج البلاغه به معنای خون است و اصل آن دَمِىَ (با ياء) و به قولى «دَمَو» با واو است. این کلمه سى و نه مورد در
نهج البلاغه آمده است.
دَم:
به معنای خون است و اصل آن دَمِىَ (با ياء) و به قولى «دَمَو» با واو است.
حضرت علی (علیه‌السلام) به
معاویه مى‌نويسد:
«فإِنكَ مُتْرَفٌ قَدْ أَخَذَ الشَّيْطانُ مِنْكَ مَأْخَذَهُ، وَ بَلَغَ فيكَ أَمَلَهُ، وَ جَرَى مِنْكَ مَجْرَى الرُّوحِ وَ الدَّمِ.» «
شیطان راه خود را در تو يافته و در وجودت به آرزوى خود رسيده و در پيكرت مانند روح و خون جارى شده است.»
(شرح‌های نامه:
)
و حضرت در
صفّین به ياران خويش فرمود:
«وَ قُلْتُمْ مَكانَ سَبِّكُمْ إِيّاهُمْ: اللَّهُمَّ احْقِنْ دِماءَنَا وَدِماءَهُمْ» «به جاى فحش به
اهل شام، بگويند: خدايا خون‌هاى ما و خون‌هاى آن‌ها را حفظ كن.»
(شرح‌های خطبه:
)
این کلمه سى و نه بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه،برگرفته از مقاله «دم»، ج۱، ص۳۹۵.
