(بر وزن عقل) به معنای تقدّم و پيش افتادن است. راغب گويد: اصل سبق پيش افتادن در راه رفتن است و در غير آن به طور مجاز به كار مىرود و به طور استعاره در احراز فضيلت آيد نحو «و السابقون السابقون»
«حمد خدایی را كه براى او حالى از حالى پيش نگرفته است تا اوّل باشد قبل از آخر شدن و اگر در اوصاف خداوند تقدّمى بود اوّل و آخر در او به وجود مىآمد و آن خلاف بىانتهایى و واجب الوجود بودن است.»