ترک (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَرْک (به فتح تاء و سکون راء) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای واگذاشتن و رها نمودن می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
سرزنش اصحاب خود از این واژه استفاده نموده است.
تَرْک
به معنای واگذاشتن و رها نمودن آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی فرموده است: «انّ المرء اذا هلک قال الناس ما ترک و قالت الملائکة ما قدّم للّه ابائکم فقدموا بعضا یکن لکم...»
«مترک»:
مصدر میمی است. چنان‌که فرموده: «عباد الله انه لیس لما وعد الله من الخیر مترک و لا فیما نهی عنه من الشّر مرغب.»
«متاریک»: جمع متراک، به آن کسی گفته می‌شود که در ترک چیزی
مبالغه می‌کند. چنان‌که امام (علیه‌السلام) در ملامت اصحابش می‌فرماید: «و لوددت انّ الله فرّق بینی و بینکم و الحقنی بمن هو احق بی منکم ... مقاویل بالحقّ، متاریک للبغی.»
«مقاویل»: جمع مقوال یعنی نیکو سخن‌گو.
«تریکة»: تخم
شترمرغ را گویند بعد از آن‌که بچه از او خارج شده باشد و آن به معنی بیرون شدن جوجه است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) همچنین در مذمّت اصحابش می‌فرماید: «او لیس عجبا انّ معاویة یدعوا الجفاة الطّغام فیتبعونه ... و انا ادعوکم و انتم تریکة الاسلام و بقیة الناس ... فتفرقون عنی...»
منظور این است که: شما جانشینان اسلام و بقیه گذشتگان هستید.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ترک»، ص۱۷۳-۱۷۴.
