وعظ (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَعْظ (به فتح واو و سکون عین) از
واژگان قرآن کریم به معنای اندرز دادن است.
مشتقات
وَعْظ که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
یَعِظُهُ (به فتح یاء، کسر عین و ضم ضاد) به معنای موعظه می‌کرد او را؛
مَوْعِظَةٌ (به فتح میم، سکون واو و کسر عین) به معنای پند و موعظه است.
وَعْظ به معنای اندرز دادن است.
عظة و
موعظة اسم از آن است.
به مواردی از
وَعْظ که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ اِذْ قالَ لُقْمانُ لِابْنِهِ وَ هُوَ یَعِظُهُ یا بُنَیَّ لا تُشْرِکْ بِاللَّهِ) «آن‌گاه که
لقمان به وقت پند به پسرش گفت: پسر مهربانم به خدا همتا و شریک قرار نده.»
(هذا بَیانٌ لِلنَّاسِ وَ هُدیً وَ مَوْعِظَةٌ لِلْمُتَّقِینَ) «این تبلیغ و هدایتی است برای مردم و پندی است برای
متّقین.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «وعظ»، ج۷، ص۲۲۸.
