ذکر - به کسر ذال (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ذِكْر (به کسر ذال و سکون کاف) از
واژگان نهج البلاغه به معنای ياد كردن است خواه با
زبان باشد و خواه با
قلب و خواه بعد از
نسیان باشد و يا با ادامه يادآورى.
ذِكْر به معنای ياد كردن است خواه با زبان باشد و خواه با قلب و خواه بعد از نسيان باشد و يا با ادامه يادآورى.
راغب گويد: حفظ به اعتبار نگهداشتن و ذكر به اعتبار حاضر كردن در
ذهن است، گاهى به حضور شى‌ء در ذهن و گاهى به قول اطلاق مى‌شود.
«تذّكر» به معنای يادآورى است. «ذكرة» نيز چنين است.
«طُوبَى لِمَنْ ذَكَرَ الْمَعَادَ، وَ عَمِلَ لِلْحِسَابِ، وَ قَنِعَ بِالْكَفَافِ، وَ رَضِيَ عَنِ اللهِ.» (خوشا به حال كسى كه به ياد
معاد باشد، و براى روز حساب عمل كند، و به مقدار كفايت
قناعت نمايد، و از خدا راضى باشد.)
(شرح‌های حکمت:
)
از اين ماده موارد زيادى در «
نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ذکر»، ج۱، ص۴۱۴.
