شر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَرّ (به فتح شین و تشدید راء) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای بد و ضرر که
حضرت علی (علیه‌السلام) در تعریف
خیر و
شر از این واژه استفاده نموده است.
شَرّ به معنای بد و ضرر آمده است.
راغب اصفهانی گوید: شرّ آن است که همه از آن اعراض می‌کنند. به عکس خیر.
طبرسی می‌نویسد: خیر نفع خوب و شرّ ضرر قبیح است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
حکمت۳۸۷ برای تعریف خیر و شر فرموده: «
«مَا خَیْرٌ بِخَیْرٍ بَعْدَهُ اَلنَّارُ وَ مَا شَرٌّ بِشَرٍّ بَعْدَهُ الْجَنَّهُ»؛
خوب نیست خوبی که بعدش آتش است و ضرر نیست ضرری که بعدش
بهشت است.»
اقرب‌الموارد آمده: شرّ در «فلان شرّ الناس»
اسم تفضیل است که همزه آن در اثر کثرت استعمال حذف شده است. بنا‌بر‌این در
حکمت ۴۷۹ که فرموده: «شرّ الاخوان من تکلّف له؛
بدترین برادران (دوستان) کسی است که برای پذیرایی از او (ناچار باشی خود را به زحمت افكنى.» «شرّ» اسم تفضیل است.
«شریر» مضرّ، مفسد و ظالم، جمع آن اشرار و شرار است.
این ماده در موارد زیادی در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شر»، ج۲، ص۵۹۰.
