یُتْم (به ضم یاء) از واژگان نهج‌البلاغه به معنی آن است که پدر کودکی قبل از بلوغ او بمیرد و در حیوانات آن است که مادرش بمیرد. جمع آن یتامی و ایتام آید. این واژه به صورت جمع و مفرد چهار بار در نهج‌البلاغه آمده است.
یُتم در انسان به معنی «پدر مرده» است. چنانکه امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) فرموده: «اللهَ اللهَ فِي الاَْيْتَامِ، فَلاَ تُغِبُّوا أَفْوَاهَهُمْ، وَلاَ يَضِيعُوا بِحَضْرَتِكُمْ»
«خدا را خدا را در یتیمان، دهان آن‌ها را یک روز باز کرده و یک روز نبندید و در محضر شما ضایع نشوند، یعنی طوری نباشد که یک روز طعام پیدا کنند و یک روز گرسنه بمانند.»
