بَغْی (به فتح باء و سکون غین) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای طلب توام با تجاوز می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در بیان اوصاف متقین از این واژه استفاده نموده است.
که بغی در اینجا به معنی طلب است. امام (سلام‌الله‌علیه) همچنین به امام مجتبی (صلوات‌الله‌علیه) می‌فرماید: «لا تدعونّ الی مبارزة و ان دعیت الیها فاجب فانّ الداعی الیها باغ و الباغی مصروع؛
کسی را به مبارزه مخوان و اگر به مبارزه خوانده شدی اجابت کن، چون آنکه به مبارزه می‌خواند متجاوز است و متجاوز مغلوب و به خاک خورده است.» «الفئة الباغیة»: گروه متجاوز و ظالم.
