• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

احد - به فتح الف (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



مقالات مرتبط: احد (مفردات‌قرآن).

أَحَد (به فتح الف و حاء) از مفردات نهج البلاغه به معنای یکی در مقابل دو و سه و ... می‌باشد. در قرآن کریم و بیان امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به همین معانی استعمال شده است.



أَحَد گاهی اسم است به معنی «یکی» در مقابل دو و سه و ... دیگر آن‌که وصف آید به معنی بی‌همتا و بی‌نظیر و آن وقت فقط در باری تعالی به کار می‌رود.


مثل: «انّ الله بعث محمدا (صلی‌الله‌علیه‌واله) و لیس احد من العرب یقرء کتابا؛ خداوند محمد (صلی‌الله‌علیه‌واله) را مبعوث کرد در حالی‌که کسی از عرب کتابی نمی‌خواند و خواندن بلد نبود.» نکره اگر در سیاق نفی باشد افاد‌ه‌ی عموم می‌کند، چنان‌که در کلام بالا مشاهده می‌شود.


مؤنّث احد «احدی» است: «المؤمن ینتظر من الله احدی الحسنین امّا داعی اللّه فما عند الله خیر له و امّا رزق اللّه فاذا هو ذو اهل و مال»


جمع آن، آحاد است که فقط یک‌بار در «نهج البلاغه» دیده می‌شود.


۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۷۷، خطبه۳۳.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۶۴، خطبه۲۳.    
۳. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۶۶، خطبه۱۱۱.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اَحَد»، ص۲۸.    






جعبه ابزار