بطؤ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَطُؤ (به فتح باء و ضم طاء) به معنای دیر کردن و تاخیر کردن، می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در
نامه‌ای خطاب به
مالک اشتر از این واژه استفاده نموده است.
بَطُؤ به معنای تاخیر کردن، آمده است. چنان‌که
راغب تاخیر در مسیر،
ولی دیگران مطلق تاخیر را، گفته‌اند.
باب افعال این واژه نیز لازم می‌آید.
امام (علیه‌السلام) در رابطه با مالک اشتر فرموده است: «فانّه ممّن لا یخاف وهنه ... و لا بطؤه عمّا الاسراع الیه احزم و لا اسراعه الی ما البطؤ عنه امثل؛
او کسی است که از سستی‌اش ترسی نیست (سستی نمی‌کند) و نه از تاخیرش از آنچه سرعت در آن مطابق احتیاط است و نه از سرعتش در آنچه تاخیرش اصلح است.»
«
استبطاء»: به معنای طلب تاخیر می‌باشد چنان‌که امام (علیه‌السلام) فرموده‌اند: «فلا تستعجلوا ما هو کائن مرصد و لا تستبطئوا ما یجیی‌ء به الغد...؛
به
عجله نخواهید آن‌را که بانتظار خواهد آمد و تاخیر نخواهید در آنچه آمدن فردا او را خواهد آورد.»
این سخن به معنی «الامور مرهونة باوقاتها» است.
این لفظ کلمه با مشتقات آن بیست‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَطُؤ»، ص۱۴۱.
