رَوْح (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَوْح (به فتح راء و سکون واو) از
واژگان نهج البلاغه به معنای راحت شدن است.
موارد زيادى از این كلمه به اين معنى در
نهج البلاغه آمده است.
رَوْح به معنای راحت شدن است.
جوهری در صحاح گفته:
«الرَّوْح و الرَّاحَةُ: مِنَ الاِستَراحَة» اقرب الموارد گويد:
«الرَوْح: بمعنى الراحة»
به برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
در
خطبه همّام در
وصف متقين فرموده:
«نَفْسُهُ مِنْهُ في عَناء، وَ النّاسُ مِنْهُ في راحَة أَتْعَبَ نفسه لاِخِرَتِهِ، وَ أَراحَ النّاسَ مِنْ نَفْسِهِ.» یعنی: «
نفس او از خودش در رنج است و مردم از او در راحت، نفس خويش را به
زحمت انداخته و مردم را از خود راحت كرده.»
در مذمّت ياران فرموده:
«ما عَزَّتْ دَعْوَةُ مَنْ دَعاكُمْ، وَ لا اسْتَراحَ قَلْبُ مَنْ قاساكُمْ.» یعنی: «آن كس كه شما را بخواند فرياد او به جايى نمى‌رسد و كسى كه شما را رها كند،
قلب او از آزار شما در امان نخواهد بود.»
مواردی متعدد از این مادّه در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «روح»، ج۱، ص۴۷۵.
