صفحه ۵۶۶ قرآن کریم سوره قلم و حاقه

صفحه قبل .......... صفحه ۵۶۶ .......... صفحه بعد

سوره قلم

(خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ۖ وَ قَدْ کَانُوا یُدْعَوْنَ إِلَی السُّجُودِ وَ هُمْ سَالِمُونَ) ﴿۴۳﴾
این در حالى است که چشمهایشان (از شدّت شرمسارى) به زیر افتاده، و ذلّت خوارى وجودشان را فرا مى گیرد; آنها پیش از این دعوت به سجود مى شدند در حالى که سالم بودند. (ولى امروز دیگر توانایى آن راندارند)

(فَذَرْنِی وَ مَن یُکَذِّبُ بِهَٰذَا الْحَدِیثِ ۖ سَنَسْتَدْرِجُهُم مِّنْ حَیْثُ لَا یَعْلَمُونَ) ﴿۴۴﴾
اکنون مرا با آنها که این سخن را تکذیب مى کنند واگذار! ما آنان را از آن جا که نمى دانند بتدریج به سوى عذاب پیش مى بریم.

(وَ أُمْلِی لَهُمْ ۚ إِنَّ کَیْدِی مَتِینٌ) ﴿۴۵﴾
و به آنها مهلت مى دهم; چرا که نقشه و تدبیر من محکم و متین است.

(أَمْ تَسْأَلُهُمْ أَجْرًا فَهُم مِّن مَّغْرَمٍ مُّثْقَلُونَ) ﴿۴۶﴾
آیا تو از آنها مزدى مى طلبى که پرداختش براى آنها سنگین است؟!

(أَمْ عِندَهُمُ الْغَیْبُ فَهُمْ یَکْتُبُونَ) ﴿۴۷﴾
آیا اسرار غیب نزد آنهاست و آن را مى نویسند (و به یکدیگر مى دهند)؟!

(فَاصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ وَ لَا تَکُن کَصَاحِبِ الْحُوتِ إِذْ نَادَیٰ وَ هُوَ مَکْظُومٌ) ﴿۴۸﴾
پس در ابلاغ حکم پروردگارت شکیبا باش، و مانند صاحب ماهى [= یونس ] مَباش (که در ابلاغ حکم خدا شتاب کرد و گرفتار کیفر ترک اولى شد) در آن زمان که با نهایت اندوه خدا را خواند

(لَّوْ لَا أَن تَدَارَکَهُ نِعْمَةٌ مِّن رَّبِّهِ لَنُبِذَ بِالْعَرَاءِ وَ هُوَ مَذْمُومٌ)﴿۴۹﴾
و اگر رحمت پروردگارش به یاریش نیامده بود، (از شکم ماهى) بیرون افکنده مى شد در حالى که نکوهیده بود.

(فَاجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَجَعَلَهُ مِنَ الصَّالِحِینَ) ﴿۵۰﴾
ولى پروردگارش او را برگزید و از صالحان قرار داد.

(وَ إِن یَکَادُ الَّذِینَ کَفَرُوا لَیُزْلِقُونَکَ بِأَبْصَارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّکْرَ وَ یَقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ) ﴿۵۱﴾
نزدیک است کافران هنگامى که آیات قرآن را مى شنوند با چشم زخم خود تو را نابود سازند، و مى گویند: «او به یقین دیوانه است.

(وَ مَا هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ لِّلْعَالَمِینَ) ﴿۵۲﴾
در حالى که این (قرآن) جز تذکر (و مایه بیدارى) براى جهانیان نیست.

سوره حاقه

(الْحَاقَّةُ) ﴿۱﴾
(روز رستاخیز)روزى است که به یقین واقع مى شود.

(مَا الْحَاقَّةُ) ﴿۲﴾
چه روزواقع شدنى!

(وَ مَا أَدْرَاکَ مَا الْحَاقَّةُ) ﴿۳﴾
تو چه مى دانى آن روز واقع شدنى چیست؟!

(کَذَّبَتْ ثَمُودُ وَ عَادٌ بِالْقَارِعَةِ) ﴿۴﴾
قوم«ثمود» و «عاد» عذاب کوبنده الهى را انکار کردند (و نتیجه شومش را دیدند).

(أَمَّا ثَمُودُ فَأُهْلِکُوا بِالطَّاغِیَةِ) ﴿۵﴾
امّا قوم «ثمود» با عذابى سرکش هلاک شدند.

(وَ أَمَّا عَادٌ فَأُهْلِکُوا بِرِیحٍ صَرْصَرٍ عَاتِیَةٍ) ﴿۶﴾
و قوم «عاد» با تندبادى طغیانگر و سرد و پرصدا به هلاکت رسیدند،

(سَخَّرَهَا عَلَيْهِمْ سَبْعَ لَیَالٍ وَ ثَمَانِیَةَ أَیَّامٍ حُسُومًا فَتَرَی الْقَوْمَ فِیهَا صَرْعَیٰ كَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ خَاوِیَةٍ)﴿۷﴾
(خداوند) این تند باد (بنیان کن) را هفت شب و هشت روز پى در پى بر آنها مسلّط ساخت، و (اگر آن جا بودى) مى دیدى که آن قوم مانند تنه هاى پوسیده نخل در میان این تندباد روى زمین افتاده اند.

(فَهَلْ تَرَیٰ لَهُم مِّن بَاقِیَةٍ) ﴿۸﴾
آیا کسى از آنها را باقى مى بینى؟

صفحه قبل .......... صفحه ۵۶۶ .......... صفحه بعد