حَشْی (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَشْی (به فتح حاء و سکون شین) از
واژگان نهجالبلاغه، به معنای
جانب و کنار است.
حاشیه: جانب شیء و کنار آن است.
این مادّه سه بار در
نهجالبلاغه آمده است.
حَشْی به معنای جانب شیئ و کنار آن است.
به برخی از مواردی که در نهجالبلاغه به کار رفته است، اشاره میشود:
امام علی (علیهالسّلام) در رابطه با
نصیحت فرموده:
«وَمَنْ تَلِنْ حَاشِيَتُهُ يَسْتَدِمْ مِنْ قَوْمِهِ المَوَدَّةَ»«هر کس جانبش (
ملاقات و رفتارش) نرم باشد پیوسته مورد
محبت قوم خویش واقع میشود.»
(شرحهای خطبه:
)
ایشان همچنین در نامهای مرقوم فرمودند:
«وَلاَ تُقْطِعَنَّ لاَِحَد مِنْ حَاشِيتِكَ وَحَامَّتِكَ قَطِيعةً» «به کسی از اطرافیان خود چیزی را تیول مکن.»
(شرحهای نامه:
)
حضرت درباره
تجار و صنعتگران نیز فرمودند:
«وَتَفَقَّدْ أُمُورَهُمْ بِحَضْرَتِكَ وَفِي حَوَاشِي بِلاَدِكَ»(امّا بايد از وضع آنان، چه آنها كه در مركز فرماندارى تو
زندگی مىكنند و چه آنها كه در گوشه و كنار هستند جستوجو و
بازرسی كنى)
(شرحهای نامه:
)
این مادّه سه بار در نهجالبلاغه آمده است.
قرشی بنابی، سید علی اکبر، مفردات نهجالبلاغه، برگرفته از مقاله «حشی»، ج۱، ص۲۸۱.