ضیع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ضَیْع (به فتح ضاد و سکون یاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای تباه شدن و تلف شدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره جریان
سقیفه و... از این واژه استفاده نموده است.
ضَیْع به معنای تباه شدن و تلف شدن آمده است. «ضَاعَ الشَّیْ‌ءُ ضَیْعاً: فُقِدَ وَ هَلَکَ وَ تَلِفَ وَ صَارَ مُهْمَلًا»
و «اضاعه» به معنای تباه کردن است.
• آنگاه که از امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره جریان سقیفه می‌پرسید فرمود:
قریش چه گفتند جواب داده شد: گفتند: «نحن شجرة الرسول» ما از خانواده رسول خداییم. فرمود:
«احْتَجُّوا بِالشَّجَرَةِ، وَأَضَاعُوا الَّثمَرَةَ» یعنی با شجره
رسول خدا بودن دلیل آوردند ولی ثمره شجره را که
اهل بیت رسول خداست ضایع کردند.
(شرح‌های خطبه:
)
نیز فرموده:
«إضَاعَةُ الْفُرْصَةِ غُصَّةٌ» (از دست دادن فرصت غم‌انگيز است.)
(شرح‌های خطبه:
)
این ماده موارد زیادی بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ضیع»، ج۲، ص۶۶۸.
