گزارش خطا
برای مشاهده معنا و شرح هر کلمه، بر روی آن کلیک کنید.
معرفة اقسام الايمان
وَ سُئِلَ عَنِ الاِْيمَانِ، فَقَالَ:
از حضرتش در رابطه با ایمان سؤال شد، پاسخ داد:
«الاِْیمَانُ عَلَى أَرْبَعِ دَعَائِمَ (شعب):عَلَى الصَّبْرِ، وَ الْیَقِینِ، وَ الْعَدْلِ، وَ الْجِهَادِ.»۱ایمان استوار بر چهار پایه است: شـکیبایی ، بـاور ، عـدالـت ، جهـاد .
«وَ الصَّبْرُ مِنْهَا عَلَى أَرْبَعِ شُعَب: عَلَى الشَّوْقِ، وَ الشَّفَقِ، وَ الزُّهْدِ، وَ التَّرَقُّبِ:»۲شکیبایی را چهار شعبه است: اشتیاق، ترس، زهد، انتظار.
«فَمَنِ اشْتَاقَ إِلَى الْجَنَّةِ سَلاَ عَنِ الشَّهَوَاتِ;»۳آن که مشتاق بهشت است دل از شهوات گرداند.
«وَ مَنْ أَشْفَقَ مِنَ النَّارِ اجْتَنَبَ الُْمحَرَّمَاتِ;»۴آن که در ترس از آتش است از محرمات دوری کرد.
«وَ مَنْ زَهِدَ فِي الدُّنْیَا اسْتَهَانَ بِالْمُصِیبَاتِ;»۵آن که بی رغبت به دنیاست مصائب را آسان شمرد.
«وَ مَنِ ارْتَقَبَ الْمَوْتَ سَارَعَ إِلَى الْخَیْرَاتِ.»۶و آن که در انتظار مرگ است بـه سـوی خیـرات شـتافت.
«وَ الْیَقِینُ مِنْهَا عَلَى أَرْبَعِ شُعَب: عَلَى تَبْصِرَةِ الْفِطْنَةِ، وَ تَأَوُّلِ الْحِکْمَةِ، وَ مَوْعِظَةِ الْعِبْرَةِ، وَ سُنَّةِ الاَْوَّلِینَ.»۷باور را چهار شعبه است: بینایی زیرکانه، دریافت حکیمانه، پندگیری از دیگران، و اقتدا به روش پاکان.
«فَمَنْ تَبَصَّرَ فِي الْفِطْنَةِ تَبَیَّنَتْ لَهُ الْحِکْمَةُ;»۸آن که در زیرکی بینایی یافت حکمت برایش روشن شد.
«وَ مَنْ تَبَیَّنَتْ لَهُ الْحِکْمَةُ عَرَفَ الْعِبْرَةَ;»۹و هرکه را حکمت روشن شد پندگیری را دانست.
«وَ مَنْ عَرَفَ الْعِبْرَةَ فَكَأَنَّمَا كَانَ فِي الاَْوَّلِینَ.»۱۰هر که پندگیری را دانست چنان مانَد که در میان گذشتگان بوده.
«وَ الْعَدْلُ مِنْهَا عَلَى أَرْبَعِ شُعَب: عَلَى غَائِصِ الْفَهْمِ، وَ غَوْرِ الْعِلْمِ، وَ زُهْرَةِ الْحُکْمِ، وَ رَسَاخَةِ الْحِلْمِ،»۱۱عدالت را چهار شعبه است: فهم درست، غواصی دانـش ، داوری روشـن ، اسـتواری در بـردبـاری.
«فَمَنْ فَهِمَ عَلِمَ غَوْرَ الْعِلْمِ;»۱۲آن که درست فهمید اعماق دانش را دریافت.
«وَ مَنْ عَلِمَ غَوْرَ الْعِلْمِ صَدَر عَنْ شَرَائِعِ الْحُکْمِ;»۱۳کسی که اعماق دانش را دریافت از آبشخور احکام شریعت سیراب بازگشت.
«وَ مَنْ حَلُمَ لَمْ یُفَرِّطْ فِي أَمْرِهِ وَ عَاشَ فِي النَّاسِ حَمِیداً.»۱۴و هر که بردباری ورزید در کارش کوتاهی نکرد، درمیان مردم به ستودگی و نیکی زندگی نمود.
«وَ الْجِهَادُ مِنْهَا عَلَى أَرْبَعِ شُعَب: عَلَى الاَْمْرِ بِالْمَعْرُوفِ، وَ النَّهْیِ عَنِ الْمُنْکَرِ، وَ الصِّدْقِ فِي الْمَوَاطِنِ، وَ شَنَآنِ الْفَاسِقِینَ:»۱۵جهاد را چهار شعبه است: امر به معروف، نهی از منکر، صداقت در مواضع حق، دشمنی با بدکاران
«فَمَنْ أَمَرَ بِالْمَعْرُوفِ شَدَّ ظُهُورَ الْمُؤْمِنِینَ،»۱۶آن که به امر به معروف برخاست مردم مؤمن را توانا نمود.
«وَ مَنْ نَهَی عَنِ الْمُنْکَرِ أَرْغَمَ أُنُوفَ الْکَافِرِینَ (المنافقین);»۱۷هر که نهی از منکر کرد بینی منافقان را به خاک ذلت رساند.
«وَ مَنْ صَدَقَ فِي الْمَوَاطِنِ قَضَی مَا عَلَيْهِ;»۱۸و آن که صدق در مواضع حق را رعایت نمود به وظیفه اش عمل کرد.
«وَ مَنْ شَنِئَ الْفَاسِقِینَ وَ غَضِبَ لِلّهِ، غَضِبَ اللهُ لَهُ وَ أَرْضَاهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ.»۱۹و هرکس با بدکاران دشمنی کرد و برای خدا خشم گرفت خداوند به خاطر او خشم گیرد و او را در قیامت خشنود سازد.
«وَ الْکُفْرُ عَلَى أَرْبَعِ دَعَائِمَ: عَلَى التَّعَمُّقِ، وَ التَّنَازُعِ، و الزَّیْغِ، وَ الشِّقَاقِ:»۲۰کفر استوار بر چهار پایه است: کنجکاوی ناصواب، زد و خورد با مردم، انحراف از حق، و دشمنی.
«فَمَنْ تَعَمَّقَ لَمْ یُنِبْ إِلَى الْحَقِّ;»۲۱آن که کنجکاوی ناصواب کرد به حق بازنگشت.
«وَ مَنْ کَثُرَ نِزَاعُهُ بِالْجَهْلِ دَامَ عَمَاهُ عَنِ الْحَقِّ;»۲۲و آن که از پی جهالت به زد و خورد با مردم برخاست پیوسته از دیدن حق کور شد.
«وَ مَنْ زَاغَ سَاءَتْ عِنْدَهُ الْحَسَنَةُ، وَ حَسُنَتْ عِنْدَهُ السَّیِّئَةُ، وَ سَکِرَ سُکْرَ الضَّلاَلَةِ;»۲۳و آن که از حق منحرف گشت خوبی را بدی و بدی را خوبی دیده و دچار مستی گمراهی شد.
«وَ مَنْ شَاقَّ وَعُرَتْ عَلَيْهِ طُرُقُهُ، وَ أَعْضَلَ عَلَيْهِ أَمْرُهُ، وَ ضَاقَ عَلَيْهِ مَخْرَجُهُ.»۲۴و آن که دشمنی نمود راههایش دشوار، و کارش سخت، و راه نجاتش تـنـگ گشــت.
«وَ الشَّکُّ عَلَى أَرْبَعِ شُعَب: عَلَى الَّتمَارِی، وَ الْهَوْلِ، وَ التَّرَدُّدِ، وَ الاِْسْتِسْلاَمِ:»۲۵شک بر چهار پایه است: جدال، ترس، دودلی، و خودباختن.
«فَمَنْ جَعَلَ الْمِرَاءَ دَيْدَناً (ديناً) لَمْ یُصْبِحْ لَیْلُهُ;»۲۶آن که جدال را شیوه خود کرد شبِ گمراهیش صبح هدایت نشد.
«وَ مَنْ هَالَهُ مَا بَیْنَ یَدَیْهِ نَکَصَ عَلَى عَقِبَیْهِ;»۲۷و هر که را ترسـاند آنچـه پیش رو داشـت عقبگـرد نمـود.
«وَ مَنْ تَرَدَّدَ فِي الرَّیْبَ وَطِئَتْهُ سَنَابِکُ الشَّیَاطِینِ;»۲۸و هر کس ملازم دودلی گشت. گامهای شیطان پایمالش کرد.
«وَ مَنِ اسْتَسْلَمَ لِهَلَکَةِ الدُّنْیَا وَ الاْخِرَةِ هَلَکَ فِيهِمَا.»۲۹و آن که به هلاکت دنیا و آخرت تن داد در هـر دو جهـان نابـود شـد.
وَ بَعْدَ هذا كَلامٌ تَرَكْنا ذِكْرَهُ خَوْفَ الاِْطالَةِ وَ الْخُرُوج ِ عَنِ الْغَرَضِ الْمَقْصُودِ فى هذَا الْكِتابِ.
پس از این سخن گفتاری بود که آن را از ترس طولانی شدن و بیرون رفتن از روشی که قصد ما در این کتاب است واگذاشتیم.
