صاحِب (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صاحِب (به کسر حاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای رفیق ملازم است.
صُحْبَت (به ضم صاد، سکون حاء و فتح باء) به معنای رفاقت و ملازمت است.
مشتقات
صاحِب که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
صاحِبَیِ (به فتح صاد و کسر هاء) به معنای دوست من؛
صاحِبَةً (به فتح صاد و کسر هاء) به معنای همسر؛
یُصْحَبُونَ (به سکون صاد و فتح حاء) به معنای یاری کرده می‌شوید، است.
صاحِب به معنای رفیق ملازم است.
صُحْبَت به معنای رفاقت و ملازمت، است.
راغب اصفهانی می‌گوید: آن در عرف به کسی اطلاق می‌شود که ملازمتش زیاد باشد.
به مواردی از
صاحِب که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(یا صاحِبَیِ السِّجْنِ اَ اَرْبابٌ مُتَفَرِّقُونَ خَیْرٌ اَمِ اللَّهُ الْواحِدُ الْقَهَّارُ) (اى دوستان زندانى من! آيا خدايان متعدد و پراكنده بهترند، يا
خداوند يگانه‌اى كه بر همه چيز قاهر است؟!)
(مَا اتَّخَذَ صاحِبَةً وَ لا وَلَداً) (و او هرگز براى خود همسر و فرزندى انتخاب نكرده است.)
مراد از صاحبه، زن است.
(ما ضَلَ صاحِبُکُمْ وَ ما غَوی) (هرگز دوست شما (رسول خدا) گمراه نشده و منحرف نگرديده است.)
(لا یَسْتَطِیعُونَ نَصْرَ اَنْفُسِهِمْ وَ لا هُمْ مِنَّا یُصْحَبُونَ) «بت‌ها به خویشتن یاری نتوانند و از طرف ما هم یاری کرده نمی‌شوند.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «صحبت»، ج۴، ص۱۰۹-۱۱۰.
