نِخْوَة (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نِخْوَة (به کسر نون و فتح واو ) از
واژگان نهج البلاغه به معنای افتخار و
غرور و خود بزرگ‌بینی است. این واژه پنج بار در
نهج البلاغه آمده است.
نِخْوَة (مثل کثرت)
به معنای
افتخار و غرور و خود بزرگ‌بینی است.
در اینجا به مواردی از کاربرد این واژه در
نهج البلاغه اشاره می کنیم:
امام علی (علیه‌السلام) به
مالک اشتر می‌نویسد: اگر از روی
خطا، انسانی را بکشی باید خون‌بهای او را به اولیاء او بدهی، مبادا نخوت و غرور مقامت تو را آن باز دارد:
«فلا تطمحنّ بک نخوة سلطانک عن ان تؤدّی الی اولیاء المقتول حقّهم» «غرور و نخوت حکومت، تو را مانع نشود از اینکه به اولیاء مقتول حقشان را بدهی».
(شرح‌های نامه:
)
امام (علیه‌السلام) به بعضی از فرمانداران نوشته است:
«فانک ممّن استظهر به علی اقامة الدین و اقمع به نخوة الایثم... فاستعن بالله علی ما اهمّک» «تو از آنانی که بر اقامه دین از آنها مدد می‌گیرم و با او
تکبر و غرور آدم گناهکار می‌شکنم در کار خود از خدا کمک بخواه».
(شرح‌های نامه:
)
این واژه پنج بار در «نهج البلاغه» آمده است،
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «نخوة»، ج۲، ص۱۰۲۱.
