نَهْی (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَهْی (به فتح نون و سکون هاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای زجر،
منع و بازداشتن است. از مشتقات این کلمه در
نهج البلاغه؛
اِنْتِهاء (به کسر الف و تاء و سکون نون) به معنای ترک كردن است.
تَناهِى (به فتح تاء و کسر هاء) به معنای تمام شدن و به آخر رسيدن است.
مُتَناهِى (به ضم میم، فتح تاء و کسر هاء) به معنای تمام شونده و به آخر رسنده است.
نِهايَة (به کسر نون و فتح یاء) به معنای آخر و جمع آن
نِهايات (به کسر نون) است. موارد زيادى از این کلمه در نهج البلاغه آمده است.
نَهْی:
به معنای زجر، منع و بازداشتن است.
«انْتَهَى عن الشيءِ: كفَّ» مُنْتَهَى اسم مكان است، منتهى و آخر يكى است.
از مشتقات این کلمه؛
اِنْتِهاء به معنای ترک كردن است.
تَناهِى به معنای تمام شدن و به آخر رسيدن است.
مُتَناهِى به معنای تمام شونده و به آخر رسنده است.
نِهايَة به معنای آخر و جمع آن
نِهايات است.
چنان‌كه
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) فرموده:
«تَعالَى عَمّا يَنْحَلُهُ الُْمحَدِّدُونَ مِنْ صِفاتِ الاَْقْدارِ وَ نِهاياتِ الاَْقْطارِ» (
خداوند برتر است از آن چه محدود كنندگانش به او نسبت مى‌دهند و محدوديت از نظر اندازه و ابعاد.)
(شرح‌های خطبه:
)
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «نهی»، ج۲، ص۱۰۷۴.
