شَتَت (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَتَت (به فتح شین و تاء) و
شَتات (به فتح شین) و
شَتیت (به فتح شین) از
واژگان قرآن کریم به معنای پراکنده کردن و پراکنده شدن است.
شتّ و
شتیت به صورت
وصف نیز به معنای متفرق آمده‌اند.
شَتّ ،
شَتات و
شَتیت به معنای پراکنده کردن و پراکنده شدن است.
شتّ و
شتیت به صورت وصف نیز آمده و به معنای متفرق است.
جمع اوّلی
اشتات و دوّمی
شَتَّی است، مثل:
مریض و مرضی.
به مواردی از
شَتَت که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(فَاَخْرَجْنا بِهِ اَزْواجاً مِنْ نَباتٍ شَتَّی) « به وسيله باران انواع مختلف نبات را رویانیدیم.»
(وَ قُلُوبُهُمْ شَتَّی) «دل‌های آن‌ها مختلف و پراکنده است وحدت کلمه و وحدت عقیده ندارند.»
(اِنَّ سَعْیَکُمْ لَشَتَّی) (كه سعى و تلاش شما گوناگون است.)
سعی مطلق و در معنی جمع و به جای مساعی است، لذا خبرش جمع آمده است.
(یَوْمَئِذٍ یَصْدُرُ النَّاسُ أشْتاتاً لِیُرَوْا اَعْمالَهُمْ) «آن‌روز مردم متفرق و مختلف ظاهر می‌شوند تا کارهای خویش را ببینند.»
ظاهرا مراد از اشتات، پراکنده و بی‌نظم بودن است.
چنان‌که فرمود:
(یَخْرُجُونَ مِنَ الْاَجْداثِ کَاَنَّهُمْ جَرادٌ مُنْتَشِرٌ) همچنین فرمود:
(یَوْمَ یَکُونُ النَّاسُ کَالْفَراشِ الْمَبْثُوثِ)
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «شتت»، ج۴، ص۶.
