خَشی (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خَشِی (به فتح خاء و کسر شین) و
خَشْیَت (به فتح خاء و سکون شین و فتح یاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای خوف شدید است. این واژه نوزده بار در
نهج البلاغه آمده است.
خَشِی و
خَشْیَت به معنای خوف شدید آمده است.
راغب آن را ترس توام با تعظیم گفته است
ولی کلیّت ندارد.
امام علی (علیه‌السلام) آنگاه که از شبیخون
بسر بن ارطاة با خبر شد در ضمن کلامی در مذمّت اصحابش فرمود:
«فَلَو ائْتَمَنْتُ أَحَدَكُمْ عَلَى قَعْب لَخَشِيتُ أَنْ يَذْهَبَ بِعِلاَقَتِهِ» «اگر یکی از شما را به کاسه‌ای امین بدانم می‌ترسم آویزه آنرا ببرد.»
(شرح‌های خطبه:
) «قعب» کاسه بزرگ.
«فَاحْذَرُوا مِنَ اللهِ مَا حَذَّرَكُمْ مِنْ نَفْسِهِ، وَاخْشَوْهُ خَشْيَةً لَيْسَتُ بَتَعْذِير» یعنی: «بترسید از
خدا، ترسی که در آن کوتاهی و کمی نیست.»
(شرح‌های خطبه:
)
درباره فتنه
بنی امیّه فرمود:
«تَرِدُ عَلَيْكُمْ فِتْنَتُهُمْ شَوْهَاءَ مَخْشَيَّةً، وَقِطَعاً جَاهِلِيَّةً» «فتنه آنها بر شما وارد می‌شود در حالیکه بسیار قبیح و ترس‌آور و مخوف است و تکّه‌هائی از
جاهلیت می‌باشد.»
(شرح‌های خطبه:
)
واژه خشیت نوزده بار در نهج آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «خشیت»، ج۱، ص۳۴۲.
