(وَ یَوْمَ یَحْشُرُهُمْ جَمِیعًا ثُمَّ یَقُولُ لِلْمَلَائِکَةِ أَ هَٰؤُلَاءِ إِيَّاكُمْ کَانُوا یَعْبُدُونَ )۴۰(به خاطر بیاور) روزى را که خداوند همه آنان را محشور مى کند، سپس به فرشتگان مى گوید: «آیا اینها شما را پرستش مى کردند؟!»
(قَالُوا سُبْحَانَکَ أَنتَ وَلِیُّنَا مِن دُونِهِم ۖ بَلْ کَانُوا یَعْبُدُونَ الْجِنَّ ۖ أَکْثَرُهُم بِهِم مُّؤْمِنُونَ )۴۱آنها مى گویند:«منزّهى (از این که همتایى داشته باشى)! تنها تو ولىّ و سرپرست مایى، نه آنها; (آنها ما را پرستش نمى کردند) بلکه جنّ را پرستش مى نمودند; و اکثرشان به آنها ایمان داشتند.»
(فَالْیَوْمَ لَا یَمْلِکُ بَعْضُکُمْ لِبَعْضٍ نَّفْعًا وَ لَا ضَرًّا وَ نَقُولُ لِلَّذِینَ ظَلَمُوا ذُوقُوا عَذَابَ النَّارِ الَّتِی کُنتُم بِهَا تُکَذِّبُونَ )۴۲(آرى) امروز کسى از شما نسبت به دیگرى مالک سود و زیانى نیست; و به ستمکاران مى گوییم: «بچشید عذاب آتشى راکه تکذیب مى کردید!»
(وَ إِذَا تُتْلَیٰ عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ قَالُوا مَا هَٰذَا إِلَّا رَجُلٌ یُرِیدُ أَن یَصُدَّکُمْ عَمَّا کَانَ یَعْبُدُ آبَاؤُکُمْ وَ قَالُوا مَا هَٰذَا إِلَّا إِفْکٌ مُّفْتَرًی ۚ وَ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ إِنْ هَٰذَا إِلَّا سِحْرٌ مُّبِینٌ )۴۳و هنگامى که آیات روشنگر ما برآنان خوانده مى شود، مى گویند: «او فقط مردى است که مى خواهد شما رااز آنچه پدرانتان مى پرستیدند باز دارد.» و مى گویند: «این جز دروغ بزرگى که (به خدا) بسته شده چیز دیگرى نیست.» و کافران درباره حق هنگامى که به سراغشان آمد گفتند: «این، جز افسونى آشکار نیست.»
(وَ مَا آتَیْنَاهُم مِّن کُتُبٍ یَدْرُسُونَهَا ۖ وَ مَا أَرْسَلْنَا إِلَیْهِمْ قَبْلَکَ مِن نَّذِیرٍ )۴۴ما (قبلاً) چیزى از کتابهاى آسمانى را به آنان نداده ایم که آن را بیاموزند (و به اتکاى آن سخنان تو را تکذیب کنند)، و پیش از تو هیچ (پیامبرى) بیم دهنده اى براى آنان نفرستادیم.
(وَ کَذَّبَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ وَ مَا بَلَغُوا مِعْشَارَ مَا آتَیْنَاهُمْ فَکَذَّبُوا رُسُلِی ۖ فَکَیْفَ کَانَ نَکِیرِ )۴۵کسانى که پیش از آنان بودند (نیز آیات الهى را) تکذیب کردند، در حالى که اینها به ده یک آنچه به آنان دادیم نرسیده اند. (آرى) آنها فرستادگان مرا تکذیب کردند; پس (ببین) مجازات من (نسبت به آنها) چگونه بود!
(قُلْ إِنَّمَا أَعِظُکُم بِوَاحِدَةٍ ۖ أَن تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَیٰ وَ فُرَادَیٰ ثُمَّ تَتَفَکَّرُوا ۚ مَا بِصَاحِبِکُم مِّن جِنَّةٍ ۚ إِنْ هُوَ إِلَّا نَذِیرٌ لَّکُم بَیْنَ یَدَیْ عَذَابٍ [[|شَدِيدٍ]] )۴۶بگو: «شما را تنها به یک چیز اندرز مى دهم، دو نفر دو نفر یا بتنهائى براى خدا قیام کنید، سپس بیندیشید این دوست و همنشین شما
محمد هیچ گونه جنونى ندارد; او فقط بیم دهنده شما در برابر عذاب شدید (الهى) است!»
(قُلْ مَا سَأَلْتُکُم مِّنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَکُمْ ۖ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَی اللَّهِ ۖ وَ هُوَ عَلَیٰ کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ )۴۷بگو: «هر اجر و پاداشى از شما خواسته ام براى خود شماست; اجر من تنها بر خداوند است، و او بر همه چیز گواه است.»
(قُلْ إِنَّ رَبِّی یَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَّامُ الْغُیُوبِ )۴۸بگو: «پروردگار من حق را (بر دل پیامبران خود) مى افکند، که او داناى اسرار نهان است.»
