صاحب (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صُحْبَت (به ضم صاد و سکون حاء و فتح باء) به معنای رفاقت و ملازمت و
صاحِب به معنای رفیق ملازم، از واژگان به کار رفته در
قرآن کریم است.
[ویرایش]
صُحْبَت به معنای رفاقت و ملازمت و صاحِب به معنی رفیق ملازم است.
راغب اصفهانی می‌گوید: آن در
عرف به کسی اطلاق می‌شود که ملازمتش زیاد باشد.
[ویرایش]
•
(یا صاحِبَیِ السِّجْنِ اَ اَرْبابٌ مُتَفَرِّقُونَ خَیْرٌ اَمِ اللَّهُ الْواحِدُ الْقَهَّارُ) (اى دوستان زندانى من! آيا خدايان متعدد و پراكنده بهترند، يا
خداوند يگانه‌اى كه بر همه چيز
قاهر است؟!)
•
(مَا اتَّخَذَ صاحِبَةً وَ لا وَلَداً) (و او هرگز براى خود
همسر و فرزندى انتخاب نكرده است.)
مراد از صاحبه،
زن است.
•
(ما ضَلَ صاحِبُکُمْ وَ ما غَوی) (هرگز دوست شما [
رسول خدا] گمراه نشده و منحرف نگرديده است)
منظور از صاحب،
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) است.
•
(لا یَسْتَطِیعُونَ نَصْرَ اَنْفُسِهِمْ وَ لا هُمْ مِنَّا یُصْحَبُونَ) (بت‌ها به خویشتن یاری نتوانند و از طرف ما هم یاری کرده نمی‌شوند.)
[ویرایش]
[ویرایش]
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «صحبت»، ج۴، ص۱۰۹-۱۱۰.
