شتت (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَتَت (به فتح شین و تاء) و
شَتات (به فتح شین) و
شَتیت (به فتح شین) از
مفردات نهج البلاغه به معنای پراکنده کردن و پراکنده شدن است که
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص شکایت از شورشیان
بصره از این واژه در
نهج البلاغه استفاده نموده است.
شَتّ (شَتَت) و
شَتات و
شَتیت به معنای پراکنده کردن و پراکنده شدن، شتّ و شتیت به حالت وصفی نیز آمده است (متفرق).
•امام (صلوات‌الله‌علیه) در خصوص شکایت از شورشیان بصره فرموده: «
«فَقَدِمُوا ... عَلَی أَهْلِ مِصْرٍ کُلُّهُمْ فِی طَاعَتِی وَ عَلَی بَیْعَتِی فَشَتَّتُوا کَلِمَتَهُمْ وَ أَفْسَدُوا عَلَیَّ جَمَاعَتَهُمْ وَ وَثَبُوا عَلَی شِیعَتِی فَقَتَلُوا طَاِئفَهً منْهُمْ»؛
آمدند به شهری که اهل آن همگی در طاعت و
بیعت من بودند، آراء آنها را متفرّق کردند و وحدتشان را بهم زدند و بر بعضی از
شیعیان شوریده و آنها را کشتند.»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) همچنین در وقت روبرو شدن با دشمن می‌گفت: «
«اللهم انّا نشکوا الیک غیبة نبیّنا و کثرة عدوّنا و تشّتت اهوائنا»؛
خداوندا! شكايت خود را به سوى تو مى‌آوريم كه پيامبرمان از ميان ما رفته، دشمنان ما فراوان گشته و خواسته‌ها و اهداف‌مان مختلف و متشتت شده است.»
این واژه شانزده مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شتت»، ج۲، ص۵۷۵.
