حَقّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَقّ از
واژگان نهج البلاغه به معنای ثابت، ضدّ
باطل است.
از این لفظ و مشتقات آن بطور وفور در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
حَقّ به معنای ثابت،
ضدّ باطل است.
راغب گوید: اصل حق به معنی مطابقت و موافقت است.
در
قاموس، ضدّ باطل، وجود ثابت و غیره گفته است.
کلام
طبرسی نظیر گفته راغب است،
از این لفظ و مشتقات آن بطور وفور در «نهج البلاغه» آمده است «تحققّ» حتمی شدن و ثابت شدن استحقاق لازم و متعدی هر دو آمده است مستحق شدن و مستحق کردن.
یکی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می باشد:
حضرت علی (علیه‌السلام) می‌فرماید:
«فَمَنْ تَعَمَّقَ لَمْ یُنِبْ اِلَی الْحَقِّ، وَمَنْ کَثُرَ نِزَاعُهُ بِالْجَهْلِ دَامَ عَمَاهُ عَنِ الْحَقِّ.» «آن‌كس كه به دنبال اوهام و جستجوى اسرار ديگران برود به حقّ باز نمى‌گردد و كسى كه در اثر
جهل به
نزاع و ستيز برخيزد همواره از شناخت حقّ محروم خواهد ماند.»
مواردی متعدد از این مادّه در «نهج‌البلاغه» استفاده شده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حق»، ج۱، ص۲۹۰.
