• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

حصر (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





حصر (به فتح حاء و سکون صاد) از واژگان نهج البلاغه به معنای تنگ گرفتن و حبس کردن است. حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه ۵۳ از این واژه استفاده نموده است.



حصر در «قاموس» تنگ گرفتن و حبس کردن گفته است. به معنی منع نیز آمده است.


حضرت علی (علیه‌السلام) در فرمان به مالک ‌می‌فرماید: ««و لا یحصر من الفی‌ء الی الحقّ اذا عرفه»» منع نکند از فی‌ء در دادن در راه حق چون حق را بشناسد یا حبس نکند.(شرح‌های خطبه:)


یک مورد از این لفظ در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. فیروزآبادی، محمد بن یعقوب، قاموس المحیط، ج۲، ص۹.    
۲. طریحی، فخر‌الدین، مجمع البحرین ت-الحسینی، ج۳، ص۲۷۱.    
۳. شرتونی، سعید، اقرب الموارد فی فصح العربیة و الشوارد، ج۱، ص۶۵۹.    
۴. السید الشریف الرضی، نهج البلاغة ت الحسون، ص۷۹، نامه ۵۳.    
۵. عبده، محمد، نهج البلاغة - ط مطبعة الاستقامة، ج۳، ص۱۰۴، نامه ۵۳.    
۶. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۳۴، نامه ۵۳.    
۷. مکارم شیرازی، ناصر، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ص۶۷۹.    
۸. ابن میثم بحرانی، ترجمه و شرح نهج البلاغه، ج۵، ص۲۵۹.    
۹. ابن میثم بحرانی، ترجمه و شرح نهج البلاغه، ج۵، ص۲۷۱.    
۱۰. مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمؤمنین، ج۱۲، ص۱۹۹.    
۱۱. هاشمی خویی، حبیب الله، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغة، ج۲۰، ص۲۴۰.    
۱۲. ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، ج۱۷، ص۵۸.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حصر»، ج۱، ص۲۸۱.    






جعبه ابزار