مَتْن (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَتْن (به فتح میم و سکون تاء) از
واژگان قرآن کریم در اصل گوشت محكمى است كه در كنار تيره پشت واقع است. مشتق این واژه در
قرآن به صورت
مَتِين (به فتح میم و کسر تاء) به معنای هر چيز محكم آمده است.
مَتِين فقط سه بار در
قرآن مجید به كار رفته است.
مَتْن در اصل گوشت محكمى است كه در كنار تيره پشت واقع است. به گوشت هر دو طرف آن متنان گويند. از اين جهت به چيز محكم متين گفته‌اند.
(وَ أُمْلِي لَهُمْ إِنَّ كَيْدِي مَتِينٌ) «به آن‌ها مهلت مي‌دهيم به راستى كيد من محكم و قوى است كه هيچ كس آن را دفع نتواند كرد.»
(إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتِينُ) «خدا
رزّاق و صاحب نيروى قوى است.»
يعنى روزى دادن به بندگان به وى مشقّتى ندارد. ذو القوّة و متين هر دو از
اسماء حسنی است. در
اقرب الموارد در معنى متين آن گاه كه وصف خدا باشد گفته: بسيار قدرتمند كه در افعالش زحمتى و رنجى به او نمی‌رسد.
مَتِين فقط سه بار در قرآن مجيد به كار رفته است.
•
قرشی بنایی، سید علی اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «متن»، ج۶، ص۲۳۳.
