اصر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
إِصْر (به کسر الف و سکون صاد) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای سنگینی،
گناه و
عهد می‌باشد. دو بار در بیان
امام علی (علیه‌السلام)، بکار رفته است که بدترین وزیران و برترین
ملائکه با همین کلمه معرفی شده‌اند.
إِصْر به معنای سنگینی، گناه و عهد آمده است. در اوّل آن فتح و ضمّ و کسر هر سه جایز است؛ جمع آن «آصار» می‌باشد.
امام علی (صلوات‌اللّه‌علیه) به
مالک اشتر می‌نویسد: «انّ شرّ وزرائک من کان للاشرار قبلک وزیرا... و انت واجد منهم خیر الخلف ممن له مثل آرائهم و نفاذهم و لیس علیه مثل اصارهم و اوزارهم؛
بدترین وزیران تو کسی است که قبل از تو وزیر اشرار باشد ... در حالی که تو بهتر از آن‌ها را می‌یابی که مانند آن‌ها رای نافذ دارند و گناهان و اوزاری مانند آن‌ها در گردنشان نیست.»
و دربارۀ ملائکه فرموده است: «لم تثقلهم مؤصرات الاثام؛
گناهان سنگین کننده، آن‌ها را سنگین نکرده است.» این مادّه که فقط دو بار در کلام امام (علیه‌السلام) یافت شده است؛ و در
قرآن مجید آمده: «وَ اَخَذْتُمْ عَلیٰ ذٰلِکُمْ اِصْرِی»
که به معنی عهد می‌باشد.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اصر»، ص۵۲.
