ظهر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ظَهْر (به فتح ظاء و سکون هاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای پشت است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
فتنه و
مشورت و ... از این واژه استفاده نموده است.
ظَهْر (مثل عقل) به معنای پشت، معنی اصلی آن همین است، به طور
استعاره گفته می‌شود:«ظَهر الاَرضِ و بَطنُها»
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره قتنه فرموده است:
«كُنْ فِي الْفِتْنَةِ كَابْنِ اللَّبُونِ، لاَ ظَهْرٌ فَيُرْكَبَ، وَلاَ ضَرْعٌ فَيُحْلَبَ.» (در فتنه‌ها هم‌چون
شتر كم سنّ و سال باش! نه پشتى كه سوار شوند و نه پستانى كه بدوشند.)
(شرح‌های حکمت:
) منظور از «ظهر» پشت است معنی آن در «ضرع» گذشت.
مظاهرة: هم پشتی و کمک به یکدیگر:
:
«وَلاَ مُظَاهَرَةَ أَوْثَقُ مِن مُشَاوَرَة.» (هيچ پشتيبانى مطمئن‌تر از مشورت نیست!)
(شرح‌های حکمت:
)
«استظهار» یعنی احتیاط و قرار دادن کسی در پشت. «ظهیر» کمک و یاری
و «ظهران» تثنیه ظهر است گویند: «هو نازِلٌ بَيْنَ ظَهْرَيْهِم و ظَهْرَانَيْهِم»
یعنی او در وسط آنها واقع است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) فرموده است:
«تَقَلَّبُ أَبْدَانُهُمْ بَيْنَ ظَهْرَانَيْ أَهْلِ الاْخِرَةِ» (آنها جز با كسانى كه اهل
آخرت بودند نشست و برخاست نداشتند.)
(شرح‌های خطبه:
) ظهور: آشکار شدن، غلبه و بالا رفتن.
مواردی زیادی از این ماده در
نهج البلاغه آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ظهر»، ج۲، ص۶۹۳.
