أَهْل به معنای خانواده و خاندان می‌باشد. چنان‌که راغب در مفردات آورده است: «اهل الرجل» که در اصل کسانی هستند که با او در یک خانه زندگی می‌کنند، بعد به طور مجاز به کسانی که او و آن‌ها را یک نسب جمع می‌کند، اهل بیت آن مرد گفته‌اند.
آن حضرت به وقت برگشتن از صفین خطاب به گورستان کوفه فرموده است: «یا اهل الدیار الموحشة و المحالّ المقفرة و القبور المظلمة، یا اهل التربة یا اهل الغربة یا اهل الوحدة یا اهل الوحشة، انتم لنا فرط سابق و نحن لکم تبع لاحق ...»
این لفظ حدود دویست و چهل و چهار بار در «نهج البلاغه» بکار رفته است که از میان آن‌ها به دو محل اشاره می‌شود: ۱ـ یکی «سیّدا شباب اهل الجنّة» درباره حسنین (علیهماالسلام). ۲ـ دیگری کلمه «اهل البیت (علیهم‌السّلام)» است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) با بکارگیری از همین کلمه خطاب به معاویه می‌نویسد: «و منّا النبّی و منکم المکذّب و منّا اسد الله و منکم اسد الاحلاف و منّا سیّدا شباب اهل الجنة و منکم صبیة النار»
