سخط (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَخَط (به فتح سین و خاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای غضب شديد كه موجب عقوبت است. از مشتقات این کلمه در
نهج البلاغه،
أَسْخاط (به فتح همزه و سکون سین) به معنای به غضب آوردن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) از این واژه در نامه‌ای که به
محمد بن ابی‌بکر نوشته، استفاده کرده است. این کلمه بیست و یک بار در نهج البلاغه آمده است.
سَخَط (بر وزن شرف و قفل) به معنای غضب شديد كه موجب عقوبت است.
أَسْخاط به معنای به غضب آوردن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) به محمد بن ابى‌بكر مى‌نويسد:
«وَ لاَ تُسْخِطِ اللهَ بِرِضَى أَحَد مِنْ خَلْقِهِ فَإِنَّ فِي اللهِ خَلَفاً مِنْ غَيْرِهِ وَ لَيْسَ مِنَ اللهِ خَلَفٌ فِي غَيْرِهِ» «با راضى كردن كسى
خدا را به غضب نياور زيرا كه در خدا از ديگرى جانشينى هست (اگر خدا راضى باشد جاى ديگران را پر می‌كند) ولى در ديگرى از خدا جانشينى نيست (ديگران جاى خدا را پر نتوانند كرد).»
(شرح‌های نامه:
)
و حضرت در جای دیگر فرموده:
«مَنْ أَصْبَحَ عَلَى الدُّنْيَا حَزِيناً فَقَدْ أَصْبَحَ لِقَضَاءِ اللهِ سَاخِطاً» (كسى كه به خاطر
دنیا محزون باشد، از قضاى الهى ناخشنود است و آن كس كه از مصيبتى كه به او رسيده شكايت كند.)
(شرح‌های حکمت:
)
این کلمه بیست و یک بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «سخط»، ج۱، ص۵۲۱.
