حِفْظ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حِفْظ یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای نگاهداری و مراقبت است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه به
مالک اشتر از این واژه استفاده نموده است.
حِفْظ نگاهداری و مراقبت.
«
محافظت» مراقبت و مراعات
«
استحفاظ» سئوال حفظ
«
تحفّظ» احتراز و خود نگاهداری است.
مواردی که در
نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
حضرت علی (علیه‌السلام) به مالک می‌نویسد:
«وَ تَحَفَّظْ مِنَ الاَْعْوَانِ»؛
«اعوان و انصار خويش را سخت زير نظر بگير».
حِفاظ به معنی محافظت است.
«وَ لَقَدْ عَلِمَ الْمُسْتَحْفَظُونَ مِنْ أَصْحَابِ مُحَمَّد(صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم) أَنِّي لَمْ أَرُدَّ عَلَى الله وَ لاَ عَلَى رَسُولِهِ سَاعَةً قَطُّ، وَ لَقَدْ وَاسَيْتُهُ بِنَفْسِي»؛
«آنان که
رسول خدا دین را به آنها
امانت گذاشته و حفظ دین را از آنها خواسته است دانسته‌اند که من حتی ساعتی دستور خدا و رسول را ردّ نکرده و با وجود خودم از رسول خدا دفاع کردم».
«حفیظ» حافظ فعیل به معنی
فاعل است.
این لفظ فقط دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حفظ»، ج۱، ص۲۸۷.
