امنیت (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَمْنیت (به فتح الف و سکون میم) یا
أَمْن یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای ایمنی، آرامش قلب و اطمینان خاطر می‌باشد که در بیان
حضرت علی (علیه‌السلام) طی دستوری به لشکر خویش و مطالبی در خصوص
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) با همین معنا مورد استفاده قرار گرفته است.
أَمْنیت یا
أَمْن به معنی ایمنی، آرامش قلب و اطمینان خاطر آمده است. «امن، امانة و امان» همه در اصل به یک معنی هستند.
بکار رفتن کلمه‌ی امن در معنای مزبور، شواهدی در نهج البلاغه دارد که عبارتند از:
آن حضرت (علیه‌السلام) در فرمان و دستوری به لشکریان خود در جریان یکی از جنگ‌ها فرموده‌اند: «و اجعلوا لکم رقباء فی صیاصی الجبال و مناکب الهضاب لئلا یاتیکم العدوّ من مکان مخافة او امن؛
در قلّه کوه‌ها و بالای تپّه‌ها نگهبانانی را بگذارید تا
دشمن بر شما حمله نکند؛ نه از محّل خوف و نه از محلّ امن.»
امام (علیه‌السلام) درباره رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرموده است: «کان فی الارض امانان من عذاب الله و قد رفع احمدهما فدونکم الآخر فتمسکّوا به امّا الامان الذی رفع فهو رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و امّا الامان الباقی فهو الاستغفار»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «امن»، ص۸۰-۸۱.
