امل (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَمَل (به فتح الف و میم) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
امید و
آرزو می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در بیانی
دنیا را با این واژه مذّمت نموده و همچنین
طلحه و
زبیر را
نفرین کرده است.
أَمَل به معنای امید و آرزو آمده است.
۱ـ حضرت در این خصوص که این واژه به معنای امید و آرزو است، فرموده‌اند: «یا دنیا با دنیا الیک عنّی ... و املک حقیر، آه من قلة الزاد؛
ای دنیا، ای دنیا از من دور باش ... آرزوی تو ناچیز است، آه از کمی توشه
آخرت.» جمع این کلمه، آمال است؛ چنان‌که امام (علیه‌السلام) در این باره نیز می‌فرمایند: «الدهر یخلق الابدان و یجدّد الآمال و یقرّب المنیّة؛
گذشت روزگار بدن‌ها را فرسوده می‌کند، آرزوها را تازه می‌نماید، و
مرگ را نزدیک می‌گرداند.»
• افعال آن از باب ثلاثی و تفعیل و تفعل آمده است.
۲ـ در نفرین به طلحه و زبیر فرموده: «اللهم انّهما قطعانی و ظلمانی ... اردهما المسائة فیما امّلا و عملا؛
خدایا آن دو به من
ظلم کردند و
قطع رحم نمودند، در آن‌چه آرزو کرده و عمل نموده‌اند، بدی را برای آن‌ها پیش آورد.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «امل»، ص۷۵-۷۴.
