اذ (مفرداتقرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
منبع:
اذ (قاموس قرآن (جلد ۱))
اِذْ
(به کسر الف و سکون ذال) یکی از واژگان به کار رفته در
قرآن کریم
به معنای «وقتی که (ظرف زمان ماضی)» است.
فهرست مندرجات
۱ - معنای اِذْ
۲ - پانویس
۳ - منبع
۱ - معنای اِذْ
[
ویرایش
]
اِذْ
[۱]
قرشی بنابی، علیاکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «اذ»، ج۱، ص۵۴.
[۲]
راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ج۱، ص۷۲.
به معنای ظرف زمان ماضی است و از گذشته خبر میدهد مثل
(
وَ اِذْ اَخَذْنا مِیثاقَ بَنِی اِسْرائِیلَ
)
[۳]
بقره/سوره۲، آیه۸۳.
راغب
گوید: اذ معنای شرط ندارد مگر آنکه کلمه «ما» بآن اضافه شود.
[۴]
راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ج۱، ص۷۲.
۲ - پانویس
[
ویرایش
]
۱.
↑
قرشی بنابی، علیاکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «اذ»، ج۱، ص۵۴.
۲.
↑
راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ج۱، ص۷۲.
۳.
↑
بقره/سوره۲، آیه۸۳.
۴.
↑
راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ج۱، ص۷۲.
۳ - منبع
[
ویرایش
]
قرشی بنابی، علیاکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «اذ»، ج۱، ص۵۴.
ردههای این صفحه :
اصطلاحات قرآنی
|
قاموس قرآن
|
واژه شناسی واژگان قرآن
درج مطلب
درباره ما
صفحه نخست
اشتراکگذاری
ایتا
تلگرام
واتساپ
آخرین مطالب اضافه شده
بحث
مقاله
مدرسه فقاهت
کتابخانه
ویکی پرسش
جعبهابزار
صفحه تصادفی
فهرست الفبایی
راهنمای ویکیفقه
راهنمای تصویری
ورود به سامانه / ایجاد حساب کاربری
العربیة
|
اردو
|
Türkçe
آخرین مطالب اضافه شده
بحث
مقاله
پیشرفته
نمایش تاریخچه
ویرایش
خواندن
صفحه نخست
درج مطلب
آخرین مطالب اضافه شده
اشتراکگذاری
ایتا
تلگرام
واتساپ
مدرسه فقاهت
کتابخانه
ویکی پرسش
جعبهابزار
صفحه تصادفی
فهرست الفبایی
راهنمای ویکیفقه
راهنمای تصویری