غَضَب (به فتح غین و ضاد) از واژگان نهج البلاغه به معنای خشم است. این واژه دارای مشتقاتی است که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، مانند: غَضبان (به فتح غین) به معنای خشمگین و مُغاضِبه (به ضم میم) به معنای به غضب آوردن. حضرت علی (علیه‌السلام) درباره تبعیدابوذر از این واژه استفاده نموده است.
آن‌گاه که عثمان ابوذر را از مدینه به ربذه تبعید کرد، حضرت برای مشایعت او تشریف آورد و چنین فرمود: «يَاأَبَا ذَرٍّ، إِنَّكَ غَضِبْتَ للهِِ، فَارْجُ مَنْ غَضِبْتَ لَهُ، إِنَّ الْقَوْمَ خَافُوكَ عَلَى دُنْيَاهُمْ، وَخِفْتَهُمْ عَلَى دِينِكَ»
«ای اباذر تو برای خدا خشمگین شدی، خدا را امیددار که برای او خشمگین شده‌ای، عثمان و اتباع او از تو برای دنیای خود ترسیدند و تو برای دین خود از آنها ترسیدی.»
