شیء (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَیْ‌ء (به فتح شین و سکون یاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای هر چیزی که
علم به آن تعلّق گیرد و از آن خبر داده شود که
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره مخفی کردن چیزی در باطن از این واژه استفاده نموده است.
شَیْ‌ء اسم است به معنای هر چیزی که علم به آن تعلّق گیرد و از آن خبر داده شود. جمع آن اشیاء است،
امام (صلوات‌الله‌علیه) در خصوص مخفی کردن چیزی در باطن فرموده است:
««مَا أَضْمَرَ أَحَدٌ شَيْئاً إِلاَّ ظَهَرَ فِي فَلَتَاتِ لِسَانِهِ، وَصَفَحَاتِ وَجْهِهِ»؛
کسی چیزی را در دل پنهان نمی‌کند مگر این که در سخنانی که از دهان او می‌پرد و در چهره و قیافه‌اش آشکار می‌گردد.»
این واژه بارها در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شیء»، ج۲، ص۶۲۲.
