اصر (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
إِصْر (به کسر الف و سکون صاد) از واژگان بکار رفته در
قرآن کریم به معنای سنگینی،
پیمان،
گناه و حبس به قهر است.
إِصْر به معنای سنگینی، پیمان، گناه است.
در
مفردات گره زدن (عقد الشی‌ء) و حبس به قهر گفته است و نیز گفته‌اند: سنگینی که صاحبش را اصر یعنی حبس و بی حرکت می‌کند.
نا گفته نماند: این معانی به همدیگر نزدیک‌اند و معنی جامع همان سنگینی است. پیمان یک نوع سنگینی و قبول مسئولیت، و گناه نیز یک نوع سنگینی است.
در آیه
(اَ اَقْرَرْتُمْ وَ اَخَذْتُمْ عَلی ذلِکُمْ اِصْرِی) بمعنی پیمان است یعنی: آیا اعتراف کردید؟ و بر آن، پیمان مرا گرفتید؟
و در شریفه
(وَ لا تَحْمِلْ عَلَیْنا اِصْراً) بمعنی سنگینی است یعنی تکلیف سنگین بر ما بار مکن، در حالات
حضرت رسول (صلّی‌اللَّه‌علیه‌و‌آله) آمده
(وَ یَضَعُ عَنْهُمْ اِصْرَهُمْ وَ الْاَغْلالَ الَّتِی کانَتْ عَلَیْهِمْ) یعنی از آنها سنگینی و اغلالشان را بر می‌دارد و به
شریعت آسان و طبیعی راهنمائی می‌کند.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «اصر»، ج۱، ص۸۸
