عزل (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَزْل (به فتح عین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای كنار كردن است. این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، مانند:
اِعتِزال (به کسر الف و تاء) به معنای كنار شدن.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره انسان پاک و
طلحه از این واژه استفاده نموده است.
عَزْل به معنای كنار كردن آمده است.
اِعتِزال به معنای كنار شدن و «عزله» اسم مصدر است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره انسان پاک فرموده است:
«طُوبَى لِمَنْ ذَلَّ فِي نَفْسِهِ... وَعَزَلَ عَنِ النَّاسِ شَرَّهُ» «خوشا به آن‌كه در نزد نفس خويش خوار است و مردم را از شرّش كنار كرده است.»
(شرح‌های حکمت:
)
درباره طلحه فرموده است:
«لَقَدْ كَانَ يَنْبَغِي لَهُ أَنْ يَعْتَزِلَهُ وَيَرْكُدَ جَانِباً» «سزاوار بود براى طلحه كه از
عثمان كنار شود و در كنارى ساكن باشد.»
(شرح‌های خطبه:
)
این ماده پنج بار در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عزل»، ج۲، ص۷۱۵.
