(فَتَعَالَی اللَّهُ الْمَلِکُ الْحَقُّ ۗ وَ لَا تَعْجَلْ بِالْقُرْآنِ مِن قَبْلِ أَن یُقْضَیٰ إِلَیْکَ وَحْیُهُ ۖ وَ قُل رَّبِّ زِدْنِی عِلْمًا)۱۱۴پس بلند مرتبه است خداوندى که فرمانرواى حقیقى است! و (اى پیامبر) نسبت به (تلاوت) قرآن، پیش از آن که وحى آن بر تو تمام شود، شتاب مکن; و بگو: «پروردگارا! علم مرا افزون کن.»
(وَ لَقَدْ عَهِدْنَا إِلَیٰ آدَمَ مِن قَبْلُ فَنَسِیَ وَ لَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْمًا)۱۱۵و پیش از این، از آدم پیمان (اطاعت) گرفته بودیم; امّا او فراموش کرد; و عزم استوارى براى او نیافتیم.
(وَ إِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِکَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِیسَ أَبَیٰ)۱۱۶و (به یاد آور) هنگامى را که به فرشتگان گفتیم: «براى آدم سجده کنید.» همگى سجده کردند; جز ابلیس که سرباز زد (و سجده نکرد).
(فَقُلْنَا یَا آدَمُ إِنَّ هَٰذَا عَدُوٌّ لَّکَ وَ لِزَوْجِکَ فَلَا یُخْرِجَنَّکُمَا مِنَ الْجَنَّةِ فَتَشْقَیٰ)۱۱۷پس گفتیم: «اى آدم! این دشمن تو و (دشمن) همسر توست; مبادا شما را از بهشت بیرون کند; که به زحمت و رنج خواهى افتاد!
(إِنَّ لَکَ أَلَّا تَجُوعَ فِیهَا وَ لَا تَعْرَیٰ)۱۱۸زیرا تو در بهشت (در آسایشى و) گرسنه و برهنه نخواهى شد;
(وَ أَنَّکَ لَا تَظْمَأُ فِیهَا وَ لَا تَضْحَیٰ)۱۱۹و در آن تشنه نمى شوى، و حرارت آفتاب آزارت نمى دهد.»
(فَوَسْوَسَ إِلَیْهِ الشَّیْطَانُ قَالَ یَا آدَمُ هَلْ أَدُلُّکَ عَلَیٰ شَجَرَةِ الْخُلْدِ وَ مُلْکٍ لَّا یَبْلَیٰ)۱۲۰ولی شیطان او را وسوسه کرد و گفت:(ای آدم!آیا می خواهی تو را به درخت زندگی جاوید، و ملکی بی زوال راهنمائی کنم؟!)
(فَأَکَلَا مِنْهَا فَبَدَتْ لَهُمَا سَوْآتُهُمَا وَ طَفِقَا یَخْصِفَانِ عَلَیْهِمَا مِن وَرَقِ الْجَنَّةِ ۚ وَ عَصَیٰ آدَمُ رَبَّهُ فَغَوَیٰ)۱۲۱سرانجام هر دو از آن خوردند، (و لباس بهشتى آنها فرو ریخت،) و عورتشان آشکار گشت و از برگهاى (درختان) بهشتى براى پوشاندن خود جامه دوختند. (آرى) آدم پروردگارش را نافرمانى کرد، و (از پاداش او و ماندن در بهشت) محروم شد.
(ثُمَّ اجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَتَابَ عَلَیْهِ وَ هَدَیٰ)۱۲۲سپس پروردگارش او را برگزید، و توبه اش را پذیرفت، و (او را) هدایت نمود.
(قَالَ اهْبِطَا مِنْهَا جَمِیعًا ۖ بَعْضُکُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ ۖ فَإِمَّا یَأْتِیَنَّکُم مِّنِّی هُدًی فَمَنِ اتَّبَعَ هُدَایَ فَلَا یَضِلُّ وَ لَا یَشْقَیٰ)۱۲۳(خداوند) فرمود: «همگى شما از بهشت خارج شوید، در حالى که دشمن یکدیگر خواهید بود; ولى هرگاه هدایتى از سوى من به سراغ شما آید، هرکس از هدایت من پیروى کند، نه گمراه مى شود، و نه در رنج خواهد بود.
(وَ مَنْ أَعْرَضَ عَن ذِکْرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنکًا وَ نَحْشُرُهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ أَعْمَیٰ)۱۲۴و هرکس از یاد من روى گردان شود، زندگى (سخت و) تنگى خواهد داشت; و روز قیامت، او را نابینا محشور مى کنیم.»
(قَالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِی أَعْمَیٰ وَ قَدْ کُنتُ بَصِیرًا)۱۲۵مى گوید: «پروردگارا! چرا مرا نابینا محشور کردى؟! من که بینا بودم!»
