سَفْک (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَفْک (به فتح سین و سکون فاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای ریختن است، خواه ریختن
خون باشد یا
اشک یا شی‌ء مذاب. هفت بار از این واژه در
نهج البلاغه آمده است.
سَفْک به معنای ریختن است، خواه ریختن خون باشد یا اشک یا شی‌ء مذاب.
امام علی (علیه‌السلام) در یاد شهداء
صفین فرموده:
«ما ضَرَّ إِخْوَانَنا الَّذِينَ سُفِكَتْ دِماؤُهُمْ ـ وَ هُمْ بِصِفّينَ» «چه ضرر دیدند برادران ما که خونشان در صفین ریخته شد.» و آن در «دم» گذشت.
(شرح‌های خطبه:
)
به
مالک اشتر نوشته:
«إِيَّاكَ وَ الدَّماءَ وَ سَفْكَها ... وَ اللهُ سُبْحَانَهُ مُبْتَدِىءٌ بِالْحُكْمِ بَيْنَ الْعِبادِ، فِيَما تَسافَكوا مِنَ الدِّماءِ يَوْمَ الْقِيامةِ، فَلاَ تُقَوِّيَنَّ سُلْطانَكَ بِسَفْكِ دَم حَرَام» نامه ۵۳، ۴۴۳،
«بپرهیز از خون‌ها و ریختن آنها،
خداوند در
روز قیامت اوّل درباره مردمی که خون‌های یکدیگر را ریخته‌اند داوری خواهد کرد حکومت خویش را با ریختن خون حرام تقویت نکن.»
(شرح‌های نامه:
)
هفت بار از واژه سفک در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «سفک»، ج۱، ص۵۳۶.
