سَفْک (مفرداتقرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَفْک (به فتح سین و سکون فاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای ریختن است.
سَفْک به معنای ریختن است. خواه ريختن
خون باشد يا
اشک يا شىء مذاب.
در
اقرب گويد: گويا در ريختن خون مخصوصتر است.
ابن اثیر نيز چنين گفته است.
طبرسی آن را فقط ريختن خون گفته است.
(أَ تَجْعَلُ فِيها مَنْ يُفْسِدُ فِيها وَ يَسْفِكُ الدِّماءَ ...) (آيا كسى را در آن قرار مىدهىكه
فساد و خونريزى كند؟!....)
(وَ إِذْ أَخَذْنا مِيثاقَكُمْ لا تَسْفِكُونَ دِماءَكُمْ ...) (و هنگامى را كه از شما پيمان گرفتيم كه خون هم را نريزيد....)
ناگفته نماند در قرآن و
نهج البلاغه همه جا در ريختن خون به كار رفته و در
نهایه نيز موردى غير از خون ريختن نقل نكرده است
لذا به نظر میآيد كه «سفک» مخصوص خون ريختن است بر خلاف «سفح» كه گذشت و در ريختن خون و غيره استعمال شده است.
قرشی بنایی، علیاکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «سفک»، ج۳، ص۲۷۵.